Tis nu een aantal weken geleden dat het uit is gegaan.
Ik heb er zoveel problemen mee. Ik had al geen vertrouwen meer in de liefde omdat het me al zoveel pijn had gedaan.
Maar toen ik hem ontmoette kreeg ik hoop in de liefde. Het muurtje om me heen die ik langzamerhand om me heen bouwde ter bescherming werd grotendeels gebroken. Ik wist van binnen dat het toch weer fout zou gaan. Maar beide hadden we veel pijn gehad door vorige relaties en zijn we trouw. We waren dol op elkaar. Maar opeens sloeg hij om en voelde hij alleen nog maar vriendschap, kan dat? In een week omslaan van helemaal dol op iemand zijn naar ik wil alleen nog maar vriendschap?
Waarom wil ik hem nog zien? Ik denk omdat ik hoop dat het nog goedkomt, dat hij weer verliefd op me wordt. Want ik denk...misschien: omdat hij zo verlegen tegen me is en me niet durft aan te kijken, heeft hij nog gevoelens voor mij. Maar hij heeft ook een muurtje om zich heen, dat hem wilt beschermen tegen nog meer pijn. Dus vaak denk ik: om meer pijn te voorkomen heeft hij het nu alvast uitgemaakt .
Ik geef mezelf de schuld dat het uit is gegaan, waarom ben ik zo verlegen? Ik denk dat het door mijn verlegenheid is gekomen.
Maar waarom kan ik de harde waarheid niet accepteren? Waarom kan ik niet inzien dat hij niks meer van me af moet weten en blijf ik met de gedachte in mn hoofd dat hij nog wat voor mij kan voelen? Ik wil niet meer verder leven.
Terwijl ik weet dta het op een dag goed zal komen, maar waarom pijnig ik mezelf zo met de gedachte dat niemand ooit verliefd op mij kan worden? En de gedachte dat hij waarschijnlijk nog wat voor me voelt omdat hij niks meer tegen me durft te zeggen. Of is dit wanhoop en zegt hij niks meer tegen me omdat hij niks meer van me af moet weten. Terwijl hij nog wel zei: ik wil lol met je blijven maken want ik vind je een leuke meid.
Kan iemand me raad geven, ben zo in de knoop met mezelf!!!