Hey
ik ben hier net nieuw en heb mezelf maar strebertje genoemd....
diep vanbinnen ben ik dat, maar op het moment is dat een beetje ver te zoeken eigenlijk..

voel me super super onbegrepen in de situatie waarin ik beland ben, en dat geeft zo'n hopeloos machteloos gevoel van op willen geven, weg willen rennen, niemand meer zien.
Maar het strebertje in me weet dat dat echt niet de oplossing kan zijn!
Er zal gevochten moeten worden, keihard.. om ooit echt gelukkig te zijn!

Zal proberen kort te vertellen waarom ik me zo (klote!!!) voel
Heb sinds vorige zomer een relatie gehad met een super iemand. Zo lief, geweldig, en hij had zoveel voor me over. We wilden alleen maar bij elkaar zijn en dan nog was het altijd te kort!
Maar in mezelf had ik eigenlijk al die maanden teveel verschillende gevoelens waardoor ik niet 100 procent gelukkig kon zijn. Hoewel ik dat bijna altijd aan de kant zette zodra ik weer bij hem was. Dan was het weer helemaal geweldig, het was me dus duidelijk dat ik zo superveel van hem was gaan houden dat ik hem niet zomaar kan laten vallen.
Daarom heb ik steeds geprobeerd die gevoelens dat we nogal verschillend waren aan de kant te zetten. Ik ben zelf nogal gelovig, daar ben ik vooral in deze afgelopen periode achtergekomen. Dat geloof speelt dan ook altijd mee in mijn hele leven en dat wil ik zo laten blijven (of alleen maar meer laten worden) en dat kon ik dus niet delen...
Ik voorzag de grootste problemen als ik met deze relatie doorging, omdat we dus op een verschillende manier in het leven staan. Maar aan de andere kant dacht ik waarom zou het niet kunnen als we zooveel van elkaar houden! Na een paar maanden werd ik gek van onwetendheid wat te doen, zodat ik als enige oplossing zag om het maar uit te maken, hoe moeilijk dat ook was... ik heb dat toen gedaan...
Hierna hadden we allebei veel pijn en zagen we elkaar nog wel af en toe. We misten elkaar zoveel dat het niet tegen te houden was en we kwamen weer bij elkaar. Het ging weer beter met me en hij was ook weer gelukkig, we konden weer bij elkaar zijn en elkaar onze liefde geven! Maar wat ik weer wegstopte was dat het probleem nog levensgroot aanwezig was, daar sloot ik mijn ogen voor.... tja.. liefde maakt blind!
Daarna zijn we nog 5 maanden doorgegaan, waarin ik mezelf heen en weer geslingerd voelde worden tussen gelukkig zijn en enorme twijfels hebben over onze toekomst.. De gevoelens die ik had waren dus zo tegenstrijdig, dat er geen kant en klare oplossing was voor dit probleem (wat een vreselijke innerlijke strijd was dat zich naar buiten liet zien als onredelijk en gesloten, terwijl ik daarvoor altijd juist zo spontaan en vrolijk was). Door al het stressen en nadenken en er niet uitkomen voelde ik me vanbinnen gewoon kapotgaan en snap ik nog niet hoe ik me er steeds weer doorgesleept heb al die tijd, maar daarvoor heb ik gelukkig kracht van Boven gekregen..
Het klinkt nu vast helemaal raar als ik zeg dat ik alleen maar meer van hem ging houden en die gevoelens ook naar buiten moesten. Ik was dus toch steeds gelukkig als we samen waren, en ik voelde dat ondanks de problemen van mijn kant ik hem toch heel gelukkig maakte als ik liet zien hoeveel ik van hem hield. Alleen als het me teveel werd hadden we ellenlange gesprekken waarbij we altijd weer op hetzelfde uitkwamen en waar we dus allebei gek van werden. Maar we hielden zoveel van elkaar....
Na maanden ermee te zitten of ik het uit moest maken of niet, heb ik besloten om het deze keer echt uit te maken. Dat was vreselijk om te doen, omdat ik ons er allebei onmenselijk veel pijn mee bezorgde. Maar voor mijn gevoel was het de goede keus omdat ik ronduit geen keus had..
Wat het nog moeilijker maakte was dat hij mijn beslissing niet begreep en er dus erg door gekwetst werd. Waar ik me dan ook heel erg schuldig over voel! Het is alleen nooit nooit mijn bedoeling geweest hem pijn te doen omdat ik teveel van hem hou! Het is alleen de situatie die onhoudbaar was geworden...
Nu is dat een paar weken geleden maar ik heb hem zo ontzettend veel gemist en ik voel me alleen maar eenzamer en hoe langer hoe meer onbegrepen. Iedereen wil me helpen maar dat werkt ook niet, ik merk te goed dat ze gewoon niet weten wat ik doormaak omdat ze niet in de situatie zitten. Iemand moeten loslaten door eigen beslissing, en daartoe eigenlijk niet in staat zijn. Het is ook nogal tegenstrijdig... Maar ik ben heel dankbaar dat er mensen om me heen zijn die me willen helpen zo goed als ze kunnen.
Ik belandde op deze site waar ik besloot om mijn verhaal ook van me af te schrijven, niet om jullie er mee lastig te vallen hoor.. misschien herkennen sommige zich in dit verhaal en kunnen we elkaar helpen als we ons onbegrepen voelen. Wij begrijpen elkaar wel!!

liefs een strebertje