Gevangenis

afbeelding van Unremedied

Een tijd geleden schreef ik op deze site: iedere dag die voorbijgaat, is een dag dat de afstand tussen haar en mij toeneemt. Iedere dag vervreemt ze weer een dag van me en iedere dag is een dag verder verwijderd van mijn relatie met mijn eerste liefde.

Tegelijkertijd is iedere dag die voorbijgaat, een dag dichterbij het einde van de lijdensweg van ldvd, een dag verder weg van de ellende, een dag dichterbij het grote geluk. Het enige vervelende is dat je niet weet hoeveel nachtjes slapen het nou nog precies is totdat het grote feest van 'weer gelukkig zijn' kan gaan beginnen.

Veranderen doet het wel, moet ik in alle objectiviteit vaststellen. Terwijl het soms zo niet echt voelt. Ik heb na een half jaar momenten gehad dat ik het gevoel had dat de pijn en het verdriet in alle hevigheid terug was - net zo erg als in het begin, of misschien wel wat erger, nu de zoete aroma van het medicijn genaamd hoop niet langer soelaas kan bieden.

Hoop is er niet meer. Althans, hoop op een hereniging, hoop op een drastische verandering in mijn situatie met M. Ik laat even buiten beschouwing of ik dat echt zou willen, aangezien dat geen nuttige vraag is. Volgens mij heeft iedereen hier nu zo langzamerhand wel ervaren dat zo'n vraag niet ondubbelzinnig te beantwoorden is. Zou dat wel het geval zijn, dan is dat een teken dat het verstand en het gevoel vrede hebben gesloten en is het einde van de lange weg naar betere tijden nabij.

Mijn verstand en gevoel hebben soms nog oorlog, om de vraag zo maar eens te beantwoorden. Met name op momenten zoals daarnet. Het ging best redelijk met me, totdat ik door foto's heen ging zitten bladeren omdat ik een bepaalde foto nodig had. Graaf je even weer in de geschiedenis, tot ongeveer een jaar geleden, zie je haar weer op de foto. Gevoel sliep, maar meteen weer wakker: "ze was toch wel erg mooi en lief he". Ratio biedt moedig tegenstand: "vergeet je niet even dat je doorgaans alleen foto's neemt bij bijzondere gelegenheden? 't Meisje had zich mooi uitgedost, het was gezellig want het was feest, natuurlijk voelt dat zo". Gevoel sputtert wat, verstand raakt geirriteerd en ze zijn weer even niet 'on speaking terms'.

Wil ik haar dus terug? Geen flauw idee, trek zelf maar een conclusie.

Voordat deze hele ellende begon, waren er wel eens van die gezellige, knusse avonden dat ik met mijn toen nog vriendin samen naar een film op tv keek. Soms speelde zo'n film zich af in de gevangenis; er werd iemand de gevangenis in geknikkerd. Met name wanneer die iemand daar eigenlijk onschuldig zat, sloeg ik vaak aan het denken over wat ik nou met die tijd zou doen. Ik trok meestal de conclusie dat ik dan zou proberen die tijd op de een of andere manier te benutten - door veel te studeren, eventueel fysieke training te doen of wat dan ook. Je hebt een klote-tijd, daar is niks meer aan te doen, dus dan kun je maar het beste proberen er het beste van te maken, zoiets.

Onlangs betrapte ik mezelf erop dat ik dat nu ook aan het doen ben, al een poosje. Ldvd voelt als een gevangenis kennelijk en in de tijd waarin ik me er zo klote onder voel, lijkt het me toch niet te lukken om ijzer met handen te breken en ineens gelukkig te worden. Dan kan ik maar het beste proberen er het beste van te maken. Dus ik merk dat ik nu van alles en nogwat probeer te doen wat voor mijn gevoel nuttig is, wat dan straks niet meer hoeft in betere tijden ofzo. Begraaf me in werkzaamheden, heb het razend druk... Vanaf september wordt het helemaal hectisch. Ondertussen probeer ik nog immer mijn sociale leven weer een beetje te boosten (want dat kon het wel gebruiken na alle relatietroubles) en dat lukt ook best aardig. De parallel lijkt dus aardig te kloppen en het grappige is dat ik dus inderdaad kennelijk onbewust doe wat ik me altijd had voorgesteld dat ik in een gevangenis zou proberen te doen.

