Na negen jaar samen ben ik nu weer alleen. En in paniek. Wat nu? Wie ben ik nu? Wat wil ik nu?

Toen ik 21 jaar was kreeg ik een relatie met mijn ex-partner. Hij was charmant, intelligent en romantisch. We konden uren praten en zaten helemaal op dezelfde golflengte. Ik was een onzeker meisje dat nog nooit een èchte relatie had gehad en was helemaal in de wolken van de aandacht die ik kreeg.

Maar hij was ook dominant, had duidelijke ideeën over hoe een relatie er uit moest zien. Hij had al eerder een lange relatie gehad. Dus ik volgde zijn ideeën. Langzaam begon ik me steeds meer aan te passen aan hem. Wilde het hem naar de zin maken want ik had eindelijk iemand gevonden die interesse in mij had. Iemand die mij wilde.

Mijn onzekerheid maakte dat ik in negen jaar tijd steeds mijn grenzen verlegde. Na zes jaar gingen we samenwonen. Na veel druk van mijn kant, want ik wilde graag een volgende stap in onze relatie. Hij twijfelde of we er wel klaar voor waren. Wierp allerlei drempels op en ik ruimde ze allemaal weg door in te stemmen met zijn voorwaarden (bijvoorbeeld over de hypotheekvorm).

Nadat we een jaar samenwoonden kwam er meer afstand in onze relatie. Hij was van baan gewisseld en had nog goede contacten met een ex-collega van hem. Ik vertrouwde dat contact niet helemaal. Maar hij verzekerde mij dat hij alleen goed met haar kon praten over onze relatie en de problemen die hij vond dat we hadden omdat zij in dezelfde situatie zat. Ik vond dat ik niet voor hem mocht bepalen met wie hij wel of niet omging dus liet hem zijn gang gaan. Ik vertelde mezelf dat ik dingen zag die er niet waren en dat ik hem moest vertrouwen.

Maar de pijn werd groter en het vertrouwen kleiner. Steeds probeerde ik er met hem over te praten. Steeds gaf ik aan dat hij me kwetste. Steeds wist hij me te overtuigen van het nut van de vriendschap die hij met haar had. Langzaam verlegde ik mijn grenzen. Uiteindelijk werd ik zo achterdochtig dat ik zijn mail checkte.

Na een half jaar kwam ik erachter dat het vriendschappelijk contact veel meer was dan vriendschappelijk. Hij was smoorverliefd op haar en zij op hem. Hij had een chatsite gebouwd en ik heb alle chats gelezen. Ik ging door de grond. Daarnaast walgde ik van mezelf. De persoon die ik was geworden, achterdochtig en onzeker. Iemand achter zijn wachtwoorden keek.

Uiteindelijk vertelde hij me dat hij verliefd was. Dat hij niet wist wat hij wilde. Dat hij mij niet kwijt wilde. Maar dat hij het gevoel dat hij voor haar had moest onderzoeken. Daar had hij contact met haar voor nodig. Zij was getrouwd. Had problemen in haar relatie. Ik stemde in met een gesprek tussen hen.

Hij kwam erachter dat hij haar door zijn verliefdheid veel mooier had gemaakt dan dat ze was. Wij gingen verder. Maar het contact met haar bleef ook. Hij kon haar niet zomaar aan haar lot overlaten. In al zijn mooie praatjes trapte ik. Ik wilde hem niet kwijt.

Twee jaar, waarin het contact met haar bleef, wel voornamelijk op de achtergrond. Ze zouden elkaar niet meer in persoon zien. De cirkeltjes waarin ik zat werden korter. ik was ongelukkig. Hij koos niet voor mij, hij koos niet voor haar. Mijn leven stond stil. De toekomst die we samen voor ogen hadden, trouwen en kinderen krijgen, werd vager. Ik wilde meer zekerheid, wilde bevestiging.

Afgelopen zomer kwam ik erachter dat hij een nacht met haar heeft doorgebracht in een hotel. Mijn wereld storte voor de tweede maal in. Ik zette hem het huis uit. Maar nam hem ook weer terug. Maar het werd niet beter. De pijn was zo groot. Mijn dwang werd ook groter. Hij MOEST me laten merken dat ik belangrijk voor hem was. Het vertrouwen was compleet weg.

Uiteindelijk kwam ik voor de zoveelste keer achter een leugen. Hij had haar weer ontmoet. Toen heb ik, eind september, de knoop doorgehakt en de relatie beëindigd.

Sindsdien ben ik bezig geweest met het zoeken naar woonruimte en verhuizen. Nu is de verhuizing voorbij en is de stilte daar. De pijn en onzekerheid zijn nu zo groot dat ik in paniek ben. Ik kan niet alleen leven.

Afgelopen zaterdag moesten we nog een laatste ding samen regelen. En toen kwam ik erachter dat er een vreemde auto op zijn oprit stond. Ik vroeg ernaar en hij zei dat een collega (vrouwelijk) bij hem was blijven slapen omdat ze samen gingen klussen die dag. Weer een andere vrouw. Ik heb mijn hielen nog niet gelicht of er is weer een ander in het huis. In MIJN huis! (althans zo voelde het). Had hij nou niet even kunnen wachten. Hij wist dat ik die dag zou komen. Hij is de afgelopen maanden steeds hevig geëmotioneerd als hij me ziet omdat hij het allemaal zo moeilijk vindt. Omdat hij er niet mee om kan gaan. En nu dit?

Hij wilde een net afscheid, zonder ruzie, zonder moddergooien met oude pijn. Hij wilde iets overhouden. Een vriendschap. En nu doet ie dit? Ik kan het niet rijmen en voel me vernederd. Alsof de afgelopen negen jaar niets voorstelde. Klaar over, volgende.

En ik weet wel dat ik niets meer over zijn leven te zeggen heb (voor zover ik dat überhaubt al had), maar toch hij had toch wel even iets meer rekening met mijn gevoelens kunnen houden?

Ineens twijfel ik aan alles, dwaal ik af naar de goede oude tijden. Mis ik hem, ondanks alles wat er is gebeurd. En iedereen zegt, hij verdiend het niet. Ga verder met je leven. Zet hem uit je hoofd. Maar het lukt me niet.

En dan ook nog al die romantische kerstliedjes op de radio... bah... HELP!!