Daar sta je dan...

afbeelding van Aeque

Zoals het koningslied begon, zo begint ook mijn verhaal. Een ding weet ik zeker, het was even lastig, maar het koningslied is gezongen en alle zorgen erover waren al snel verleden tijd. Laat ik hopen dat dit bij mij ook zo gaat.

Allereerst mijn excuses dat het zo lang is, ik zet het voornamelijk neer om het van me af te schrijven.

Zoals jullie al vermoeden is mijn relatie over. Ik een jongen van 25 en zij een dame van 23. Ondanks onze jonge leeftijd waren wij al een gezin met een dochter van 6. Het begon allemaal 7 jaar geleden (zij 17 en ik 18). Ik ontmoette haar via een gezamenlijke vriendin, het klikte en al snel was er sprake van liefde en een relatie.
Na een maand of 6 kwam zij met de vraag of ik niet ook de zorg voor haar dochter op mij wou nemen. Die had zij uit een eerdere relatie overgehouden waarbij de biologische vader het allemaal niet meer aankon en besloot om weg te gaan. En aangezien ik 2,5 uur reizen van haar vandaan woonde, moest ik het nodige hiervoor gaan opgeven.

Na lang beraad en uitzoeken wat dat voor mij zou betekenen heb ik de beslissing genomen, ik doe het. Aangezien ik op school zat heb ik dus voortijdig mijn opleiding opgezegd in de veronderstelling dat ik deze later nog zou afmaken. Eenmaal verhuisd en dus ingetrokken bij haar en haar ouders. Opleiding was toch niet zo goed idee als gedacht en al snel was ik aan het werk om toch geld te verdienen.

Na 1,5/2 jaar bij haar ouder te hebben gewoond kregen wij ons eerste huisje. Met de nodige moeite alles ingericht gekregen en daar woonden we dan. We hadden een redelijk burgerlijk leven. Ik werkte fulltime en zij 2 dagen in de week en de rest thuis voor haar dochter. We hebben de nodige ups en downs gekend en langzaamaan werden dingen gewoon of niet meer gedaan. We werden beiden een beetje huismussen.

Nu 4/5 jaar verder zijn we op het punt beland dat we uit elkaar gaan. En hoe.

Dat gedeelte van het verhaal begon voor mij ongeveer een maand geleden. Eigenlijk al eerder maar dit heb ik nooit op die manier door gehad. Mijn ex ging namelijk uit het niets ineens vaker dingen doen, naar een vriendin toe en met haar zusje naar de bioscoop. Ik vond dit aan de ene kant een goede ontwikkeling en aan de andere kant vreemd dat dit zo ineens was en waarom niet met mij?

Ergens in diezelfde week vertelde ze mij dat ze graag wou dat haar dochter over het bestaan van haar biologische vader af zou weten. Ik ben er altijd een beetje tegen geweest. Hij is tenslotte destijds met de noorderzon vertrokken, waarom moet hij dan ineens weer in haar leven?
De zaterdag daarna pakte ze plotseling oude foto's erbij en begon ze haar dochter te vertellen over haar biologische vader. Zonder mijn medeweten. Ik was hier natuurlijk niet geheel blij mee maar dit hadden we daarna enigszins uitgepraat.
Dat zelfde weekend kwam ze ook met de vraag hoe ik er over dacht als hij haar ook zou zien. Ik antwoordde dat ze dit rustig aan moest pakken maar dat ik er op zich weinig tegen had. Ik wou alleen wel dat ik hem eerst kon zien en spreken. Het voelt voor mij natuurlijk ook alsof het mijn dochter is.
Dan wordt het woensdag en kom ik 's avonds thuis maar er is niemand. Na wat gewacht te hebben kwamen ze eindelijk thuis. Wat bleek, waren ze met hem weggeweest. Want ze vond dat nu wel tijd worden. Wat volgde was een best pittige discussie waar we op dat moment maar lastig uit kwamen.

Uit het niets ontstond er een ander gesprek. Eentje waarin zij duidelijk maakte dat zij het niet meer wou. Wat er allemaal is gebeurd is in mijn hoofd nog zo'n warboel dat ik er nog steeds moeite mee heb om dit chronologisch neer te zetten.
Ze vertelde dat ze het niet meer zag zitten en de relatie wou beëindigen. Mijn eerste gedachtes waren dan ook: waarom? En we kunnen er toch nog aan werken? Een gedachte die volgens mij iedereen zou hebben. Maar wat ik niet wist, is dat zij al verder was in haar proces. We hebben lang gepraat over waarom het dan zo is gekomen en dat waren allerlei kleine zaken die leiden naar een groot probleem: de sleur.

