De helft van mijn leven...

afbeelding van mamabutter

Ik was 15, hij was 17 toen onze relatie begon. We hebben onze ups en downs gekend. Maar hebben er ons tot nu toe altijd doorheen geslagen.
Samen een kind gekregen. Bewust besloten. Jaren in een klein appartementje gewoond eerst met z'n 2en en later met onze zoon erbij. En dit jaar leek het geluk ons toe te lachen toen we eindelijk een groter huis aangeboden kregen. Waar ik nu dus alleen zit! We wonen er koud 3 maanden en nu heeft hij besloten dat hij het niet meer zit zitten. Hij zit nu bij een ander. Een ander heeft mijn leven in haar bed. 15 jaar heb ik met hem doorgebracht, de helft van mijn leven. Ik weet niet hoe het leven zonder hem is. En ik had nooit gedacht daar alsnog achter te komen. Waarom heeft hij zijn gevoelens en gedachtes over onze relatie niet eerder geuit?? Ik heb me echt voor 100% gegeven in deze relatie en weet ook dat ik niet meer had kunnen doen. Het doet zo'n pijn en verdriet dat de liefde over is...van zijn kant. Want ik ben nog lang niet bij dat station aangekomen. Dit had ik niet voor ogen voor onze zoon. Een toekomst met gescheiden ouders...het is gewoon niet eerlijk!

afbeelding van Koentje

hoe is ie

kan nogsteeds janken als ik dit lees

wat een ellende allemaal.

Hoe gaat het intussen?

afbeelding van Koentje

begrijp wel hoe je je voelt.

begrijp wel hoe je je voelt. hoewel jij waarschijnlijk denkt van niet. wat een elende die liefde. ik snap niet wat sommige mensen doen. Het erge is dat je er zelf niks aan kan veranderen.

Maar vergeet nooit: Ooit komt het goed. ook met jou. En misschien ben je dan wel blij dat het zo gegaan is.

groetjes koentje

afbeelding van Hoe kan da

know how you feel

Hallo mamabutter,
Ik kan je verstaan ik heb vorige maand iets soortgelijks meegemaakt. Enkel ik sta er nog slechter voor als jij hou je altijd vast aan iemand die het erger heeft aan jou.

Snel mijn jeugd op een rij (ik ben er slechts 25):
2000 men zus van 16 krijgt kanker ik heb geen tijd voor relaties
2002 men zus geneest ik studeer en doe enkele buitenlandse studieprojecten
2004 Ik studeer af ga terug thuis wonen en kom ze tegen daar stond ze (mijn tijd als vrijgezel was pass?ɬ©, ik trad toe tot de orde van de koppels). Ik zoek werk het leven is perfect en we gaan snel samenwonen.
2005 (Februari) zij raakt zwanger. We spreken hierover en de liefde is al sterk genoeg om dit aan te kunnen. We maken toekomstplannen zoeken groter huurappartement en kopen een te renoveren woning.
2005 (10 november) er wordt bij mij kanker vastgesteld men vriendin is hoogzwanger.
2005 (13 november) Onze zoon wordt geboren
2006 (juni) ik eindig men chemotherapie
2006 (septmeber) ik hervat wegens financieel niet meer haalbaar het werk voltijds om haar en men zoon niks tekort te doen
2006 (8 november) zij vertrekt neemt men zoon, meubelen mee
2006 (december) zitten met advocaten over men zoon te ruzieen, ben naar huis moeten gaan wonen, financieel deze maand 5000 euro rekeningen (ziekenhuis, advocaat, afbetaling woning,appartement...)Hebben een vervallen vrijstaand huis met enkel 2 muren die nog rechtop staan en de werken liggen stil.

Momenteel wonen we alletwee terug thuis en geen van beide kan op zijn eigen benen staan en er komen nog zoveel financiele kosten op ons af (ronde de 75.000 euro) geschat aan boetes verlies verkoop woning verloren spaargeld,...

Ik versta niet dat iemand dit kan doen zonder met die persoon echt conflicten te hebben gehad. Nu wordt onze zoon eigenlijk door onze grootouders opgevoedt en onderhouden omdat geen van beide het financieel aankan.

Ik heb maar een troost gevonden waarom ze is weggegaan en dit zou wel eens borderline kunnen zijn. Ze vertoont toch aanzienlijk wat kenmerken hiervan. Maar de consequenties van haar daden gaan nog zo lang nazinderen voor ons beide dat we de eerste vijf jaar denk ik gaan moeten leven in schulden. Allebei schulden afbetalen voor de schulden huis,...

Ik werkte aan samen een mooie toekomst voor ons en ons kind en hem een goede opvoeding te kunnen geven komt door die ene zin (ik ben weg) en alles stort in. Het is bijna galgenhumor maar ik hield me tijdens men chemo altijd sterk door naar mensen te kijken met meer problemen en me op te trekken (die klagen toch ook niet dus wat zou ik moeten klagen).

Zo zie je maar je bent nooit alleen en er is altijd wel iemand die het nog erger heft als jij

Sterkte

afbeelding van mamabutter

ja

Ja dat is waar er is altijd iemand die het erger heeft, maar dat maakt het op dit moment niet makkelijker.
Idd het is gewoon oneerlijk dat je zomaar vanuit het niets in de steek wordt gelaten, gedumpt. En dat terwijl je echt alles!! hebt gegeven. Gewoon stank voor dank!! Zo oneerlijk dat de man van wie ik 15 jaar gehouden heb en waarvan ik nog steeds hou bij een andere vrouw zit. En ik hier zit zonder hem maar met ons kind. Een kind waar ik mooi weer tegen moet spelen en wat ik nu gewoon niet kan. En dat is weer oneerlijk voor hem. Ik wil vloeken, schreeuwen, slaan en huilen...zo kwaad en teleurgesteld ben ik!!

afbeelding van Koentje

mja

waar.

maar vergeet niet dat je kind van jou is. En dat is wel iets moois is wat je hebt. En naar mijn mening hoef je geen mooi weer te spelen tegen je kind.

afbeelding van Anzil

Mamabutter

Ook mijn grote liefde zei na 15 jaar niet meer verder te willen...idd 15 jaar van je leven, we hebben een dochter van 5 samen en ik begrijp wat voor emiotionele achtbaan je nu ondergaat. Je moet sterk blijven voor je kind ( en draait waarschijnlijk grotendeels voor de opvoeding op) terwijl je alles schreeuwend en jankend wel kapot wil slaan. Het gevoel dat iemand waar je alles aan gegeven hebt JOU niet meer wil is niet te beschrijven en ik leef heel erg met je mee. Ik ben inmiddels bijna 4 maanden verder en over het geheel genomen gaat het op zich wel goed alleen wij leven nog onder een dak (tot huis verkocht is) en dat is heel dubbel...Lieve mamabutter, het enige dat ik je kan aanraden is om je op jezelf te gaan focussen, dus niet alleen maar bezig zijn met wat hij doet en met wie hij het doet, en ik weet dat het makkelijk klinkt maar je moet nu voor jezelf gaan zorgen ook omwille van jullie zoon. En probeer niet te gaan begrijpen waarom en hoe...er komen alleen nog maar meer vragen bij....

Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe de komende tijd..

groet Anzil