Zeven maanden is het nu geleden, dat ik de beslissing nam, waardoor ik, zonder dat ik dat verwacht had, in het diepe dal terechtkwam. Het was mijn beslissing en ik heb geprobeerd het recht te zetten, maar toen bleek dat dat niet meer mogelijk was, wist ik dat er niets anders op zat dan een lange en moeilijke reis te gaan maken. De klim vanuit het diepe dal, over de gebergten die eromheen liggen. Stap voor stap begon ik die reis...

Gedisciplineerd ben ik altijd wel geweest, met dingen waarvan ik wist dat ze moesten gebeuren. Zo ook ben ik deze reis aangegaan, maar ik kan er niks aan doen dat hij me inderdaad erg zwaar is gevallen. Af en toe lijkt het alsof ik even uit moet rusten. Soms is het ook zo dat ik een stukje geklommen ben, maar een onhandige stap maak en daardoor weer een eindje terug naar beneden glijd. Dat gebeurde in het begin vaker dan later, maar nu nog gebeurt dat wel eens.

Naar omstandigheden gaat het nog steeds best redelijk met me. Na mijn blog van eergisteren is er weinig veranderd. Nog steeds wel af en toe een up, af en toe een down, maar voor de rest toch een redelijk neutraal gevoel, vooral als ik ergens mee bezig ben. En zoals ik in mijn blog genaamd 'Gevangenis' al schreef, ben ik nogal druk bezig. Ik ben mezelf half aan het begraven in de bezigheden. Je zou trots op me geweest zijn, denk ik, he M.

Maar vanavond was je daar even weer he. Niet op een gemoedsvernietigende manier zoals je in het verleden wel langs bent komen spoken. Niet op die manier dat ik je zo pijnlijk mis dat ik stante pede wel door de grond wil zakken, wel wil slapen en de komende tijd niet meer wakker wil worden. Niet zo. Natuurlijk, een beetje melancholisch word ik er wel van, maar goed, zo ben ik nou eenmaal he.

De transitie die een poos geleden is ingezet, lijkt door te zetten. Het kan me niet snel genoeg gaan. Transitie, in dit geval een mooi woord voor 'het klimmen uit de put'. Ik begin me er zo langzamerhand van bewust te worden dat op het moment dat ik mijn hoofd boven de rand van de put zal uitsteken en ik om me heen kijk, ik iets heel anders te zien zal krijgen dan wat ik zag toen ik er aanvankelijk in viel.

Een van de dingen die speelden in onze relatie, wat ze me pas vertelde nadat ik het had uitgemaakt en het dus te laat was, was dat ze zichzelf, naar eigen zeggen, had afgevlakt. Dat was pijnlijk om te horen. Niet alleen vond ik dat ik het daar niet naar gemaakt had - en dat was ze met me eens - maar ook had ik stellig de indruk dat als ze dat niet gedaan zou hebben, ik die vreselijke beslissing nooit had hoeven nemen. Zij was misschien zichzelf tegen het einde van onze relatie kwijtgeraakt - ik was dat ook. Zo blijkt dat je tijdens je relatie al iemand kunt missen.

Een tijd geleden schreef ik op deze site: iedere dag die voorbijgaat, is een dag dat de afstand tussen haar en mij toeneemt. Iedere dag vervreemt ze weer een dag van me en iedere dag is een dag verder verwijderd van mijn relatie met mijn eerste liefde.

Tegelijkertijd is iedere dag die voorbijgaat, een dag dichterbij het einde van de lijdensweg van ldvd, een dag verder weg van de ellende, een dag dichterbij het grote geluk. Het enige vervelende is dat je niet weet hoeveel nachtjes slapen het nou nog precies is totdat het grote feest van 'weer gelukkig zijn' kan gaan beginnen.

Veranderen doet het wel, moet ik in alle objectiviteit vaststellen. Terwijl het soms zo niet echt voelt. Ik heb na een half jaar momenten gehad dat ik het gevoel had dat de pijn en het verdriet in alle hevigheid terug was - net zo erg als in het begin, of misschien wel wat erger, nu de zoete aroma van het medicijn genaamd hoop niet langer soelaas kan bieden.

Moedeloos word ik ervan. Vorige week had ik 'feest' - precies een half jaar uit en jubilea zijn toch altijd feestelijk? Nou, dit jubileum viel wat dat betreft wat tegen. Zoals ik ooit samen met M. aan het begin van onze relatie iedere maand het een beetje vierde dat we 'precies zoveel maanden' bij elkaar waren, zo heb ik in mijn eentje de telling van 'precies zoveel maanden' uit bijgehouden. Weken tellen ben ik gelukkig al een poos geleden mee gestopt, maar een simpel rekensommetje leert dat een half jaar dan wel 26 weken in moet houden.

Nog altijd lukt het me niet goed om M. achter me te laten en de grauwe sluier af te werpen. Het gaat met ups en downs, nog altijd, maar ik heb de vervelende indruk dat de downs de laatste tijd weer wat overheersen eigenlijk. Vele momenten waarop ik haar gewoon vreselijk mis. Het idealiseren stopt ook niet en lijkt ook eerder erger te worden soms. Het lukt me amper tot niet om het gevoel terug te voelen dat ik had voordat ik het uitmaakte en de redenen die ik toen kennelijk allemaal bijzonder valide vond, heb ik bijna allemaal half weggebagatelliseerd.

Lieve M.,

Vanavond ben ik op een feestje geweest. Het was best een leuk feestje, maar toch lukte het me weer niet om jou uit mijn hoofd te zetten. Mijn gemoed werd weer zwaar en toen ik naar huis liep, kwamen de tranen weer. Ik dacht terug aan onze tijd samen en kwam weer tot de conclusie dat alles zo nep aanvoelt nu. Net alsof het er niet meer zo toe doet, net alsof het allemaal niet echt is. Een nachtmerrie, maar eentje waarvan ik weet dt ik niet uit ontwaak, om jouw elegante lijfje slapend naast me te vinden, waar ik dan mijn arm omheen kan slaan, me erin berustend dat het allemaal maar een kwade droom was.

Soms heb ik het gevoel dat het beetje bij beetje wat beter gaat, maar soms ook dat ik totaal stilsta en niks vooruitkom. Of zelfs achteruit aan het gaan ben. Vorige week had ik een behoorlijke dipweek weer en deze week gaat het over het algemeen wel ietsje beter, maar geweldig is het nog altijd niet. Op dit moment verkeer ik ook weer in een wat trieste bui. Triestheid veroorzaakt door nostalgie. Terugdenken aan het verleden met wetenschap van het heden, dat is wat voor het gevoel dat ik nu heb zorgt.

Van de week heb ik M. weer gezien, voor het eerst weer sinds twee maanden. Ze had me de dag ervoor per SMS al laten weten dat ze de resterende spullen die bij mij nog altijd in de opslag stonden, wilde ophalen. Eindelijk. Ik vond het typisch dat ze contact opnam per SMS - niet even bellen, zodat er geen gesprekje plaatsvindt en er niet over en weer eventueel gevraagd zou kunnen worden hoe het met de ander gaat. Naar mijn idee zette het vluchtgedrag voort.