Gisteren de borrel gehad met de mensen van deze site. uiteindelijk zijn er vijf mensen komen opdagen: Woeter, Incogito78, Daantje84, Pitygirl en ondergetekende. Dat viel me eigenlijk tegen. Ik had een veel grotere opkomst verwacht.

We zijn een aantal kroegen en discotheken ingedoken en ik met zeggen dat het heel erg leuk en gezellig was. Om heel eerlijk te zijn heb ik in geen maanden zo veel lol gehad. We hebben wat gepraat over koetjes, kalfjes en exxen, maar er was ook genoeg tijd om helemaal los te gaan. Om 1:00 uur is Puk nog even langs geweest.

Ik begrijp dat het voor sommigen misschien wel een beetje een moeilijke stap is om uit de anonimiteit van de site te treden en elkaar eens te zien. Het is echter zo dat dat voor ons allemaal geldt. Wij worden allemaal gedwongen om op zo'n avond een stuk van onze anonimiteit prijs te geven.

Ik merk persoonlijk echter wel dat dit soort uitjes goed zijn voor het verwerkingsproces. Ik heb al gezegd dat ik in geen maanden zo veel plezier heb gehad. Heel eerlijk moet ik daar dan bij zeggen dat die periode van maanden niet begint bij het moment dat mijn ex en ik uit elkaar gingen. Ik moet heel eerlijk toegeven, dat ik hard moet gaan nadenken wanneer mijn ex en ik zo veel plezier hebben gehad. Ik zeg hier trouwens niet mee dat dit de eerste keer is dat ik ben uitgegaan sinds het uit is met mijn ex. Alleen is dit toch anders dan met vrienden. Het probleem met vrienden is, dat ze je vaak niet begrijpen op dit gebied (sorry jongens, ik val jullie niet af). Ze bedoelen het goed. Ze luisteren wel naar je verhaal, maar tegelijkertijd weten ze eigenlijk niet wat het voor je inhoudt. Ze begrijpen niet dat je het hoofdstuk nog niet hebt afgesloten. Dat je het verhaal keer op keer moet vertellen. Dat er iets in je hoofd zit wat je er uit moet schreeuwen. Ik denk dat als ik tegen mijn vrienden de dingen zou vertellen, die ik hier allemaal op deze site zet, dat ik dan na drie keer in bedekte termen te horen zou krijgen dat ze het verhaal kennen, en dat ik na vijf maanden toch eens verder moet gaan met mijn leven. "Zij heeft dat toch ook gedaan!" En zoals ik de aard van sommige van mijn vrienden ken, zou ik waarschijnlijk het advies krijgen om in het week-end met hun mee uit te gaan en daar een meid te versieren. "Een goeie wip en je bent je ex vergeten. En als je moeite hebt met de eerste stap, dan helpen we je wel." Het werkt zo niet. We praten hier bijvoorbeeld over meneer Casanova. Ik moet hem opbellen voordat we gaan stappen om te vragen wat de naam is van het meisje waar hij die avond mee aan komt zetten. En ik heb het al meegemaakt dat ik 10 minuten voordat ik hem zou zien een SMS kreeg met een "verandering van plan": een andere naam, dan ik tevoren had te horen gekregen. Hoe kan hij in hemelsnaam een idee hebben hoe ik me voel. En het is geen vage kennis. Laten we zeggen dat in geval van nood we een tandenborstel zouden delen. En we hebben al eens met zijn tweeën in een eenpersoonsbed geslapen. Maar toch: hier mist hij gewoon de kennis die nodig is om mij te kunnen helpen. Jammer maar helaas.

