Iedereen die mij een beetje volgt, weet dat het steeds beter gaat en misschien eigenlijk wel goed, heel goed!

Ik heb mezelf ontzettend laten meeslepen zeg! Alles analyseren wat anderen zeggen over mij, mijn ex en onze relatie. De klap dat het uit was kwam heel erg hard aan de eerste weken, toen weer een piek gehad, ik vond het prima zo, toch weer meer contact gekregen, dingen gebeurd waar ik zelf spijt van heb, daardoor eigenlijk opnieuw verliefd geworden, hoop gehad op een nieuwe start, ongegronde hoop, bleek uiteindelijk, zelf de knoop doorgehakt, geen contact meer tussen ons, toch nog weer even over gesproken, zo blijf je ermee bezig, een half jaar lang!

Zoals eerder geschreven heb ik al het contact tussen mijzelf en mijn ex stopgezet, netjes uitgelegd waarom ook nog, wat wel zo netjes is vind ik omdat we verder geen ruzie of wat dan ook nog hebben.

Het heeft precies 9 dagen geduurd... ik had haar verwijderd uit mijn msn, maar niet geblokkeerd. Gister bij thuiskomst zag ik dat ze mij had aangesproken, met een vraag over iets onzinnigs eigenlijk. Niet op gereageerd... Vandaag weer hetzelfde, ik zat toen achter mijn computer en heb er toch maar op gereageerd.

Goed, weer een week verder, maandag is het precies een half jaar uit en zij is jarig, hoe ironisch.

maar goed dat terzijde, morgen geeft zij een groot feest met twee "slachtoffers" ( die ook een verbroken relatie hebben) voor haar verjaardag, ik ben er niet bij, maar ving het vanavond op. eigenlijk wist ik het wel, maar het was mij ontschoten Een goed teken lijkt me.

De hele week geen contact gehad, het voelt als een wedstrijd, maar ik verwacht niet dat ze contact gaat zoeken. En dat is maar goed ook, ik doe dat ook niet, want wil eik niks van haar weten.

Goed! Ik ben nu drie dagen verder sinds mijn huilbui. En heb volgens mij nog nooit zo uitgekeken naar een eerste werkdag na mijn vakantie.

In mijn vakantie ben ik heel veel bezig geweest in gedachten met mijn ex, en het lijkt er toch eindelijk echt op dat ik het een plekje kan geven, accepteren dat ik nooit meer samen met haar kom. En het is maar goed ook, ik denk dat zij nooit van haar zelf heeft gehouden en ook niet echt van mij kon houden. Weg die druk in mijn hoofd sinds het huilen, weg die gedachtes, weg het contact.

Sinds een paar maanden weer een huilbui, een goed teken vind ik. Ik besef mij eindelijk dat mijn relatie echt over is, en ook niet meer goedkomt. Het zal nog wel even moeilijk worden, maar de knop is om, het contact eindelijk verbroken, het drukke leven komt weer op gang, zal het dan toch gaan lukken?

Wist niet dat dit verdriet zo intens kon zijn en zo lang kon duren.....

Goed nog een paar dagen en dan is het precies een half jaar uit tussen mij en mijn ex! Een enerverende tijd achter de rug, zowel hele hoge pieken als hele diepe dalen meegemaakt.

Nu bijna een maand vakantie erop zitten, en wat was dat zwaar, ik ben een ruime week weggeweest, en verder eigenlijk voor het eerst alleen thuis tijdens een vakantie, behoorlijk bizar! Veel nagedacht, veel gepiekerd, veel afgezonderd, veel gedronken, veel gepraat.