Onbegrijpelijk inderdaad. Net alsof er al tijden een toneelstuk is opgevoerd, waardoor je het idee hebt gehad dat alles goed zat en dan opeens....valt het doek en is het afgelopen. Opeens sta je recht tegenover elkaar en ben je als het ware vreemden die zakelijke geschillen uit de wereld moeten helpen. Alles wat je ervoor hebt gehad doet er niet meer toe, zo lijkt het. En dat doet onbeschrijvelijk veel pijn. Ik wordt liever door vijf man het ziekenhuis ingeramd dan zoiets nog eens mee te moeten maken.

Hou je rug recht....als je met haar praat. Laat die rug (voorlopig) verder lekker hangen en huil zoveel je nodig hebt, geef toe aan je emoties. Het is pas een week geleden... Het lucht op en het tegenwerken heeft toch geen zin. Als emoties er via de ene weg niet uitkunnen, gaan ze op zoek naar een andere weg.