Ondertussen probeer ik nog genoeg momenten over te houden om mijn situatie zelf een wending te geven en geen dingen weg te stoppen of weg te lopen. Zou er nu een leuk meisje op mijn weg komen, dan sta ik daarvoor open. Maar dan moet het wel een beetje natuurlijk gaan - ik ben nog steeds wat gelaten wat dat betreft, en nog immer niet 'op zoek' of 'op jacht'. Wat komt dat komt en zolang er nog niks komt, blijf ik aan mezelf werken in de gevangenis totdat ineens de dag daar is dat ik vrijgelaten word...

afbeelding van jaspera

De positieve kijk op ldvd is

De positieve kijk op ldvd is inderdaad dat met elke dag die voorbij gaat, je een dag dichter bij het glorieuze moment komt waarin je eindelijk kunt zeggen: ik heb het nu allemaal achter me gelaten.
Het werken aan jezelf, daar ben ik ook mee bezig. Dat gaat ook wel goed, mits ik bij die activiteiten geen onderdelen nodig heb die niet beschikbaar zijn omdat ze nog bezig zijn met mijn ex. Halters tillen in de sportschool lukt wel, maar studeren wordt toch al een lastiger verhaal, zeker als het weer even wat minder gaat. Mijn hoofd wordt dan continu bezet gehouden door mijn ex. Het probleem bij mij is ook niet dat ik te weinig om handen heb, het gaat erom of ik er wel toe in staat ben. Hopelijk gunt ze me op sommige momenten ook even rust en is ze bereid om de zetel, die ze in mijn hoofd bekleedt, zo af en toe ook eens te verlaten. Als het even kan steeds wat vaker. En je hebt gelijk, geforceerd gelukkig proberen te worden werkt toch niet. De tijd zal zijn werk moeten doen.

afbeelding van Unremedied

Ongetwijfeld zal ze die

Ongetwijfeld zal ze die zetel steeds vaker gaan verlaten. Op een gegeven moment raak je daar misschien een beetje aan gewend en dan verwacht je haar dus niet op die zetel aan te treffen en in een onbewaakt ogenblik zit ze daar ineens weer! Moedeloos kun je ervan worden.

Studeren vond ik ook lastig. Ik had een maand of anderhalf na de breuk een eerste tentamenperiode en een maand of vier, vijf na de breuk een tweede. Kon me duidelijk minder goed concentreren, maar gek genoeg heb ik wel hele goeie resultaten behaald in die tentamenperiodes. Misschien omdat ik me er bewust van was dat ik last had van verminderde concentratie, ik misschien meer mijn best gedaan heb ofzo. Ik weet het niet.

Zomervakantie is bijna voorbij en het nieuwe collegejaar gaat weer beginnen. Ik heb niet het gevoel dat ik weer opgeladen ben en de motivatie voor de studie is nog steeds niet echt daar, maar goed - zoals ik hierboven al schreef: ik zit toch in die gevangenis, kan de tijd beter nuttig gebruiken.

afbeelding van Speler

Hey Unremedied, Mooi

Hey Unremedied,

Mooi beschreven wat ik ook voel en denk. Die gevangenis is er idd en de tijd die je spendeert, mja helemaal ik.
Hopelijk gaat alles snel wat beter, maar we moeten er echter door.

Sterkte,

Speler

Life is what you make of it...or not!
Don't let my nick fool you.
Don't be a rabbit, let the hunters see what you think of them!

afbeelding van onzeker meissie

Gevangenis

Ben het er ook mee eens dat het soms idd lijkt dat je in de gevangenis zit!
Voorheen liepen de dagen zonder veel na te denken van de ene naar de andere dag!
Nu voel ik mij soms opgesloten,het gevoel dat ik uit wil breken komt dan op!
Maar tot nu toe heb ik er meestal geen kracht voor!Ik word er soms heel erg moe van!!
Laten we hopen dat het steeds wat beter gaat!
Groeten van een onzeker meissie

afbeelding van Unremedied

Vannacht was ze daar weer,

Vannacht was ze daar weer, aan het spoken in mijn dromen. Op momenten dat je het niet echt meer verwacht, gebeurt dat dan toch ineens weer. Me met rust laten op momenten dat ik de minste weerstand heb, behoort kennelijk nog niet tot de mogelijkheden. Het doet me denken aan het nummer 'Sleepwalker' van Nightwish:

