Ha Anna!
Voor mij is het verhaal dat je schrijft hierboven, maar ook je vorige blog, heel herkenbaar. Mijn vriendin en ik hebben na een relatie van 4,5 jaar alles op een lager pitje gezet met het gevolg dat me vriendin heeft erg is gaan twijfelen. Ik was er na 3 weken achter dat ik spijt had van mijn beslissing en wilde haar terug. Maar het was te laat... Het extra gevoel was bij haar weg. Ik mis haar ook zo erg en wil alles wel doen om haar terug te krijgen. Ik begrijp niet dat iemand gevoel voor iemand door bepaalde invloeden (andere stad, nieuwe opleiding, nieuwe collegas) kan veranderen.

Het is nu een dikke 3 maand geleden en we zien elkaar ook nog af en toe. Zo ook afgelopen zaterdag. Het was heel gezellig, alleen op het moment dat je weer alleen bent voel je weer die leegte en ben ik weer een week onder de pannen. Elke keer weer zegt mijn omgeving dat ik dat niet moet doen, omdat ik er altijd als een wrak weer vandaan kom. En toch ga ik...ondanks de pijn die ik mezelf elke keer weer aandoe. Op een of andere manier probeer je toch te inventariseren of diegene niet stiekem is veranderd in de tussentijd. Ik probeer vanaf nu te luisteren naar mijn omgeving en geen dingen meer af te spreken. Je spreekt tenslotte toch vaak bij elkaar af waar zoveel herinneringen liggen. Bij mij thuis, bij haar thuis. Alles is pijnlijk.

Ik hoop dat ik over 9 maand weer wat geluk zal vinden in mijn leven. En ik ook dat jij je ook snel sterker zult voelen en dat je weer kan gaan genieten! Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat zij, en ik mezelf, niet meer kwets door elkaar op te zoeken...

Sterkte!