Hey
ik ben hier net nieuw en heb mezelf maar strebertje genoemd....
diep vanbinnen ben ik dat, maar op het moment is dat een beetje ver te zoeken eigenlijk..

voel me super super onbegrepen in de situatie waarin ik beland ben, en dat geeft zo'n hopeloos machteloos gevoel van op willen geven, weg willen rennen, niemand meer zien.
Maar het strebertje in me weet dat dat echt niet de oplossing kan zijn!
Er zal gevochten moeten worden, keihard.. om ooit echt gelukkig te zijn!

Zal proberen kort te vertellen waarom ik me zo (klote!!!) voel