"A place between sleep and awake

End of innocence, unending masquerade

That's where I'll wait for you

Sleepwalker seducing me

I dare to enter your ecstacy

Lay yourself now down to sleep

In my dreams you're mine to keep"

Ooit heb ik dat nummer voor haar op een CD gebrand, in betere tijden, toen ze een poos naar het buitenland zou vertrekken. Toen was het wel toepasselijk, aangezien het fijn was om over haar te dromen. Dan word je niet met zo'n kater wakker, kun je elkaar de volgende dag spreken en over je droom vertellen. Nu is het betekenisloos en zorgt het wel voor een kater. Een pijnlijke beroering uit het verleden, die ervoor zorgt dat de gevoeligheid die voor die tijd misschien wat verzacht was, weer van zich doet spreken.

Die droom... Wat een stomme droom was het ook. Kan ik daar nou niet gewoon mee ophouden? De situatie tussen haar en mij was niet echt ontspannen - de situatie waar we nu in zitten leefde ook in die droom. Maar toch voelde het fijn en vertrouwd, ergens. Er was een soort van feestje en ze had de hele avond met iemand zitten praten. Ik heb zelf vervolgens met die iemand gepraat, in de hoop meer te weten te komen over haar gevoelens en gedachten. Echt een helder resultaat was er niet, behalve dan dat duidelijk was dat het voor haar ook allemaal erg gevoelig lag en dat het elkaar missen nog immer wederzijds was. Het had nog een toekomst, ofzo.

Zucht. Het is vervelend als je geest weer een loopje met je neemt. Gelukkig kun je op het weer nog bouwen - dat past zich nog immer aan aan mijn gemoed. Bedankt voor deze grauwigheid en regen.

afbeelding van Roberto

Ontsnappen

Moet je gelaten in die gevangenis van ldvd blijven zitten? Of moet je praten, lezen, feesten enz. om uit die gevangenis te breken. Die muren zijn dik en worden slechts dunner als je ze probeert te slopen. Val ze aan ipv ze te accepteren. Op een bepaalt moment kan je ontsnappen, al komt er dan soms een bewaker om je weer terug in je cel te gooien. Sla die bewaker voor zijn bek en zoek je vrijheid. Zoek jezelf!

afbeelding van Unremedied

Haha, het is net hoe je

Haha, het is net hoe je tegen die metafoor aankijkt he. Alles in z'n werk stellen om uit te breken zou je ook op kunnen vatten als het jezelf verliezen in rebounds, extremiteiten en noem maar op om maar zo snel mogelijk vrij te zijn. Maar zoals je weet, gaat de politie naar je op zoek als je uitbreekt en voor je het weet word je teruggeflikkerd in die gevangenis. Daar komt bij dat het er toch echt op lijkt dat tijd een voorname factor is om ervoor te zorgen dat je je beter voelt, en dat staat gelijk aan het uitzitten van je tijd. De metafoor 'geen ijzer met handen kunnen breken' is ook eentje die wel te verenigen is met die van de gevangenis.

afbeelding van Bert85

Hey Unremedied

Je kan jezelf ook sterker maken door fitness, inzicht verwerven in je diepere zelf en dan uitbreken als de tijd daarvoor rijp is. Als je onterecht levenslang krijgt, ga je toch uitbreken zeker? Niemand pakt mijn vrijheid zomaar ongestraft af, denk ik dan...

Natuurlijk zal je mss af en toe wel in de gevangenis terug terecht komen, maar als je elke keer sterk genoeg bent om er uit te komen is dat geen al te groot probleem. Die keren dat je er terug in terecht komt, zijn dan al die herinneringen die plotsklaps terug boven komen... Het leven bestaat uit hoogtepunten en tss die hoogtepunten is er niets (heeft ooit iemand gezegd). Het is dus zaak om de tijd tss al die hoogtepunten zo aangenaam mogelijk te maken net zoals jij dat nu hier gezegd hebt.

