Afgelopen weekend heb ik met zijn vader gesproken (zie dagboekberichten). Duidelijk is geworden dat hij nog steeds erg in de war is. Hij vindt het moeilijk om zich weer open te stellen voor mij. Bang om weer gekwetst te worden. Heel begrijpelijk. Op dit moment wil hij alleen nog maar vriendschap.
Dit heeft me aan het denken gezet. Grappig, je komt erachter dat je bepaalde dingen al een hele tijd weet maar dat je toch die bevestiging nodig hebt van een derde. In dit geval zijn pa.
Vandaag heb ik de knoop doorgehakt. Heb hem gevraagd langs te komen en we hebben gepraat. Heb hem gevraagd mij te laten. Geen contact meer met mij op te zoeken zodat ik dit allemaal een plaats kan geven. Mijn ex is een lieve jongen en ik denk dat het gewoon niet de juiste tijd was voor ons. Ik ben dan ook niet boos op hem en haat hem ook niet. Als ik ooit zover ben zal ik hem ook wel weer toelaten in mijn leven. Maar voorlopig niet. Ik kies nu even voor mijzelf.
Ga het de komende week heel moeilijk maar ik moet even doorbijten....