Voelde me precies hetzelfde als jou.
Machteloos, soms twijfelend over de relatie. Ik vond mezelf namelijk niet goed genoeg voor hem, het verbaasde me dat hij verliefd op me was.
Zelf had ik ook nooit gedacht mijn verhaal op een site te gaan vertellen zeker nooit gedacht om mensen te gaan helpen met ldvd.
Ik ben er haast overheen. Maar voor jou begint er een donkere periode.
In ieder geval, probeer gwn afleiding te zoeken. Schrijf je hier lekker af, zit je wat dwars? Post it hier, en je krijgt steun en advies.
We staan altijd voor je klaar...

Liefs,
Dearest...

Poe, wat heftig die pijn

Heb vandaag echt het gevoel gehad dat alles onder me weg is geslagen. De vastigheid, het vertrouwde, de liefde voor, de plannen voor de toekomst etc. etc.. Ik realiseer me dat er de afgelopen 6 jaar geen dag voorbij is gegaan zonder dat we elkaar gezien of gesproken hebben. Het is nu zo moeilijk om geen contact te zoeken, maar het is wel de enige manier om haar rust te geven en dus doe ik het niet.

Vanmorgen gewoon naar mijn werk gegaan, ik was blij dat ik ergens heen kon gaan na het eenzame wakker worden. Nu ik op mijn werk ben weet ik niet of ik dit wel de hele dag ga volhouden. Steeds weer dat gemis en het machteloze. Ik weet echt niet hoe ik godsnaam deze week door moet komen, en als klap op de vuurpijl, het lange weekend wat er aan zit te komen. Het is echt volhouden van minuut tot minuut, van uur tot uur. En toch, ergens, ergens heb ik de hoop dat ik opeens haar sleutel in de deur hoor gaan en dat ze gewoon weer binnenkomt, misschien tegen beter weten in, misschien ook niet.

Ik voel me echt gesterkt door de reacties van iedereen, ik merk alleen dat ik nu nog te veel met mezelf bezig ben en dus reageer ik nog even niet op andere verhalen en ervaringen. Ik hoop dat ik over een tijdje net zulke steunende reacties kan plaatsen als dat ik nu van jullie krijg.

Het volhouden is zo lastig. Ik zweef nog steeds ergens tussen hoop en realiteit. Uit de momenten dat we elkaar spreken blijkt dat het allemaal nog niet definitief verloren is.

Ik heb zo veel spijt van de dingen die ik niet goed heb gedaan en van de momenten dat ik niet goed heb geluisterd naar wat zij wil en waar ruzies uit zijn gekomen. Ik weet dat het in deze lastige tijd erg moeilijk is om niet weg te kwijnen in schuldgevoel maar het gaat zo makkelijk. En nu komt er ook nog een lang weekend aan en ik zie daar verschrikelijk tegen op.

Ik mis haar....van top tot teen heb ik dit gevoel en het is overal. Overal waar ik kijk, ben en wil zijn.

Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik de afgelopen week ben doorgekomen. Als die gevoelens, pijn, verdriet, eenzaamheid, radeloosheid, en heeeel zo nu en dan een gevoel van rust en vrede met de situatie. Het gevoel van vluchten en rennen is vreemd. nergens ben je op je plaats en nergens ben je waar je eigenlijk wil zijn. Het meest moeilijke is het contact hebben met elkaar. Het is zo onnatuurlijk om dit niet te doen maar ik ben er wel achter dat ik maar ?ɬ©?ɬ©n ding kan doen op dit moment, en dat is de juist die ruimte geven en het contact even niet zoeken.

Dit is precies mijn verhaal eigenlijk alleen ik kon dat gewoonweg niet volhouden en leuk doen. Ik heb om mezelf te beschermen besloten dat het beter is elkaar voorlopig niet te zien. Als zij er met zichzelf uit moet komen gaat dat het beste zonder mij. Ik kan me dus goed voorstellen hoe je je voelt. De grote vraag is, hoe lang laat je dit duren. Het gaat op een gegeven ogenblik ten kosten van jezelf en hoe pijnlijk het ook is uiteindelijk schieten jullie daar beide niets mee op. Ik wil je nergens toe bewegen maar ik wens je gewoon veel wijsheid toe.

Groetjes,

Roberto