Ach, tijd heelt alle wonden moet je maar denken en het plezier dat je vroeger had zal ooit heus wel terugkomen... Probeer eens met een glimlach rond te lopen, je zal merken dat je hierdoor beter gezind wordt Glimlach. Ik wens je nog veel moed en sterkte om jouw gevangenis te slopen. Wij zullen van tijd tot tijd als jij het hier even niet meer ziet zitten onze lepel wel vastnemen om te helpen schrapen aan jouw celmuren.

En btw, zo moeilijk kan het toch niet zijn om uit een gevangenis te ontsnappen? Die 28 gevangenen van Dendermonde hebben dat toch gedaan Lachen? En er zijn er nog altijd een hele hoop van vermist die ze wrs nooit meer gaan terugzien Knipoog. Op een dag zal het je wel lukken Unremedied. Sta jezelf toe om jouw celdeur te forceren en de celmuren te slopen! Het kan alleen maar de moed om er uit te ontsnappen nog maar aanscherpen...

"Struggling is nature's way to become stronger"

Groetjes Bert.

afbeelding van Unremedied

Het kan alleen frustrerend

Het kan alleen frustrerend zijn als je alleen maar als doel voor ogen hebt om die gevangenis achter je te laten. Iedere keer dat je er weer in terug belandt, neemt de frustratie toe en een gefrustreerde gevangene zal niet zo makkelijk in stilte kunnen ontsnappen. Wat dat betreft is een beetje gelatenheid niet zo erg denk ik. Zolang je maar niet, zoals Roberto ook schrijft, verdrinkt in een slachtofferrol.

afbeelding van Bert85

Dat is wel waar :-). Teveel

Dat is wel waar Glimlach. Teveel van het ene is nooit goed, trop is trop... De gulden middenweg zal altijd wel de beste zijn waarschijnlijk. Je mag er idd ook niet op gefixeerd geraken.

Groetjes Bert.

afbeelding van Roberto

Middenweg

Ik denk dat zoals altijd de waarheid wel weer in het midden zal liggen. Je moet idd niet gaan rebounden enz. Je moet de strijd met jezelf aan gaan. Wie ben ik, wat wil ik enz. Het is belangrijk hierbij wel dicht bij jezelf te blijven. Tijd speelt zeker een rol maar als je gaat zitten afwachten tot de tijd zijn werk heeft gedaan kan het wel lang duren denk ik. Mensen vragen wel eens aan mij, wat moet ik dan doen. Dat is moeilijk uit te leggen omdat het niet tastbaar is. De strijd met jezelf aangaan. Het klinkt leuk maar wat moet je ermee. Eigenlijk gaat het er vooral om dat je uit je slachtofferrol (gevangene) kruipt en weer dirigent van je eigen leven wordt. Een leven dat het waard is om geleefd te worden. Binnen een relatie hou je veel rekening met een ander en een ander vangt een deel van jouw tekortkomingen op. Accepteer die tekortkomingen niet langer. Doe er wat aan en als je wat succes hierin boekt, kan je weer trots op jezelf zijn. Dan krijg je een beter gevoel over jezelf en kan je alles beter aan. Ik blijf er dus bij dat je niet moedeloos in die gevangenis moet blijven zitten, maar geef unremied wel gelijk in het feit dat je heel bewust moet zijn, dat je niet vlucht van de gevangenis maar dat je hem met muren en al sloopt. Ik wens iedereen veel sterkte met deze strijd en ik hoop dat er mensen zijn die iets hebben aan mijn visie.

