Waarom heb ik het gevoel dat je nog bij me bent... aan me denkt... spijt hebt... ik hou nog zoveel van jou. Mijn liefde voor jou gaat diep.. en kijk hoe je ermee om bent gegaan waarom..? Waarom doet het nog zo'n pijn. Ik wil je nog steeds zeggen dat je bij me hoort, dat alles wel goed komt, samen komen we er wel door.. ik zou nooit bij je weggaan! Dus hier ben ik, volledig voor jou............... hallo......? Lieverd..........?
Oh nee..... dat is ook zo, het is niet meer hoe het was, je bent weg......
Met jou voelde ik me LEVEN, genieten kreeg met jou betekenis, mijn slapende ziel, leefde op met jou.... Je hebt me zo diep gekwetst.. als je eens wist.... maar ik denk niet dat je het weet, of ooit zult weten, want jij voelt het niet zo. Jij zet een knop om... en bent beschadigd door alles wat je hebt meegemaakt. En ik kan je niet meer helpen, moet dat misschien ook niet meer willen..
Het gaat steeds beter, ik ga verder, ik kom los van je.. het doet me alleen zoveel pijn, maar ik moet er doorheen; wij konden niet (meer) zijn. Dag lief, hoe je ook zweeg, kort-af, ik ken jou echt jij.... de jij die niemand mag zien. En nu mag ik haar ook niet meer zien, je hebt haar weggestopt, je houdt zelf niet eens van haar. En hebt anderen nodig om tegen haar te zeggen hoe leuk, mooi en lief ze is. En da geloof je het weer even. En als iemand het je niet vaak genoeg meer zegt, of zelf aandacht wil, misschien zelfs wat eisen stelt, dan ren je .... voor je leven.... dat heb je altijd gedaan, dat zou je bij mij niet doen.. want nee: ik was anders. En toch.................. daar ging je......... zonder afscheid, of aankondiging, alsof je van me werd weggerukt. En ik wachtte, en wanhoopte..... en stortte in. Maar.. ik kruip weer op.. ik ben meer waard............ dus ik vecht, voor mij. Stop jij ooit met vechten, tegen anderen, tegen liefde, tegen jezelf? Ik hoop het meisje, met heel mijn hart... heel mijn hart dat niet meer van jou is. Niet meer aan jou om te bepalen of je het koestert, of breekt... Je hebt geen macht meer. Ja ik huil om je en ik mis je maar ik laat je los.
Als ik nu met je zou praten zou de verbintenis er niet meer zijn, ik zou je moeten groeten als een oude bekende... maar.. je bent me zo bekend, ik weet hoe je eruit ziet als je huilt.... je hebt me je diepste geheimen verteld. Echt waar, met jou zijn betekende voor mij genoeg; dat was mijn wereld, jij en ik. Ja.. jij was mijn eerste grote liefde, misschien blijf je dat wel altijd ergens onderin mijn hart. Ik mis je, maar doe niks. Ik kan niks doen, niet meer nu jij zoveel gedaan hebt.. en gelaten... dat vooral. Als ik mensen zie die van elkaar houden, denk ik aan jou... oh jee, hoe lang blijft 'liefde' nog aan jou verbonden? Want dat kan niet. Ik moet je laten gaan, mijn hart langzaam weer open stellen, want weet je lief: er is iemand die me aandacht geeft, iemand die me laat glimlachen en soms blozen... maar ze is niet jou....... niemand is jou. Ik laat je hierbij weer een stukje verder los okee? Ik voel me alsof ik je in de steek laat.... terwijl dat eigenlijk andersom was... sorry lief, sorry dat het zo gegaan is, sorry dat sprookjes niet bestaan.
And they lived happily ever after..................... without eachother................................