Na een halve week van avonden lang praten en vanuit mijn kant goed proberen te maken, maar ook boos worden en verdrietig zijn, ben ik op vrijdagavond naar mijn ouders vertrokken. Om een weekend tot rust te komen. In eerste instantie was dat prettig, maar al snel bekroop me een gevoel dat ik iets miste. En ja dat waren de twee liefdes van mijn leven. Toch even geen contact gehad en ook de zaterdag wou ik het even laten zakken.
Maar ergens wist ik dat het niet goed zat. Ze is niet opeens tot die beslissing gekomen, anders zou het wel heel toevallig zijn als dat precies is wanneer ze hem weer ziet. Dus in een nogal onrustige gedachte heb ik alles aangegrepen om erachter te komen wat ze vandaag zou doen. En ja hoor, ze was gewoon weer op pad met hem. Alsof ik al weken lang geen relatie meer met haar had, was zij al bezig met haar toekomst.

Wat volgde was boze sms richting haar en daar liet ik het dan maar bij. De volgende dag stond ik enigszins vrolijk op. Ik wou ervoor vechten en dat ging ik haar bewijzen. Alles wat ze aan me had opgemerkt wou ik gaan veranderen. Ik begon met een bloemetje mee nemen. Dat beviel goed toen ik eenmaal thuis was. En op zich ging het die avond goed. Totdat ze zei: ik vind het leuk wat je doet, maar ik draai niet meer bij. En daar ging het zaakje weer de lucht in...

In de weken daarna waren er nog vele en soms verhitte discussies. Totdat ik erachter kwam dat de zaken toch anders lagen. Zo zou ze met haar zusje naar de bioscoop zijn geweest. Waarbij ze als smoes gebruikte dat de film uitliep en dat ze daardoor zo laat thuis was. Wat bleek, ze was met hem naar Antwerpen gereden om naar de bios te gaan.
Maar het wordt nog mooier. Het weekend dat ik naar mijn ouders was, zijn ze op zaterdag met z'n drieën weggeweest. Daarna hebben ze dochter afgezet bij oma om te logeren, zijn ze samen wat leuks gaan doen. Uiteindelijk hier thuis aangekomen, heeft ze hem binnen gelaten om nog heel even televisie te gaan kijken. Blijkbaar waren ze zo moe dat ze in slaap zijn gevallen naast elkaar. Toen ze wakker werden voelde het blijkbaar zo goed dat ze ook maar gezoend hebben.

Op dat moment was ik er wel klaar mee, kapot van verdriet, levens die verwoest worden en een sombere toekomst deden me beslissen dat ik toch alleen verder moest. Natuurlijk was het moeilijk maar ik ben nu op het punt dat ik weet dat het anders moet.

In de afgelopen tijd hebben we wel redelijk kunnen praten. Zij zat namelijk al langer met het 'probleem'. Alleen kon er niet goed over praten. Dat heeft de relatie de das omgedaan.
Het enige jammer is dat ze nogal wisselend kan reageren. Dan weer normaal en dan weer boos. Een lastige situatie waarvan ik alleen maar kan hopen dat die zo snel mogelijk achter de rug is.

En wat nu? Een nieuw leven gaan opbouwen, wat zwaar wordt omdat ik jaren lang sociale contacten heb laten versloffen. Ergens weet ik wel dat het goed komt, maar het blijft toch zwaar klote dat je weet dat je zoals nu weekenden lang thuis bent omdat je niemand in je leven hebt. Maar daar moet ik aan werken en het gaat me zeker lukken.

Mocht je het hele verhaal hebben gelezen dan wil ik jullie daarvoor bedanken.

afbeelding van petals

jeetje wat zal dat erg voelen

jeetje wat zal dat erg voelen voor jou... zoveel opgegeven en dan dit!! Er kan in een relatie van alles gebeuren maar als daar niet over wordt gepraat en jij geconfronteerd wordt met de feiten, en dan met lege handen staat.... en dan nog dat liegen erbij over waar ze naartoe ging. Echt ongelofelijk dat mensen zo kunnen omgaan met een gedeeld leven, voor zichzelf ineens dan maar keuzes gaan maken, deze niet communiceren en uiteindelijk ervandoor gaan.

afbeelding van Aeque

Dank je voor het lezen.

Ja het is voor haar waarschijnlijk een vorm van ontsnappen aan de werkelijkheid en dus de 'pijn' te ontlopen. Want ze kan me veel vertellen, maar ik geloof er niks van dat ze zegt dat ze helemaal niets meer voor mij voelt.

