Hoi mijn lieve, lieve kinderen,

Ik wil jullie mijn situatie uitleggen, het is nu eind mei 2009, vanaf 15 mei ongeveer heeft mamma een affaire met een andere man.

Ik weet dat het erg pijnlijk is voor jullie als onze kinderen, pappa en mamma die niet meer zoals voorheen onafscheidelijk van elkaar houden.

Let wel, aan mij ligt het niet. Ik ben jullie mamma altijd trouw geweest, wil ook trouw zijn tot aan mijn dood. Mijn hart ging dood toen ik erachter kwam, ik heb nog nooit zoveel pijn in mijn hart gehad, alle energie, liefde werd uit mijn lichaam gezogen. Ik ben voor de helft dood. Ik heb altijd met hart en ziel van mamma en mijn kinderen gehouden, ik heb jullie nooit laten vallen, mijn hele leven waren jullie mijn alles. Totdat mamma een ander heeft. Met tranen in mijn ogen schrijf ik deze mail. Ik geloof altijd in trouw, onafscheidelijke liefde voor elkaar, maar mamma heeft een deel van mijn hart gebroken. Mijn hart zal nooit meer heel worden, zolang ik niet meer in mamma's one heart zit, zal niets meer hetzelfde zijn. We zijn als gezin niet meer compleet, ook al zal ik mijn hele leven van jullie houden. Als ik jullie zie, dan zie ik een deel van mamma en mij, als resultaat van onze oneindige liefde, ik dacht met mamma oud te kunnen worden, trouw aan elkaar en trouw aan jullie. Onze liefde is niet alleen voor ons belangrijk, maar ook voor jullie als onze kinderen. Mamma en jullie zijn altijd mijn belangrijkste in mijn leven geweest, ik ben bereid mijn leven voor jullie te geven. Zonder mamma en jullie ben ik zo goed als dood. Nu mamma wegvalt ben ik bang dat ik het leven niet meer aankan. Ook al kan ik het aan, mijn liefde van mijn leven is niet meer bij me, verdere relaties zal nooit hetzelfde zijn, we zijn zo lang samen, als een liefdevolle gezin.

We hebben de laatste 2, 3 jaar last van sleur, zijn steeds meer verwijderd van elkaar, te weinig QT voor elkaar. Is ook gedeelte mijn schuld, maar ik ben altijd bereid voor het huwelijk te vechten, maar mamma wil op dit moment niet meer. Ze gaat op dit moment alleen voor die andere man. Ik ben er zo kapot van geweest, mijn leven is een hel geworden. Gestopt bij mijn huidige werkgever, net begonnen met nieuwe bedrijf, mijn droom om onze dromen te verwezenlijken, meer geld voor mamma en jullie, zodat jullie naar Azie kunnen, kunnen we het huis uitbouwen, de auto laten maken, mamma een duur cadeau doen. Maar door haar affaire heeft het leven totaal geen kleur meer, alsof alles zwart-wit is geworden. Ik leef nog, heb mezelf opgekrabbeld, voor jou en mamma heb ik nog geen einde aan mijn leven gemaakt. Maar de pijn in mijn hart zal niemand begrijpen, het is erger dan doodgaan. Doen alsof mamma gewoon naar een vriendin gaat, doen alsof er niets aan de hand is in jullie bijzijn, is soms zo moeilijk. Ik heb moeten vechten als een leeuw om me eroverheen te zetten, mijn kapotte hart en ziel bijeen te rapen, het huishouden goed te regelen, bedrijf op de rails zetten, alles voor de liefde voor mamma en jullie. Let wel, hoewel mamma mij in haar hart heeft verlaten voor een ander, ik zal nooit kunnnen stoppen van haar te houden. En geef mamma niet de schuld, ze kan op dit moment haar verliefde gevoelens niet tegenhouden. Ze heeft enorme schuldgevoelens, tegenover mij en tegenover jullie. Maar op dit moment kan ze niet echt helder nadenken, ik laat de situatie even zo. Als ze later wat bij zinnen is ga ik kijken wat ik kan doen voor mamma en jullie. Ik heb altijd voor jullie gevochten, ik doe nu anders en zal altijd voor mamma en jullie zijn.

