Heeeeele tijd geleden inmiddels.

Het ging redelijk goed met mij en m'n ex. Gewoon vriendschap, was gezellig. De laatste weken merkte ik dat het contact van zijn kant ineens wegviel. Ik heb daar een hekel aan, ik hou er niet van wanneer ik de enige ben die aan de vriendschap werkt. Heb er wat van gezegd en daar kwam de aap uit de mouw. Hij had ff niet zo'n zin om me nog te zien/spreken. Verder was er niets aan de hand hoor, wat hem betreft zat het ok tussen ons.

Op zich gaat het fantastisch met me, maar heel af en toe heb ik nog even een baal-momentje.
Zoals als nu dus

Op zulke momenten wil ik echt dat hij gewoon veranderd zodat we weer bij elkaar kunnen zijn. Zie gewoon in dan je zo niet verder kunt. Zie in dat je zo nooit een serieuze relatie kunt hebben. Het is geven en nemen, niet alleen nemen en niet alleen als het jou uitkomt.

Waarom zie je dat nou niet?

Tijdje geleden alweer.

Voor mn gevoel gaat het echt supergoed met me
Ik heb niet het idee dat ik nog iets anders dan vriendschap voor mn ex voel en dat geeft me zo ontzettend veel rust.
Zaterdag met vrienden afgesproken, waaronder mn ex, ze komen bij mij slapen en we gaan samen uit.
Lichtelijk problematisch; mijn vriendin vind zijn vriend leuk, en mijn vriendin wil dus het liefst bij zijn vriend op de kamer slapen, wat betekent dat ik bij mijn ex op de kamer terecht kom. Lief vriendinnetje, je bent een schat, maar dat gaat dus mooi niet gebeuren. Ze begrijpt het wel gelukkig.

Ik voel me zo veel sterker dan de vorige keer dat de relatie verbroken werd. Toen voelde ik me letterlijk verloren, wist ik niet wat ik met mezelf aan moest.
Nu voel ik me sterk en zeker van mijn zaak. Misschien omdat ik het zelf een halt toe heb geroepen deze keer.
Ik heb het gevoel alsof mijn ogen eindelijk geopend zijn. Waarom ben ik zo lang bij hem gebleven? Hij gaf me totaal niet wat ik nodig had.

Het voelt een beetje alsof ik in een wazige nachtmerrie zit en lig te wachten totdat ik eindelijk wakker mag worden.
Ik wil niet te veel over mijn eigen leventje in de openbaarheid gooien, maar het is niet altijd makkelijk geweest. En keer op keer komt er wat bij. Telkens vecht ik me er weer uit, kan ik gelukkig zijn voor even en BAM! Daar val ik weer.. En uiteindelijk krabbel ik weer op

Ik heb het gedaan, ik ben gestopt met ons.
Vanochtend weer met hem gesproken en hij zegt dat ik te veel op hem leun. Dat was de druppel.
Is het dan zo raar dat ik van hem verwacht dat hij er voor me is? Dat ik hem wil zien dit weekend, al is het maar voor een paar uurtjes? Dat ik even wil uithuilen op zijn schouder, even vastgehouden wil worden?

Ik ben zo verdrietig en zo teleurgesteld.
Mijn vriend en ik zijn nu twee weken weer bij elkaar. Deze week heb ik het erg zwaar gehad. Ik sta momenteel op instorten en mijn vriend weet dit. Ondanks dat heeft hij net aangekondigd dat we elkaar dit weekend niet gaan zien. Omdat we nog steeds wel problemen hebben (logisch) voelt het voor hem niet goed om samen te zijn dit weekend.
Pardon? Ik heb je nodig! Ik heb je gewoon nodig en je laat me vallen, alweer.
Ik moet bij hem weg, dat weet ik. Ik kan niet gelukkig worden met hem. Maar waarom doet m'n hart dan zo ontzettend pijn?