Ik denk dat als zij niet inziet dat ze zelf ook moet veranderen, het maar beter is dat het over is.

afbeelding van waaromik

Leef met je mee

Beste vriend, ik denk sorry dat ik het zo zeg, maar ze is het jouw niet waard. Ik heb het ook heel erg moeilijk, maar bij mij zit er niemand in mijn vijver te vissen.

afbeelding van amfortas

tjongejonge..... het is echt

tjongejonge..... het is echt ongelofelijk hoe sommige mensen met andere omgaan, totaal geen inlevingsvermogen, alleen maar bezig om het "beter" voor zichzelf te krijgen.
Het is al eerder gezegd maar ze is jou niet waard ! Jij heb je hele leven op een zeer jonge leeftijd omgegooid om voor haar en haar kind te zorgen. Opleiding niet afgemaakt, gaan werken en nu aan de kant gezet om terug te keren naar iemand die haar al eerder verlaten heeft.
Als, en ik zeg niet voor niet "ALS", ze ooit in gaat zien wat ze gedaan heeft dan hoop ik voor je dat je sterk genoeg bent om niet toe te geven aan een 2de kans.

afbeelding van waterman

@Aeque

Zoals altijd, ga ik ook jou aanraden eventje afstand te nemen! Eventje weg uit deze ellende, deze chaos. Eventjes zorgen dat jij voor jezelf de ruimte krijgt om te gaan snappen wat er aan de hand is.......

Ik zal proberen de dingetjes die ik hier in zie aan je te vertellen... Er spelen namelijk nogal wat zaakjes door elkaar heen, geloof ik. En heeeeeel erg veel gaat om de keuzes die zij maakt. Hou dat goed in de gaten, he, daar heb jij niet zoveel mee te maken, en daar kan jij niet zoveel aan doen! En bescherm je daartegen, want het zijn HAAR keuzes, en ZIJ zal ze dus maken zoals het HAAR goeddunkt. Het enige wat jij kan doen is gaan snappen hoe het in elkaar zit, en dan je eigen rol bepalen.

Maar het lijkt mij dat zij op dit moment wat wankel in haar leven staat. Ze heeft op zeer jonge leeftijd een kind gekregen, en is bij jou terecht gekomen. Dat was fijn voor haar, want daardoor kon jij de zorg voor het kind delen, en je was lief en aardig voor haar. Maar dat was ook vervelend voor haar. Want ze zat nog met wat 'unfinished business'. En misschien wilde ze zich eigenlijk nog helemaal niet zo hard binden. Maar..... jij kwam op de een of andere manier wel als geroepen... het gaf haar de mogelijkheid volgende stapje te zetten.

Door de druk van haar, haar kind en jouw zorg daarvoor werd het al heel snel een soort sleur-relatie. Jij kon je opleiding niet meer afmaken, jullie hadden enorme zorg, en eigenlijk zijn jullie allebei nog erg jong. Dus die enorme verantwoordelijkheid, zorgde voor te veel sleur, en te weinig fun en fijn..... Dat gaat zich wreken....

Toen kwam ex nog eens op de proppen ook..... Unfinished business kwam weer langs.... Terwijl het tussen jullie al stressvol is.... Komt een 'niet-afgerond verhaaltje' langs.... Dat kan je uittekenen, dat gaat niet goed. Zij vlucht weg, naar een schijnbaar vertrouwde andere. Terwijl het helemaal niet zeker is dat daar de zaak wel opgelost gaat worden. En het misschien dus alleen maar een extra stapje in de chaos is. Ik weet dit allemaal natuurlijk niet, ik denk dit in jouw verhaal te lezen. Ik kan het helemaal fout hebben.

Maar.... even verder langs dit pad...... Dan moet jij een ding doen, volgens mij. Wat ik al eerder zeg: afstand nemen! Eventjes afstand nemen, haar eventjes laten gaarkoken, en zelf heeeeeeel erg goed gaan nadenken. Wil jij hiermee verder? Daar moet je komende drie weken uit zien te komen. Wil je verder, dan moet je met haar gaan praten. Zeggen dat jij bereid bent verder te gaan, maar dat zij haar eigen leven op orde moet krijgen!!!!!! Zij moet haar chaos onder controle krijgen!!!!!! Want anders is het tot mislukken gedoemd. Zij moet dat doen!!! En dat betekent dus dat zij moet zorgen dat haar relatie met ex afgerond gaat worden. Hoe? Dat zoekt zij maar uit. En dat zij moet bedenken hoe zij met haar kind om wil gaan. En speel jij daar een rol in? Ja, maar alleen als jij een rol in haar leven kan en wil spelen. En anders niet, anders is dat niet mogelijk..... Maar de zaak moet gemanaged worden, en onder controle gebracht worden. En daarin speel jij jouw rol, en zij de hare!