Laat ik maar zo uitleggen, ik heb met mamma uitgebreid over de situatie gehad. Mamma heeft die andere man toevallig ontmoet bij buddyzorg. Het klikte meteen, ze zijn een soort zielsverwanten van elkaar, lijken zo op elkaar, dat is denk ik ook zo. Voorlopig geloof ik haar waarheid, want zielsverwanten en tweelingzielen bestaan echt. Als je het geluk hebt zielsverwanten of zelfs je tweelingziel te ontmoeten kun je het niet tegenhouden, ook niet door huwelijk. Het hoeft niet altijd ten koste te gaan van het huwelijk, ze kunnen ook hele goede vrienden worden. Maar mamma heeft bewust voor hem gekozen, dat is ook het enige dat ik haar kwalijk kan nemen, niet zo'n beetje ook. Ze stapt na 18 jaar samen zijn (16 jaar huwelijk) zo maar eruit, alsof ik niet goed genoeg voor haar ben, misschien nooit geweest?

Ze heeft gezegd dat ik altijd in haar hart blijf, ze zal altijd van me houden, als vader van jullie, maar niet meer als geliefde.

We hebben daarop besloten dat mamma en hij voorlopig geheim blijft, dat als we een tijdje wachten beter is voor haar, mij en mijn bedrijf, en uiteindelijk voor jullie. Want er is altijd kans en hoop dat het weer goedkomt tussen mij en mamma, dan bespaar ik jullie de onzekere situatie.

Voorlopig hebben we niet over scheiden, ik kan de toekomst nu niet voorspellen, mamma ook niet, maar mamma heeft niet echt toekomst met hem. Ze denken alleen aan nu, ik denk wat verder, aan mamma en jullie. Daarom heb ik mamma ook gevraagd ermee te wachten, dat ik de situatie van nu tijdelijk accepteer, voordat we pijnlijke beslissing moeten nemen, misschien zelfs onverstandige beslissingen, dat alles kapot zal maken, zeker voor jullie.

Jullie moeten mamma niet kwalijk nemen, ook al geeft ze het niet toe, ze is altijd warm en lief geweest, heeft altijd meer dan 100% ingezet voor mij en jullie, heeft zichzelf veel te veel weggecijferd voor jullie. Ik heb opgezocht dat dit mogelijk midlife crisis is, namelijk eind 30, rond 40, dat je daar last van kan krijgen. Het gevoel van: "Is dit het? Ik wil meer van het leven maken, voordat het te laat is", het gevoel dat thuis verstikkend is, soort 2e puberteit.

Zo'n crisis kan 2 tot 10 jaar duren, omdat mamma zoveel liefde heeft gegeven, en nu opeens iets doet wat ze normaal nooit zou doen, kan ik als haar man en als jullie vader niets anders doen dan 2 tot 10 jaar wachten op haar, ik weet zeker dat ze weer terugkomt, want onze liefde is nu eenmaal erg sterk.

Ik zal voor de liefde voor mamma en jullie de kracht en geduld opbrengen om zo lang te wachten, ik zal voor jullie vechten, maar moet haar op dit moment tijdelijk loslaten, anders gaat ze helemaal vluchten.

Kinderen, deze situatie is niemands schuld, het is haar eenmaal overkomen, we zijn allemaal mensen, met onze zwakheden, we dwalen nu eenmaal soms af, maar zij is de enige die zichzelf weer op de juiste weg zet, niemand kan haar echt helpen. Op elke aanwijzing, advies, gewetensvraag etc. reageert ze nu heel erg allergisch, het is hetzelfde als met een puber. Na een tijdje gaat het over. Hetzelfde kan met mij gebeuren, midlife crisis, opeens weg willen, leven willen veranderen. Veel huwelijken zijn op stukgelopen. Ik heb nooit een handleiding of advies gehad hoe ermee om te gaan, wist niet eens dat zoiets bestaat. Nu heb ik allerlei informatie over relatie problemen tijdens verschillende levensfasen opgezocht. Er zijn meerdere crises, empty nest syndroom, als alle kinderen het huis uit zijn, met pensioen etc. Sommigen gaat na 30 jaar huwelijk toch nog uit elkaar.

