Begrijpen doe ik hem wel...

...en het is ook goed zo...maar het doet toch soms zo'n pijn!

Voor alle dappere strijders onder ons:

Moed is niet de afwezigheid van angst,
maar de overwinning erop
dapper is niet hij die niet bang is,
maar hij die deze angst overwint

Nu alleen de moed nog vinden om door te bijten tijdens deze zware weg...
Liefs

Bah het is weer weekend! Dit weekend zijn er buurtfeesten en de zon straalt... Ik heb redenen genoeg om happy te zijn, maar het lukt me niet. Mijn hoofd staat helemaal niet op feesten. Tijdens de week plan ik de hele week vol; werken, avondschool, sport, dan heb ik niet veel tijd om stil te staan bij mijn verdriet. Maar de weekends die vind ik het vreselijkst, dan heb ik teveel tijd om te denken, teveel tijd om hem weer te missen en me af te vragen wat hij nu aan het doen is, teveel tijd om mijn huishouden nog eventjes aan de kant te schuiven. Dan is dat nare gevoel er weer!

Ik voel me niet leeg vandaag, wel intens verdrietig! Het heeft gewoon allemaal geen zin meer zonder hem... Wil ik hem dan terug? Wetende dat hij zelden thuis zal zijn voor mij, niet weet of hij wel vooruit wil in het leven, meer drinkt dan ik mee om kan, ik niet altijd op hem kan rekenen... Waarom blijft het dan zo steken in mijn hart? Hoe kan ik mijn hart overtuigen dat ik alleen verder moet en hem moet leren loslaten?

Ik kan me niet meer concentreren op mijn werk, hij leidt me voortdurend af in gedachten. Soms heb ik periodes dat het beter gaat, andere keren weet ik niet meer waarom ik nog verder moet... Of ik wel de juiste beslissing genomen heb, wat als hij nu eens écht veranderd is? Helaas heb ik daar teveel in getrapt en weet ik diep vanbinnen dat ik een leven geleid zou hebben waarin ik mezelf weggecijferd zou hebben. Maar ondanks alles mis ik hem!

Slaap zacht mijn liefste allerliefste...
Ik hoop dat je nog gelukkiger wordt dan wij ooit waren
Ik mis je ongelofelijk, ook al moet ik stiekem toegeven dat het beter is zo
Maar ach god, wat wil ik graag weer happy zijn
Waarom is het zo moeilijk om jouw sterke armen om me heen te moeten missen?
Waarom is het zo moeilijk om wakker te worden en te beseffen dat je niet meer naast me kan liggen?
Waarom is het zo moeilijk om steeds opnieuw te proberen om los te laten en vooruit te gaan?
Waarom heb ik soms het gevoel dat de grond onder mijn voeten zo onstabiel?

Bij onderstaande tekst dank aan Norah Jones, haar CD van 'little broken hearts' heeft me al veel goeie moed gegeven en die heb ik al lekker luidkeels meegejankt