Oooh boefje.

Het eerste moment dat ik je zag leek op het eerste moment dat ik je sprak. Wat was ik gek op jou. Wat raakten we elkaar. Zo heftig dat het was, zo kort dat het duurde.

Had ik je maar kunnen vertellen wat er door mijn hoofd heen ging. De problemen waar ik mee zat.

Door mijn duwen geloofde je niet meer dat ik gek op je was. Jouw duwen gaf mij dezelfde twijfels. Onzeker waren we allebei.

Zonde, want er had meer ingezeten. Ik had je graag op een ander moment in mijn leven hebben willen ontmoeten.

Terugdenken aan de momenten waarbij je huilde, maakte me kapot. Misschien dat het zo maar beter is.

Jij bent verder gegaan. Je hebt een leuke nieuwe vriend. Denken aan me doe je denk ik niet meer. Mijn omgeving gaf aan dat je niet om me gaf of me jaloers probeerde te maken, maar wat doet het er toe? Oogkleppen of niet, zeker weten doe je het nooit. Ik blijf toch nog geloven in het sprookje dat ik even veel om jou gaf als jij om mij.

Ik neem mijn verantwoordelijkheid en ga ook verder.

Aan aandacht niks tekort en overnieuw beginnen is inmiddels mijn levensmotto...maar ohohoh...wat was ik gek op jou.