Dit zullen sommigen ldvd'ers vast ook wel kennen: de paranoia. Je gedachten in kringetjes "shit, misschien is er wel een ander?" In mijn hoofd spelen de laatste weken zich af zonder geluid; scene voor scene probeer ik de details te zien in fragmenten, ergens misschien een verscholen antwoord te vinden.

Fragment: de week voordat hij hier ineens vertrok, onder het mom van 'ik heb rust nodig om na te denken', was hij bij een ex-vriendin van een goede vriend langsgegaan. Om samen muziek te maken, was zijn antwoord (hij speelt gitaar, zij piano). Spoel terug naar een fragment daar nog voor: hij had samen met een vriend een avond boerenkool bij haar gegeten en ze had hem gratis een ventilator aangeboden, want zij had er, jaja, twee. Die ging hij op een avond, drie weken voordat hij hier vertok, bij haar ophalen. Een lichte tafel-ventilator oppikken hier dicht in de buurt: het nam zo'n twee en half uur in beslag. Zij belde hem de week erna weer op uit {opkomend sarcasme} zeer gemeende, diepe interesse 'of de ventilator het wel goed deed'.

Paranoia, oh, een meester in situatie-berekeningen. Hij telt op, telt af, vermenigvuldigt en het antwoord lijkt altijd schokkend correct, heldere waarheid.

Als ik nu terugfilm, zie ik ineens dingen. Dingen die ik hem toen ook heb gevraagd, maar waarop hij constant (ontwijkend?) antwoordde "ik sta helemaal niet open voor iemand anders'. Helaas heb ik nu veel te veel tijd om hieraan te beginnen te twijfelen.

Allereerst, iemand die met zo'n typische interesse opbelt om te vragen hoe goed een weggegeven ventilator werkt, terwijl het in diezelfde week geen enkele dag boven de 18 graden uit is gekomen, lijkt, in mijn ogen, bedenkelijke verborgen intensies te hebben. En waarschijnlijk geen intenties om erachter te komen of ze wel de goeie ventilator had weggegeven.
Toen eindelijk de vraag of hij langs wilde komen om samen muziek te komen maken. Ze kwam niet hier naartoe, wat op zich interessant genoeg is gezien het feit dat hij voor haar zijn zware keyboard op zijn rug mee moest slepen naar haar adres. Als het 'zo onschuldig' was, waarom dan niet hier, vraag ik me nu af. Antwoorden die ik waarschijnlijk nooit zal vinden.

Ik vond het een hele typische situatie. Ineens, na de boerenkool en dan de ventilator-deal, ging hij naar haar toe, zonder eigenlijk ooit met haar te zijn opgetrokken, zonder eigenlijk ooit los te hebben gelaten dat hij misschien een vriendschap met haar wilde opbouwen. Tijdens die avond ontving ik nog een smsje dat zijn goede vriend (haar ex-vriend) er ook was. Alsof daarmee de gehele situatie was rechtgezet en de kust ineens veilig leek.

Eigenlijk is hier het begin van zijn vertrek uit ons appartement begonnen, want deze situatie heeft een soort kilheid en wantrouwen in ons samenzijn van die week gebracht. Ik wantrouwde hem, maar op elke vraag die ik hem over die situatie stelde, een poging om het wantrouwen uit mijn systeem te krijgen, reageerde hij flauwtjes--niet echt willig hier woorden aan vuil te willen maken. Prima ingredienten om alles uit de pan te doen rijzen. Als iemand vage antwoorden blijft geven, dan ga je bijna automatisch het pad belopen waarbij je zelf maar stille conclusies gaat trekken. Totdat hij dus eind van die week besloot voor een tijd bij zijn moeder in te trekken.

En ik weet, paranoia groeit het beste wanneer dingen onduidelijk tot ons komen, en de kunst is deze gedachten niet toe te laten. Maar nu, achteraf gezien, lijken de dingen ineens veel beter te kloppen als ik dat fragment, met Ventilator-persoon, meer gewicht geef. Als ik dat niet probeer te zien als een losstaande situatie, maar juist als een situatie die de boel nogeens extra onder druk heeft gezet. Dat zou namelijk een gegronde, aanwijsbare oorzaak kunnen zijn waarom hij hier met stel en sprong uit huis is weggelopen.

Misschien.

Maar zeker weten doe ik niet. Het blijft gissen...net zoals ik gis over alle andere vragen en hopen en verwachtingen en uitleg en verklaringen...