ik kan er gewoon niet tegen dat ik hem kwijt ben. het mocht dan wel een man/man relatie zijn, wat voor veel mensen toch niet zoveel lijkt voor te stellen (tenminste zo ervaar ik het vaak), maar dit was de liefde van mijn leven. Waarom hoor ik niet sorry, waarom word ik niet vastgehouden. Heb toch stille hoop dat het weer goed komt want ik kan mijn toekomstbeeld toch niet laten vallen? 9,5 jaar heb me best gedaan. mezelf daarbij uit het oog verloren maar dat maakt me niets uit. Als hij maar gelukkig was geworden. Zijn therapie loopt nog dus hoop ik maar dat hij zo tot inkeer kom. Na praten met een vriendin ben ik er aan de andere kant ook wel achter dat ik meer aan mijzelf had moeten denken. maarja, dat is achteraf gelul. Daar krijg ik niets mee terug. Heb me altijd weggecijferd om een ander gelukkig te krijgen. Er zat altijd wel een gevoel van wanneer het eens zou ophouden en ik zou krijgen waar ik ook wel eens recht op had. Liefde wil ik krijgen, iemand die mij beschermt en het beste met me voor had. Snap wel dat als iemand problemen in zijn hoofd heeft het heel moeilijk is maar had het graag gewild. Nu zit ik alleen in ons huis. Voelt al niet meer als mijn huis. Weet niet waar ik heen moet of kan. Kan wel een jaar duren voor het huis verkocht is en alleen kan ik het niet betalen. Wil er dan ook maar snel vanaf want dit houd ik niet vol. Steeds weer die pijn en ook hoop en kwaadheid en machteloosheid. Weet dat ik goed op mezelf moet letten maar het schiet er een beetje bij in volgens mij. Bij mijn ouders is het krap maar het eten staat klaar en je kan toch praten. Hier is het stil en slechts vervlogen herinnereingen van goede tijden. Het bed is koud en alle plekken in huis roepen dingen bij me op. Hoe moet dat in de toekomst? Ga ik nog wel gelukkig worden? En kan dat nog wel. Of is DE liefde weg en komt er niets meer. Had zoveel idealen en dromen..allemaal weg, over en uit.
Het ergste is nog dat ik hoop dat hij gelukkig wordt. Zal me pijn doen maar dan weet ik dat hij van zijn rare gedachten af is en eindelijk na 20 jaar eens vrij kan leven. En mezelf schuif ik nog steeds weg. Hoe kan het dat je zo met een ander bezig blijft? Ik heb jarenlang pijn gehad. Oneerlijkheid en door frustratie ook lichamelijk geweld. Ik weet dat het niet door mij komt maar op een gegeven moment vraag je je af wat je verkeerd gaat doen of gedaan hebt waardoor er weer problemen en ruzies komen.

Ik weet dat ik dag moet zeggen maar terwijl ik dit schrijf begin ik alweer te janken. Ik kan het niet..........