Ook al mis ik hem en denk ik toch regelmatig aan hem, toch vind ik mezelf zóveel leuker als ik vrijgezel ben!!!

Het gaat goed met me.
Ik voel me ok, geniet van dingen en heb ook echt zoveel leuke dingen die gebeuren. De dagen dat ik in mijn pyjama huilend door mijn huisje dwaalde zijn gelukkig voorbij. Mijn vrolijkheid is terug, mijn ondernemende ik heeft weer ruimte en ik slaap, eet en presteer goed.
Vorige week werd ik na een avondje flink doorhalen wakker naast mijn niet-onaantrekkelijke beste vriend.
Dit heeft onze vriendschap wel even een extra dimensie gegeven. Ineens is daar een mogelijkheid; Waarom ook niet? We kennen elkaar goed, geven veel om elkaar en vinden elkaar aantrekkelijk.

Ook al heeft mijn ex me niet ingeruild voor een ander, toch voelt het -nu hij inmiddels alweer 3 maanden een ander heeft- alsof ik niet goed genoeg ben ten opzichte van haar.
Vreemd eigenlijk, dat we onze eigenwaarde compleet ontlenen aan de goedkeuring en bevestiging van onze partner.
Ik zie steeds meer wat ik al die tijd heb gedaan: Hem ver boven mijzelf gesteld. Uit angst hem kwijt te raken heb ik mezelf compleet aangepast en weggecijferd.
En nu?

Zo raar, we zien elkaar in het schoolgebouw, maar ik negeer hem, terwijl hij nog jarig is ook vandaag. Maar ik ben er nog niet aan toe om aardig te doen, ik ben nog te boos om hoe hij met me is omgegaan. Ik vind ook gewoon dat híj de eerste stap moet zetten, maar dat zal hij wek niet durven. Hij zag er slecht uit, niet blij. Ik weet dat ik moet vergeven, dat ik het me ook heb laten gebeuren, maar ik kan het nog niet. Nu zie ik hem bijna 3 maanden niet . Eigenlijk raar en een beetje verdrietig, maar waarschijnlijk ook beter. Hopelijk ben ik dan weer in staat om normaal tegen hem te doen.

Het gaat echt goed met me, heb ik al vaker gezegd. En dan ineens mis ik hem! Niet zo dat ik moet huilen of dat het me verlamt. Maar onbewust heeft de confrontatie toch iets met me gedaan, al mag het nauwelijks naam hebben, we hebben geen woord gewisseld. Er bekruipt me een gevoel van: zo, nu is het leuk geweest, je hebt lekker even je gang kunnen gaan, het is weer tijd om terug te komen.

Tja, en toen gebeurde het. Ik kwam op school en zag hem in eerste instantie niet, gelukkig. Maar wat gebeurt er??
Mijn klaslokaal zit op de derde verdieping, echt in een hoek, en zijn lokaal zit op de begane grond. En ineens zie ik hem voor mijn lokaal, naar binnen kijken. Ik keek hem een moment strak aan en keek toen weg. Het was vrij bizar, waarom komt hij in hemelsnaam helemaal naar boven???

Zo alles bij elkaar gaat het aardig. Het leven is weer leuk.
Ik realiseerde me ook een tijdje terug dat alle leuke dingen die ik doe, er ook al waren toen het nog aan was en dan was hij er ook niet bij. Je bent zo geneigd om alles wat je doet met je liefje te associëren, zelfs al heeft hij er niets mee van doen.
En er gebeurt genoeg in mijn leventje. Leuke, spannende dingen, die niks met hem of met een relatie te maken hebben, maar puur met mijzelf.
Kortom, het leven is best oké zo.