Goh, dit blog gaat een andere richting op dan ik gepland had. Ik wilde met het bovenstaande eigenlijk het volgende aangeven: De mensen hier op de site ken ik allemaal gewoon erg slecht. Ik heb met een paar wat meer contact (MSN, Email, SMS, etc.), maar ik ken ze toch maar erg oppervlakkig. Alleen deel ik iets met hen wat ik niet deel met mijn vrienden. Zij hebben hetzelfde monster in hun als ik! Ieder is misschien op een ander punt aangekomen wat betreft het temmen van dit monster, maar we hebben het allemaal. Dat schept een band, en eigenlijk een erg sterke band. En dat geldt voor 99,9999% van de gebruikers van deze site. In heel erg veel verhalen lees ik punten van herkenning. En ik weet dat jullie dat ook hebben. Dat lees ik uit jullie reacties. Ik vind het persoonlijk dus ook erg leuk om wat mensen, waaraan ik toch dingen verteld heb, die het merendeel van mijn vrienden niet weten, ook eens "live" te zien. We huilen hier regelmatig samen op deze site. Het is ook ontzettend goed om samen een hoop lol te maken.

Ik kijk in mijzelf en ik merk een patroon: op 30 december ben ik met Puk en Incognito wezen borrelen. Daarna op weg naar huis in mijn auto merkte ik voor het eerst dat er een rust in mijn hoofd was gekomen die ik in geen maanden gekend heb. Ik heb daarover geschreven op de site. Het heeft mij door het moeilijke moment van de jaarwisseling geloodst. Ik wist alleen niet of het deze borrel was, of misschien een stukje berusting. Nu, de laatste twee weken merkte ik dat de onrust langzaam terug aan het komen was. Er kwam iets in mijn hoofd. Een raar gevoel. Ik kan het niet beschijven. Op dit moment ben ik brak, heel erg brak. Ik was om 7:15 thuis en ik had om 12:00 uur een afspraak. Dat was niet zo'n slimme zet. Ik ben dus brak, maar er heerst een oorverdovende stilte in mijn hoofd. De knop is weer om en weer een stukje verder. Het is raar. Op de heenweg reed ik een stuk op een heel bekende weg: ik moest een route nemen, die ik normaal alleen nam als ik naar haar huis reed. Ik kon niets anders dan denken dat op een "normale" vrijdagavond ik deze route zou nemen om haar op te pikken om samen iets leuks te gaan doen. En nu moest ik alleen "verder". Maar de conclusie van de avond was eiegenlijk een beetje schrikbarend. Het lijkt er momenteel op dat ik meer lol zonder haar heb dan ik in zeker het afgelopen jaar m?ɬ®t haar gehad heb!!! Was onze relatie al zo lang op? Zou het inderdaad zo zijn dat ik ook gelukkig kan worden zonder haar? En even vooruitlopen op mijn eigen gevoel: zou ik dan daadwerkelijk kunnen gaan houden van een ander meisje? ik voel namelijk dat de banden met mijn ex steeds losser gaan zitten. Ik voel dat er touwtjes doorgeknipt worden. Misschien een beetje eng. En zoals ik al zei: voorbarig. Eerst moeten meer touwtjes verdwijnen. Dan de juiste persoon vinden. En het moet ook wederzijds zijn. Maar er is wel een gevoel teruggekeerd in mij: ik voel me sterker. Een stukje van de persoonlijkheid, die al maanden afwezig is, keert langzaam terug. Ik voel een ander bloed door mijn aderen stromen. Hoofd omhoog, borst vooruit! Ik zie het licht aan de andere kant van de tunnel en voor het eerst in lange tijd heb ik het vermoeden dat dit niet de aanstormende Intercity is. Zou ook niet kunnen, want de NS toch nooit op tijd. Ik weet niet hoe lang de tunnel nog is. Ik weet ook niet of dit licht wordt gevormd door de uitgang, of door een leeslampje, achtergelaten door de vorige die deze tunnel gebruikt heeft. Het geeft echter moed. Het geeft kracht.

Mijn agenda voor gisterenavond kende drie afspraken. Waarom plant iedereen alles toch op dezelfde dag? Ik heb de borrel gekozen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik anders zo sterk niet geweest op dit moment.

Ik wil de lotgenoten bedanken die dit mogelijk gemaakt hebben. Jullie hebben me meer geholpen, dan jullie waarschijnlijk gedacht hebben. De weg is nog lang, dat weet ik, maar de weg lijkt gemakkelijker. Ik sta bij jullie in het krijt.

Persoonlijk hoop ik op een snel vervolg. En ik hoop dat jullie ook genoten hebben gisteren.

Groetjes,
Angelo