Roberto

afbeelding van Unremedied

Ik ben het met je eens dat

Ik ben het met je eens dat het belangrijk is om niet in een slachtofferrol te gaan zitten. Maar dat is ook precies de insteek. Als je net in die gevangenis gegooid bent, is het helemaal niet erg om je rot te voelen en je wel een slachtoffer te voelen, maar het idee is juist dat je er een draai aangeeft en het omzet in constructiviteit. Inderdaad met jezelf aan het werk gaan, jezelf sterker maken en dirigent van je eigen leven worden. Zolang je nog in de bak zit, is dat eigen leven misschien niet zo spannend, maar als je aan jezelf werkt en constructief bezig bent, heb je kans dat op het moment dat je die gevangenis achter je kunt laten, het allemaal een stuk fijner en spannender wordt, misschien nog wel beter dan het was voordat je erin gegooid werd.

afbeelding van evie

Normaal

Het lijkt me normaal dat je uit wil breken. Heb ik ook gehad. Ik ben eigenlijk vrij rustig van aard, maar man ... toen het net uit was... Kroeg in. Drinken. De hele tijd weg. Overal achteraan hollen. En lekker dat dat dan is. Moet gewoon even, je moet ook even alles eruit gooien. Hoe je dat doet is voor iedereen anders, maar voor mij werkte dat heel goed. Die andere kant komt vanzelf wel weer terug. En ook dat moet je gewoon toelaten en over je heen laten komen. Het is alleen shit dat veel mensen niet begrijpen dat je gevoelens lang aanhouden, als je je ogenschijnlijk heel goed staande weet te houden.

afbeelding van Unremedied

Jahoor, zeker in het begin

Jahoor, zeker in het begin is dat denk ik normaal. Niet willen accepteren dat je onschuldig in de bak beland bent. Haha. Die metafoor is redelijk ver door te voeren. Maar het is volgens mij wel algemeen bekend dat acceptatie vaak ook niet aanwezig is als je relatie net verbroken is. Die acceptatie moet er eerst komen. Dat je tot die tijd om je heen aan het slaan en schoppen bent is dan niet zo gek. Totdat je merkt dat je de tralies dus niet met je handen kunt breken Glimlach.

afbeelding van Jeronimo

The Shawshank Redemption met

The Shawshank Redemption met Tim Robbins en Morgan Freeman is de film waaraan ik na het lezen van dit topic moest denken. Wie hem gezien heeft (kan me haast niet voorstellen wie niet) weet wel waar ik het over heb.

Onschuldig tot levenslang veroordeeld worden. Door het stof gaan en letterlijk lijden. Binnen de muren afleiding zoeken, nieuwe vriendschappen opbouwen, mensen helpen en ondertussen met een heel sneaky plan bezig zijn om uit te breken! Het heeft heel lang geduurd, maar uiteindelijk is het gelukt en dat geldt ook voor jou Unremedied! Beetje een spoiler dit, maar goed... ik denk dat praktisch iedereen die film weleens gezien heeft.

Het is zo makkelijk om bij de pakken neer te gaan zitten. Dat heb ik aan mezelf gemerkt. De eenzame momenten thuis. Het huis waarin we ooit samenwoonden. Soms betrap ik mezelf erop dat ik weer terugval in het mezelf zielig voelen. Ik ben niet zielig, in tegendeel. Op dat soort momenten ga ik dan ook ff de deur uit of ga ik binnenshuis iets nuttigs doen. Kijk ook gewoon eens naar wat je wel hebt ipv wat je niet hebt.

Ook ik heb in mijn gevangenschap veel afleiding gezocht. Veel nieuwe contact opgedaan. Ik ben er nog niet helemaal, ik moet nog over dat laaste hek rond de gevangenis zien te komen, maar dat is een eitje vergeleken bij die dikke muren. Nu maar hopen dat ik niet gegrepen wordt.

Op sommige momenten ben ik zelfs blij dat ik van mijn ex af ben. 'Wat heb ik toch al die jaren in haar gezien?', vraag ik me dan af. Ok, ze was lief enzo, maar damn... we zaten ZO niet op 1 lijn. Ik sprak Chinees en zij sprak Arabisch... zoiets.

Weet dat er meer is en misschien zelfs wel beter! Ik kan uit ervaring vertellen dat dat echt zo is. Misschien voor mij nu van korte duur. Je zou het misschien zelfs wel een rebound kunnen noemen, maar toch helpt het me enorm. We hebben ook een hele goede vriendschap en wie weet bloeit dat nog eens uit tot echte liefde. Als dat niet gebeurd, dan is dat ook goed.... ik heb mijn les er dan iig uit getrokken.