Toch even reageren op alle reacties die er zijn gekomen op mijn vorig verhaal hier op de blog. Het was zeker niet mijn bedoeling om zoveel reactie uit te lokken maar heb het idee dat dit toch een gevoelige snaar is die ik geraakt heb voor sommige. Begrijp dat vele niet begrijpen wat narcisme exact is en hoe het zich uit en dat het heeeeeel moeilijk te begrijpen is als je er zelf niet mee te maken hebt. Dus wil ik gewoon even meegeven dat we mss ieder zijn mening moeten respecteren.

Het is een hele lange tijd geleden dat ik nog hier op mijn blog ben geweest maar na me weer super ellendig te voelen heb ik nood om mijn verhaal van mij af te schrijven. Na vier maanden te hebben gevochten voor mijn ex en er steeds voor hem te zijn (vooral dan wanneer hem het uitkwam), enorm veel verdriet te hebben doorstaan, twintig kilo lichter geworden was het vijf weken terug dan toch zover. Ik had de strijd gewonnen, hij wou ons opnieuw een kans geven!!

Ondertussen weer een hele hoop veranderigen in mijn leven. Nog maar net nadat mijn ex me verteld had dat hij alle contact wilde verbreken, belde hij me 's avonds al opnieuw op. Hij had enorm veel spijt dat hij gezegd had dat hij alle contact wilde verbreken want reeds nu al miste hij me. Hij vertelde me dat zijn verstand hem ertoe gedwongen had maar dat zijn gevoel het niet aankon. Op één of andere manier is er iets dat hem steeds terug naar mij doet verlangen (en niet alleen voor de sex) dat hij niet kan beschrijven en dat sterker is dan hemzelf.

Eerst en vooral wil ik jullie bedanken voor jullie steun en begrip om daarna te zeggen dat na het zetten van mijn blog D me belde (heeft niets met mijn blog te maken hoor) Hij vertelde me dat hij het contact niet meer aankan na gisteren. Gisteren zijn we nog samen geweest, hebben nog samen gegeten hij heeft nog even bij me of de sofa geslapen, hebben goede gesprekken gehad enz. Deze ochtend vertelde hij me dat hij gisteren heel de avond heeft zitten piekeren en denken en dat hij het emotioneel niet meer aankan.

We zijn ondertussen al bijna drie maanden uit elkaar en heb nog steeds het gevoel als of het gisteren was. Waarom blijft het toch zoveel pijn doen, vanwaar blijven die tranen komen?! Ik weet wel dat vele onder jullie denken en zeggen dat ik alle contact met hem moet verbreken maar helaas is dit veel makkelijker gezegd dan gedaan als je iemand nog steeds doodgraag ziet!! Nog steeds hebben we alle dagen contact en nog steeds spreken we minstens één keertje per week af. I know, niet goed bezig hoor ik jullie al denken. Maar het lukt me gewoon niet en hem blijkbaar ook niet.

Twee maanden geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. De reden, de vele ruzie's en de ziekelijke jaloezie langs beide kanten. Zegt hij. Ondertussen weet ik dat hij gevallen is voor de aandacht van een andere vrouw. Hij is iemand die constant aandacht nodig heeft en er dan ook op kikt als hij nog maar merkt dat er een andere vrouw hem die aandacht geeft. Jammer genoeg is hij dan ook een hele knappe man die niets anders krijgt wat het voor mij in onze relatie zeker niet makkelijk heeft gemaakt! Ondertussen twee maanden verder kunnen we elkaar nog steeds niet loslaten!