Ik ga maar weer wat van me afschrijven, dat helpt toch altijd wel goed. Ik ben moe, heel erg moe, mijn hoofd is zwaar, mijn hart doet pijn, ik voel me leeg, het leven heeft ineens zijn nut verloren. En dat terwijl de breuk nog niet eens officieel is, toch voelt het al zo, gister de eerste huilbuien gehad, haar aan de telefoon gehad, gesprek liep totaal niet, we weten het allebei niet meer, lijkt erop dat we alleen maar kunnen huilen. Kreeg na dat telefoongesprek een sms-je: ´Ik wil je niet kwijt....' Toen schoot ik ook weer helemaal vol, lopen janken in de supermarkt....

Wat is er nou helemaal aan de hand? Ik kan het nog steeds niet verklaren, zou willen dat hier verandering in kwam. Ben nu veel aan het lezen over verlatingsangst, ik wist eigenlijk al wel dat ik dit had, heb tijdens de afgelopen relatie al een paar angst aanvallen gehad, maar wist niet dat ik zoveel gevoelens verdrongen had, behoeften, te afhankelijk opstellen, soms zelfs over me heen heb laten lopen. En dat alles omdat ik dacht dat dat beter was voor de relatie. Ik heb heel veel gevoel verzwegen, zelfs als ze het direct vroeg, te bang om haar kwijt te raken. Ik ben zelfs jaloers geweest op andere mannen, ik dacht dan meteen: ze vind hem leuker dan mij. Ik heb er ook wel over gesproken, maar begin nu pas te beseffen dat als ik daar echt iets aan wil doen, dat dat niet zomaar voorbij is. Daarvoor zal ik heel veel meer moeten communiceren dan ik tot nu toe gedaan heb, angsten overwinnen, durven aangeven wat ik wil maar weet ik dat wel?

En dan nog, het is maar de vraag of zij kan beantwoorden aan mijn gevoelens en behoeften, zeker omdat zij ook op enige wijze 'last' heeft van bindingsangst. Gaat het dan nog wel werken, en is er nu energie in steken dan niet vergeefse moeite? een bodemloze put? Ik zei gister tegen een vriend van me dat wel al zo vaak aan de telefoon gezeten hebben om iets wat in de relatie niet goed ging, te bespreken, dat dat toch een teken is?

Bovendien blijft de vraag overeind, wat nu te doen, ik weet het zelf even niet meer, moet ik nou juist toenadering zoeken, blijven praten, of elkaar even de ruimte geven (iets wat ik natuurlijk dood eng vind, omdat ik dan bang ben haar definitief kwijt te raken). Of moet ik er energie insteken, dingen samen gaan ondernemen, ook al voelt dat heel erg raar allemaal? pfft wat een gedoe zeg, dat dit een mens zo erg kan beheersen...