Ik heb het gedaan, ik ben gestopt met ons.
Vanochtend weer met hem gesproken en hij zegt dat ik te veel op hem leun. Dat was de druppel.
Is het dan zo raar dat ik van hem verwacht dat hij er voor me is? Dat ik hem wil zien dit weekend, al is het maar voor een paar uurtjes? Dat ik even wil uithuilen op zijn schouder, even vastgehouden wil worden?
Hij zegt dat ik mijn ouders heb, mijn vrienden, waarom zou ik hem dan nodig hebben? En daarbij; het ging niet lekker tussen ons dus hij wilde niet bij mijn ouders thuis komen (waar ik nu zit) en de vriend uithangen. Daar voelt hij zich niet goed bij.
Hij is niet goed voor me, dat weet ik, dat heb ik vaak genoeg gezien. Maar zodra het uit was konden we weer normaal met elkaar praten wat maakt dat ik bijna spijt krijg van mijn keuze.
Ik heb weer veel zitten denken en mijn gevoel zegt me dat hij emotioneel gezien nog een stuk te leren heeft. Dingen die ik al wel geleerd heb. Ik kan hem dit niet verwijten, hij heeft maar weinig voor z'n kiezen gekregen. Terwijl ik juist meer heb meegemaakt dan de meeste mensen van mijn leeftijd.
Het vervelende is dat het probleem bij hem ligt. En ik wilde dat het bij mij lag. Ik ben een vechter, ik wil mijn problemen aanpakken. Maar omdat het probleem bij hem ligt kan ik alleen vanaf de zijlijn toekijken.