God, er is al een half jaar verstreken sinds het definitief uit is. En nog steeds heb ik er wel eens last van. In ieder geval genoeg last om de gesprekken erover aan te blijven gaan. Direct, live, door hier te posten, reacties te lezen en door te mailen met een paar semi-onbekenden.

Wat is het een wirwar geweest. De wirwar van de blijvende liefde, de twijfels over het uitzijn, het schuldgevoel, de boosheid. Stukjes contact met mijn ex, die ineens weer leidden tot aloude vroegere patronen. Veel mensen beschrijven liefdesverdriet als een achtbaan. Wat moet je af en toe diep gaan. En als je zo diep gaat, wat lijkt het dan alsof je nooit meer omhoog zult komen. Maar niets is minder waar. Soms, na een hele heftige klotendag, werd ik de volgende dag vrolijk wakker en zag ik alles weer zitten.

Ik rijd nog steeds diezelfde achtbaan. En soms gaat het nog steeds diep. Maar over het geheel gezien zit er een hele duidelijke stijgende lijn en de niet bij te houden vaart is er een beetje uit. Ik gil niet meer zo. Ik durf hele stukken met handen los, waar ik eerder het bloed uit mijn knokkels kneep. Mede door contacten in de afgelopen twee weken met een ldvd-er die een beetje een vergelijkbaar verhaal heeft, zijn er een paar van die hele hardnekkige, vastzittende kwartjes eindelijk geland. En begint het laatste loslaten. Wat is herkenning prettig. En wat kan iemand met herkenning (en dan liefst ongeveer in dezelfde fase) je zoveel beter helpen dan mensen in een hele andere positie. Dus nieuwere ldvd-ers, zoek ze op

Ik ben er nog niet. Dat weet ik heel erg zeker, dat ik er nog niet ben. Ik weet ook nog helemaal niet wat mijn doel is. Ik leer wel opnieuw te genieten van de weg ernaartoe. Niet altijd, want wat is ht soms eenzaam zonder mijn liefde en wat is de geest een bedrieger, wat laat de geest je tegen beter weten weer terugverlangen naar wat niet meer is, op die grijze momenten.

Wel vaak, want wat is het heerlijk om te leven. Met alles erop en eraan...