We zijn op het einde gekomen van 2012 en ik hoop dat dit de laatste miserabele blog van mij wordt.
Ik vraag me af of ik wel "normaal" in elkaar zit!?
Ik ontweek de laatste tijd zoveel mogelijk haar facebook omdat het mij zou raken,maar gisteren kwam ik toevallig op haar nieuwe profielfoto terecht!En wat staat ze er stralend op,lachend alsof de wereld aan haar voeten ligt.
Ondanks ik haar oprecht het allerbeste toe wens begon mijn hart weer te scheuren,ik voelde de miserie in mijn lichaam opkomen!

Even iets totaal anders dan de kerstmismizerie die de meeste leden hier droevig maakt!

Er spookt nu al enkele dagen een nare gedachte in mijn hoofd rond...
Namelijk word ik ooit nog terug verliefd?
En met verliefd worden bedoel ik dus wel degelijk -> vlinders in de buik!
Ik heb mij ondertussen open gesteld om nieuwe vrouwen te ontmoeten en er zijn al mogelijkheden geweest om te daten...
Maar toch doe ik het niet,geen 1 vrouw kan mij op het eerste zicht bekoren of een verlangen in mij opwekken.
Ik kan bepaalde vrouwen wel mooi vinden maar die zijn dan meestal weer te hoog gegrepen!

In one single moment your whole life can turn 'round
I stand there for a minute starin' straight into the ground
Lookin' to the left slightly, then lookin' back down
World feels like it's caved in - proper sorry frown
Please let me show you where we could only just be, for us
I can change and I can grow or we could adjust
The wicked thing about us is we always have trust
We can even have an open relationship, if you must
I look at her she stares almost straight back at me
But her eyes glaze over like she's lookin' straight through me

Ondertussen bijna een maand en half verder sinds de breuk.
Hoor nog steeds niets van haar,tenzij ik ze zelf zou contacteren maar dat doe ik dus niet meer!
Ik heb er genoeg moeite voor gedaan lijkt me.
Nog enkel een kerstkaart ga ik sturen waarin ik men ex en haar familie het allerbeste toewens.
Waarom? ik weet het ook niet maar ik heb er blijkbaar behoefte aan.(niet dat ik er iets van terug verwacht)

De pijn is al iets minder maar het gemis blijft!

Vandaag lijk ik weer een stap verder in mijn ldvd proces...even een korte schets van de situatie : had een relatie van 2maand met een 19jarig meisje..in die 2 maand tijd gaf ze plots haar studies op en wou ze werk zoeken.op een dag wou ze dat ik langskwam om haar vader te onmoeten! Ik was dit ook van plan maar de dag zelf kreeg ik angst en ging niet meer.(angst dat ik niet goed genoeg zou zijn) Dit was voor haar de druppel en ze maakte het uit via de telefoon..ik was totaal ontredderd en weende aan de telefoon+ zei belachelijke zaken zoals :ik kan beter op een boom rijden etc...

Ik heb het gevoel dat ik niet voor de liefde gemaakt ben.
Hoeveel liefde ik ook aan iemand geef,ik verpruts het telkens weer.
Niet met geweld,bedrog of eender ander hartverscheurend tafereel,nee door gewoon mezelf te zijn!
Na een lange tijd had ik eindelijk weer iemand die tot over haar oren verliefd op mij was en toch stelde ik haar teleur toen ze me beter leerde kennen.
Ik heb geblunderd door onzeker te zijn op een moment dat ze wou dat ik er voor haar was,alleen had ik dat veel te laat ingezien en zulke impact nooit verwacht.
Nu is het te laat voor haar om onze relatie nog te redden,ze is zelfs ontzettend kwaad ondanks ik mijn ziel bleef blootleggen...

Ik weet dat ik binnenin vol goede intenties zit,als ik mijn hart aan iemand geef is dat ook oprecht en wil ik al haar mindere punten aanvaarden.
Alleen lijken mijn mindere punten voor een ander niet aanvaardbaar.
Soms heb ik het gevoel dat ik een personage ben in één of andere biografie,een levensverhaal van iemand die puur en oprecht is maar niet begrepen wordt.
Ik zie geen toekomst meer voor men ogen,toch niet met een partner.
Het liefst van al wil ik mijn levenspartner het gelukkigste meisje ter wereld maken en toch lijk ik telkens ergens te falen.Men zegt dat je pas liefde kunt krijgen als je het zelf geeft maar mijn liefde lijkt nooit door te dringen tot de partner.

Ik lijk me nu wel in te wentelen in een grote portie zelfmedelijden maar het is gewoon mijn gevoel dat ik hier neerschrijf.