hey Varaan,

Ik vind het echt erg voor je dat je zoveel negatieve reacties gekregen hebt in je vorige blog. Dat zorgt er ook voor dat ik hier amper mijn verhaal durf te vertellen.

Maar mijn therapeut heeft na mijn hele verhaal over mijn ex aangehoord te hebben en ook hetgene wat ik gehoord heb van zijn vorige vriendin het woord "psychopaat" uitgesproken, wat zeer nauw samenhangt met narcisme.

En voor iedereen met modder begint te smijten, ik ben helemaal geen onnozele geit die zichzelf zomaar laat misbruiken, die de lomp is om de signalen te interpreteren of die te blind is om haar eigen fouten te zien. Ik ben al heel lang aan mezelf aan het werken, probeer zo integer en bewust mogelijk te leven, kijk eerst in mijn eigen boezem voordat ik anderen beschuldig van tekortkomingen. En ik ben ook de laatste om mijn ex te beschuldigen van zo iets, ik zie hem graag, hij heeft mij nooit fysiek of verbaal mishandeld of bedreigd.

Maar ergens vorige week toen mijn vriend (nadat hij vanuit het niets (we hebben geen ruzie gehad) zijn koffers gepakt had en mij achtergelaten had met een brief), mij ineens wel terug wou, kreeg ik het onaangename plotselinge gevoel van "ik wordt gemanipuleert" (en dit was nog voor mijn therapeute een uitspraak gedaan had). Langs de ene kant lijk ik verslaafd te zijn aan hem, ik kan niet zonder hem. Langs de andere kant schreeuwde mijn lichaam van "nee, niet nog eens, ik heb genoeg gehad, neem hem niet terug". Heel bizar!

En het is door zijn gedrag dat ik langzaam aan meer verslaafd geworden ben. Door mij constant aan te trekken en af te stoten. Hij laat mij ineens zitten terwijl ik verbijsterd achterblijf. Hij komt triestig terug en zegt dat hij zich al maanden slecht voelde omwille van mijn karakter. Ik kijk naar mezelf en zie wel dingen die ik zou kunnen verbeteren, voel me schuldig, beloof eraan te werken, hij is terug lief, ik werk aan mezelf, hij vind dat het beter gaat maar hij twijfelt nog steeds of ik niet terug ga vervallen in het vroegere gedrag (en het is niet dat ik zo'n slecht karakter heb he, zijn gewoon wat schoonheidsfoutjes), hij kan het verleden niet loslaten zegt hij, ik pleit dat ik echt veranderd ben, doe echt mijn best om hem dat te laten zien, hij zegt dat hij zeker is van mij, ik kei blij en dan een paar weken later is hij terug ineens weg want hoewel het beter ging vond hij mij toch niet de vrouw van zijn leven. Dan 4 weken later wil hij mij toch terug want hij beseft nu dat je nooit de ideale vrouw kan tegenkomen en nu is hij niet meer bang om met mij te praten (dat nadat ik echt maanden met hem gepraat heb om een open communicatie tussen ons te krijgen). Hij wil mij dus terug maar dan moet ik wel compromissen sluiten en hij is nog steeds niet echt zeker.

Het verhaal van zijn ex vriendin is, ik overdrijf niet!, exact hetzelfde. En dat zonder dat ze van mij iets wist he, ze vertelde mij haar verhaal en dat was echt helemaal hetzelfde.

Ik kan er niet meer om heen, hij draait mij een rad voor ogen, hij manipuleert mij zo gerafineerd dat ik het niet door had. Door mij constant aan te trekken, af te stoten en kleine verwijtjes te maken en doordat ik gemakkelijk de schuld op mij neem, heeft hij gevangen. Nu dat ik dat doorheb en hem kan observeren vanop een emotioneel afstandelijkere manier, nu pas zie ik in hoe leeg zijn woorden zijn. Hoe weinig gevoel daar achter steekt en hoe sterk hij gefocust is op zichzelf.

En zo weet ik wat mijn probleem is: ik voel mij veel te snel schuldig, twijfel veel te snel aan mezelf. En dat is iets dat ik mijn hele kindertijd gedaan heb omdat mijn vader mijn zelfvertrouwen steeds onderuit haalde. Dus is het niet abnormaal dat ik dat in mijn relatie ook aangetrokken heb, spijtig genoeg. Maar het is echt moeilijk om ermee te stoppen want waar leg je in "godsnaam de grens tussen het ligt aan mij en "het ligt aan jou"?

Varaan,
ik heb één goede raad voor jou. Probeer je vriend eens te observeren vanuit een emotioneel afstandelijker standpunt. En als hij echt een narcist is dan zul je merken hoe leeg zijn woorden zijn, hoe sterk hij op zichzelf gericht is en hoe gerafineerd hij is in het verleggen van de aandacht/schuld op jou. En ik hoop dat dan zijn aantrekkingskracht gaat verminderen zodat je helder kan nadenken en beter in staat gaat zijn om je grenzen te stellen. Ik hoop het echt voor jou want niemand zou mogen leven in die constante onzekerheid!