Kent iemand dat gevoel?

Dan heb ik het niet alleen maar over het missen van iemand naast je op de bank, zijn geur, zijn stem, de kleine maniertjes zoals het naar achter doen van zijn haar. Maar ook het missen van emoties.

Soms is rouwen fijn, een teken voor jezelf dat je echt om iemand hebt gegeven. Of het nou iemand is die dood is gegaan of liefdesverdriet is, in mijn mening kan het allebei ongeveer evenveel zeer doen.

Ik mis die emoties. Ik ben niet echt verdrietig meer, maar ook nog niet helemaal blij. Nog niet mezelf.
Vandaag kwam ik hem weer tegen, wederom op de verenging. Ik merkte dat mijn hart geen sprongetje meer maakte, of dat ik grijnsde van oor tot oor, of dat ik tranen tegen moest houden. Ik voelde me leeg. Heel erg leeg.

Hij heeft me gezien, en even gezwaaid ter erkenning. Verder is hij niet naar me toegelopen. Geen woord gesproken. En ik was niet kwaad, niet verdrietig, niet blij. Van de rest van de avond ook niet helemaal kunnen genieten, hoewel ik mijn best wel deed. Hij leek het wel gewoon naar zijn zin te hebben gehad en heeft mij geen blik waardig meer gegund.

Zijn de tranen uitgeput of een overload van emoties in de eerste paar weken? of is het deel van de verwerking? Ik kan het me niet meer herinneren van mijn vorige ldvd...