Dus zo perfect gaat een mensenleven en huwelijk nooit, mensen veranderen, groeien, helaas soms ten koste van het huwelijk.

Maar als mamma en ik uit elkaar zijn hebben we afgesproken dat we bij elkaar in de buurt blijven, elkaar blijven respecteren, en houden van elkaar als familie, dus voor de rest zal alles hetzelfde blijven, ik zal voor jullie blijven zorgen, mochten we ooit scheiden. We zorgen ook samen voor jullie, co-ouderschap. Enige verandering zal zijn dat we geen geliefden meer zullen zijn.

Maar nogmaals, het is niet mijn keus geweest, ik ben heel anders dan mamma, ik ben voor trouw, mijn hele leven. Ik geloof erin, heb de kracht dit vol te houden. Tuurlijk ben ik weleens verliefd geweest op een andere vrouw, maar heb daar niets mee gedaan, gevoel ging vanzelf weg. Het gaat erom wat voor keus je maakt in je leven, ik heb er niets mee gedaan uit liefde voor mamma en jullie. Ben dus nooit vreemdgegaan, heb nooit een relatie met een andere vrouw gehad.

Zo ben ik eenmaal, trouw aan 1 hart, aan mamma en jullie, 1 gezin, trouw aan mezelf, gewoon simpel en gelukkig.

Sinds mamma veranderd is is mijn hele leven op z'n kop, positief is dat ik nu een stuk sterker in mijn leven sta, ook een stuk realistischer, minder geloof in trouw en samen oud worden, sinds mamma me dit heeft aangedaan.

We moeten van elkaar blijven houden en respecteren, voor altijd, dat zal nooit veranderen, mamma's keuze respecteren, juist omdat we van haar houden. Haar haten doet me veel meer pijn, is ook niet eerlijk tegenover haar, omdat ze altijd warm, lief en vrijgevig is geweest, zou het nu niet eerlijk zijn als ze nu voor zichzelf kiest. Je kunt het ook zo zien, ze verdient de liefde, zoveel liefde van mij, en van die andere man. Misschien is het haar karma, heeft ze vorig leven een rotleven gehad, of een rotjeugd. Het voelt voor mij als een soort plicht, karma, om haar haar hele leven te ondersteunen, nu nog als man, straks blijvend als familie. Ik zie dat als een soort roeping, karma, dat gevoel heb ik, om haar ziel uiteindelijk de juiste sturing te geven, zodat ze in dit leven toch genoeg leert zonder helemaal van het pad af te geraken. Het voelt alsof ik naast haar man ook een soort beschermengel ben, dat gevoel heb ik altijd gehad, dat is misschien ook onze lot, dat we samen zijn, voor elkaar. Ik heb veel van haar geleerd, en zij van mij. Daar gaat het uiteindelijk om, dat wij, verdwalende zielen op deze wereld een les in de ware liefde krijgen.

Dus lieve kinderen, onze liefde voor elkaar en voor jullie zal nooit veranderen, we moeten ook van elkaar blijven houden, wat er ook gebeurt, we zullen altijd 1 familie blijven, ik heb haar al vergeven, al kan ik dit waarschijnlijk nooit vergeten.

Met heel veel liefde en pijn vertel ik jullie dit, mijn lieve kinderen, dat ik voor ALTIJD van mamma en jullie hou, VOOR ALTIJD.

Heb hoop, leef jullie leven met veel liefde, want ondanks de onzekerheid en pijn heb je pas geleefd als je liefde hebt gekend.

Open jullie hart, sta open voor liefde, zonder liefde is er geen leven.

En als je voor belangrijke keuzes staan in jullie leven, volg altijd jullie hart, dan zul je nooit spijt van hebben, dan worden jullie ook veel gelukkiger door, ondanks het feit dat liefde soms ook enorm veel pijn doet...

Heel veel liefs en kusjes,

Jullie pappa, voor altijd XXX