Lieve ldvd-ers, hier een blog waarmee ik hopelijk een aantal mensen weer een piepklein beetje hoop kan geven.
Tot driekwart jaar geleden was ik behoorlijk actief op deze site. Ik was in en in verdrietig. Mijn lieve, 15 jaar jongere en zeer religieus opgevoede vriendje had onze relatie verbroken. Waar ik geloofde in mogelijkheden, geloofde hij in de regels van zijn geloof en die stonden een relatie tussen ons helaas niet toe.

Beste vriend en ik zijn, voor degenen die het niet wisten, na het verbreken van mijn relatie waardoor ik op ldvd terecht ben gekomen in een soort van relatie beland.
Hij was in het begin niet superhappig, was niet verliefd op mij. Eerst vond ik dat vervelend maar later ging ik zelf ook twijfelen of ik wel echt wat met hem wilde. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dit niet het geval was en dat heb ik hem toen verteld. Ik voelde me niet tot hem aangetrokken, bemerkte teveel ergernis bij mezelf en wilde gewoon alleen vrienden zijn.

Ik begin kriebels voor iemand te voelen. Hoe eng is dat!!
Het is een leuke man, maar ik ben constant op zoek naar redenen om hem niet leuk te vinden. Ik merk dat ik weer de hele dag met iemand bezig ben, leef op appjes en aandacht van die persoon.
Waarom?? Ik voelde me zo sterk en gelukkig. Man, wat word ik hier weer onzeker van. En dat is juist wat ik niet meer wilde. Ik wilde me sterk en gelukkig blijven voelen.

Tja, en nu heb ik het van de andere kant moeten meemaken.
Beste vriend, met wie ik al een tijdje richting relatie ging, heb ik moeten vertellen dat het qua relatie niet verder zou gaan.
Wat is dat afschuwelijk..
Ik twijfelde al een tijdje maar dacht ook: Deze man is zo lief voor mij en mijn kindje, hij ziet er goed uit, hij is sociaal..
Maar ik miste ook teveel. Een echte gesprekspartner, overeenkomst in humor, een bepaalde passie, fysieke chemie.

Afgelopen week zat ik een beetje te denken. Ik heb de maanden sinds het uit is mijn uiterste best gedaan om ex te vergeten, hem een lul en een eikel te vinden en dat is goed gelukt. Ik ben gewoon 5 maanden boos gebleven, heb hem toen een mail geschreven en toen we dan twee weken geleden elkaar op school spraken ivm mijn huissleutel die hij nog steeds in zijn bezit heeft, liep ik weer met weke knietjes weg. Zijn geur, zijn stem, zijn aanwezigheid, zijn lach.. Mijn hemel, als hij me daar ter plekke had gegrepen was ik letterlijk en figuurlijk door de knieën gegaan.

Ex heeft mijn huissleutel nog. En nadat ik hem had gemaild een paar weken terug dacht ik dat ik er wel klaar mee was. Maar als ik hem weer zie op school gaat mijn hart weer sneller kloppen. Hoe irritant!! Ik kan hem niet vergeten..
Enfin, paar weken later nog steeds geen huissleutel. Ik ging eens op facebook kijken en zag dat hij van facebook is verdwenen.
Tja, dan gaat er een knoppie in het koppie om en dan ga je zoeken. Via zijn broer kwam ik dus uit bij zijn nieuwe vriendin en daar stonden allemaal foto's van hun twee samen.

Het mailen heeft mij goed gedaan. Er is voor mij nu een echte punt achter gezet. Vorige week heb ik hem voor het eerst gegroet toen ik hem tegen kwam. Toch was het wel even een momentje. Ik kan er niks aan doen, ik krijg nog steeds slappe knieën als ik hem zie, die aantrekkingskracht blijft. Maar ik ben er wel veel meer klaar mee. Ik accepteer nu maar gewoon dat ik die gevoelens zo nu en dan nog voor hem voel. Zolang ik er niet tegen vecht is het ook beter te verdragen. Alles wat je probeert te ontkennen wordt alleen maar groter! En dat is volgens mij ook echt zo.