Dit is dan mijn eerste berichtje. Van dag 1 van dit "dagboek". Eigenlijk zijn er al veel meer dagen voorbij, wel honderden...

Er is zoveel gebeurd, waar moet ik nu beginnen?
Eigenlijk ben ik nu ten einde raad. ik weet echt niet wat ik met mezelf aanmoet.
daarom wil ik ook gaan schrijven.

Jij spookt door mijn hoofd, herinneringen, vroeger en nu loopt door elkaar.
Ik zal je voortaan niet meer met je naam noemen? of is dat juist wel beter om de koe gewoon bij de horens te vatten?
zoals je ziet weet ik het echt niet meer.

Ik twijfel niet of ik je terug wil - daar denk ik geen seconde aan. Dan lig ik op mijn sterfbed. Doodeng, om daaraan te denken.
Waar ik wel over twijfel - zijn mijn gevoelens. Heb ik het allemaal wel goed gevoeld? Doe ik het nu wel goed? Is het goed om je achter te laten?
Op al die vragen is het antwoord ja. Dat weet ik wel, alleen ik wil het niet snappen op 1 of andere manier.
Waarom kon het niet anders? Ik heb zo mijn best voor je gedaan, en toch lukte het niet.
Hoe kan dat? We pasten niet bij elkaar? of was het toch jouw moment dat je tijd nodig had? Nee he. Want dan had het wel anders aangevoeld.

We pasten niet bij elkaar . Ik haatte het dat jij steeds uit wilde - wou je niet bij mij zijn? We hadden nooit intieme uitjes - alleen maar uitgaan, pretpark, tentoonstellingen.
Ik miste het door het bos wandelen... een strandwandeling maken... en drankje doen bij een strandtent... door de natuur wandelen... gezelligheid voor de open haard... warme chocolademelk in de winter (ZONDER ALCOHOL!).
Altijd maar die alcohol, werd er gek van!

Ik kan en wil nooit meer met je samen zijn. Het kan niet. En willen, tsjah. Als je een mooi gevoel hebt gehad verlang je ernaar terug.
Maar ik kan mezelf ook een mooi gevoel geven. Daar heb ik jou niet voor nodig.

Kortom: niet aan jezelf twijfelen. je kan het!

Liefs,
Alyssa