Maar je kunt ook bedenken dat je er geen zin meer in hebt. Dat het vuur bij jou er wel uit is, en dat je hier genoeg van hebt. Dan zo snel mogelijk achter je laten, en doorgaan met je leven.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, ik hoop dat ik de plank niet erg mis sla. Anders.... excuses....
STERKTE!!!!

afbeelding van Aeque

Bedankt

Allereerst wil ik sowieso iedereen bedanken die het gelezen heeft en de moeite heeft genomen om een bericht achter te laten. En zeker ook Waterman.

Je slaat de plank zeker niet mis. Het gedeelte over 'het verleden' klopt als een bus. Natuurlijk zijn de details altijd genuanceerder maar het komt in de grote lijnen helemaal overeen.

Wat betreft de toekomst is zij al verder dan dat jij schetst. Zij wil dit sowieso niet meer aangezien ze hier al blijkbaar langer mee loopt. Ze heeft zoals zij het zegt: "geen zin meer hierin". Ergens kan ik dat begrijpen, maar aan de andere kant denk ik dan waarom je er niet nog een keer keihard voor vecht? Maar dat kan ze niet, omdat ze het niet ziet gebeuren dat er vooruitgang in komt en het gras aan de overkant groener is.

Wat in het verhaal niet staat is dat ze elkaar de afgelopen weken via facebook, of andere mediums, spraken. En minimaal 2 keer in de week elkaar zagen, met of zonder dochter. Ze is momenteel zo gefocussed op hem dat ze niet inziet wat het met ons/mijn leven doet, en wat de consequenties gaan zijn. Op welk gebied dan ook. Nee ze ziet het allemaal veels te rooskleurig voor zich.

Ondertussen ben ik zelf al druk bezig met van alles te regelen, huisje, financiën en noem het maar op.

En over het laatste stukje, of ik er zelf nog zin in heb? Dan verwijs ik graag naar het volgende 'gedicht', en dan weet je denk ik wel genoeg...

I hate the way you talk to me,
And the way you cut your hair.
I hate the way you drive my car,
I hate it when you stare.
I hate your big dumb combat boots
And the way you read my mind.
I hate you so much it makes me sick,
It even makes me rhyme.
I hate the way you're always right,
I hate it when you lie.
I hate it when you make me laugh,
Even worse when you make me cry
I hate it when you're not around,
And the fact that you didn't call
But mostly I hate the way I don't hate you,
Not even close,
Not even a little bit,
Not even at all.

afbeelding van Moerbei

Ondanks dat ik weet dat je je

Ondanks dat ik weet dat je je nu verschrikkelijk voelt lees ik in je tekst een hele nuchtere en ook positieve ondertoon.
Je weet dat je je sociale netwerk weer op kan gaan bouwen en je weet dat het ook wel weer goed komt met je.

Ik vermoed dat jij vrij rap weer op je pootjes terecht komt, ook al voelt dat nu niet zo!

Sterkte!!!

afbeelding van BLUExCHICK

wat een rotsituatie

Hoi Aeque

Jij voelt je echt besodemietert en dat is niet onterecht. Jij hebt haar leren kennen toen je 18 was en zij heeft jou eerlijk verteld dat ze al een kind heeft uit haar vorige relatie. Dat lijkt me sowieso al moeilijk. Jij accepteerde dat en nam verantwoordelijkheid om voor haar kind te zorgen. Je echt verliet je vertrouwde omgeving om bij haar te zijn. Je liet alles achter. Als je zoiets doet zegt dat zeker veel over hoe jouw liefde tegenover haar is.
Totdat de ex weer om de hoek kwam kijken. Haar gevoelens bleken weer op te bloeien voor hem en dat scheen jij niet te weten. Waarschijnlijk was dit al een tijdje zo, aangezien ze je zo makkelijk aan de kant schuift.
En als jij dit zo achteraf allemaal te horen krijgt, natuurlijk voel jij je ellendig, in de steek gelaten.
Je mist haar, je wilt haar terug. Maar zet alle + en - eens op een rijtje. Wil je haar dan echt nog terug? Weet je dan zeker of het dan niet nog een keer gebeurd? Je vertrouwen zijn hierdoor ook aangetast.
Wat het beste is is om geen contact te hebben en probeer vooral contact te zoeken met je oude vrienden! Ik zie dat dit al bijna een maand geleden is en ik vraag me af hoe het nu met je gaat?