Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige blog. Het smsje sloeg behoorlijk in afgelopen woensdag maar al met al heb ik toch nog best fijne kerstdagen gehad.

Dacht ik dat het weer wat beter ging... tot nu. Ik kreeg net een sms van hem. Hij had geen tijd gehad om kerstkaarten te sturen maar wenste me een fijne kerst toe. De hele toon van de sms was nogal afstandelijk en hij eindigde gewoon met zijn naam. Geen liefs of groetjes...

Waarschijnlijk zit ik mezelf weer gewoon gek te maken maar het doet me pijn. Er straalt geen enkele warmte uit en dat vind ik na 9 jaar toch wel erg jammer. Vooral ook omdat hij steeds zijn mond vol heeft over vriendschap en dat we een band hebben die je niet meer kwijtraakt. Bahbah.

Na een inzinking vorig weekend, waar mijn ex dus maar meteen een andere dame in ons (nouja zijn) huis had laten slapen terwijl hij wist dat ik die dag zou langskomen, gaat het nu alweer een paar dagen beter.

Natuurlijk trapte ik eerst in alle valkuilen. Belde hem vorige week dinsdag nog op, want hij moest weten wat hij me had aangedaan, hij moest toch spijt hebben? Nou er was totaal geen ruimte om te praten. En hij duwde me van hem weg, waardoor ik me nog meer afgewezen voelde. En dus explodeerde de boel.

Na negen jaar samen ben ik nu weer alleen. En in paniek. Wat nu? Wie ben ik nu? Wat wil ik nu?

Toen ik 21 jaar was kreeg ik een relatie met mijn ex-partner. Hij was charmant, intelligent en romantisch. We konden uren praten en zaten helemaal op dezelfde golflengte. Ik was een onzeker meisje dat nog nooit een èchte relatie had gehad en was helemaal in de wolken van de aandacht die ik kreeg.