Het is dan zo ver.

Iets wat we wel wisten. Maar hoopten nooit te moeten ondergaan.

Of moet ik zeggen nog eens moeten ondergaan.

Vanmiddag te horen gekregen dat het over is. Dat alles moet verbroken worden en dat er dus geen contact meer zal zijn.

De woorden: "Ik zal daar keihard mijn best voor doen, om niet toe te geven aan mijn gevoel." Dat moest mij overtuigen.

Het is moeilijk om dit te geloven. En ergens hopen we dat ze het toch doet. Maar hoeveel van dat ergens hoopt dat ze het ook niet zal doen?

Het feit dat ze vandaag al een bezoek aan een psycholoog had gepland, klinkt alsof het toch al een beetje was voorbereid.

Het feit dat er veel leugens in het verhaal zitten, moet het ook misschien gemakkelijker maken om het te verwerken.
Dat je niet kan/mag samen zijn met iemand die liegt en bedriegt, is misschien een logische conclusie.

Ik weet dat de hoop moet opgegeven worden.
En dat je dan pas kunt beginnen met verwerken.
Maar het is mijn eerste dag, dus vergeef ik het me zelf wel ergens.
Men moet realistisch zijn en toelaten om alle fasen van het proces te doorlopen.

Mijn collega liet mij weten dat ik moest gaan lopen. Ik zei hem dat ik dat zou doen.
Wel, ik ben net gaan lopen alsof mijn leven er van af hing.
Positief hieraan is dat ik het gedaan heb. Dat ik de moed vond om het te doen.

Straks bij vrienden.

En morgen de snoei harde klap van het besef!

Ik post hier het gevolg, omdat ik weet dat voor mij schrijven helpt.
En hoop snel er een lijn te kunnen onder trekken. Het is verloren energie om je slecht te voelen om iets dat geen zin heeft. Maar het is ook zo verdomd lastig...

*zucht*