En daar, raak je precies de kern! Van jezelf moet je het maar hebben.

Ga nu na al die weken, eindelijk eens voor jezelf. Laat haar eens los, want je gaat eraan onderdoor. Je breekt jezelf helemaal af.

Op welk een voetstuk staat je ex inmiddels? En hoe langer dit duurt hoe groter en hoger de sokkel.

Waar ben jij in dit stuk? Hoe gaat het met jou? Wat is er ondertussen met JOU aan het gebeuren?

Is het dit allemaal waard, om jezelf op te geven voor iemand? Voor iemand die te kennen heeft gegeven dat ze niet verder met je wil?

En ja je kunt hopen, hopen tot je een ons weegt. Je kunt jezelf zo klein redeneren, zo klein totdat ze je ten minste echt niet meer ziet. En nee ik ken je ex niet en nee ik weet niet hoe ze is, hoe ze denkt.

Maar ik ken wel de valkuilen waarin je stapt als je iemand terug wil. Ik ken wel de valkuilen van analyseren totdat je de realiteit onder ogen gaat zien. De realiteit is dat jullie relatie over is, dat jullie niet meer bij elkaar zijn.

Voor mijn gevoel ben je er compleet aan het onderdoorgaan, maar ik kan het mis hebben. Ik lees enkel wat je schrijft.

Dit is hoe ik het zie (en ik heb alles van je gelezen, maar ik merk ook dat ik het steeds moeilijker vindt, om je te lezen omdat je je als een pitbull vastgebeten lijkt te hebben, terwijl het enige dat je hoeft te doen loslaten is,aanvaarden, accepteren, laat het gaan en er gaan deuren voor je open. en ja misschien wel ooit weer met je ex, maar nu even niet)

Sterkte,

Margriet

Laten we het zo zeggen. Ik ben jou ex ongeveer in dit verhaal.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, maar ik zou je genegeert hebben op dat feest. Ik heb dat dus ook in het echt gedaan met een feest van 2 dagen geleden waar hij was als mijn introduc?ɬ©e. Mijn introduc?ɬ©e terwijl hij een vriendin heeft!

Ik heb hem volkomen genegeert, het liet me allemaal koud wat hij deed.
Het kon me niks schelen, hij was er niet! Tenminste, zo deed ik dan.
Ik gaf al mijn aand8 aan een jongen die mij leuk vond, fout!
Al mijn vriendinnen zeiden voor de lol: nieuwe vlam?
We waren beide niet bij elkaar weg te slaan. Mn ex kwam soms express naast me staan, maargoed. Het liet me koud (zogenaamd dan).
Ik denk dat hij er wel mee zat, want die volgende ochtend op msn sprak hij me gelijk aan over dat feest. Of het nog gezellif was toen hij weg was gegaan. Ik Waarom hij tegen me is gaan praten weet ik niet, ik denk dat hij het misschien niet kon hebben dat ik hem negeerde. Hij wilt laten merken dat hij nog steeds contact met me wil hebben ofzo. Ik heb geen idee.

Ik zou ook graag willen praten met hem. Maar ik durf het gewoon niet.
Schaam me ervoor. Waarom duurt het zo lang! Hij heeft een nieuwe vriendin.
Maar aan zijn gedrag denk ik soms te merken dat hij zich ongemakkelijk bij me voelt. Dus dat zou eigenlijk mij weer moeten vertellen dat het voor hem ook nog niet over is. Hoop h?ɬ©? Vreselijk.

Probeer te genieten voor je dat gesprek met haar hebt en hoop op niks! Denk zelfs dat het niet goed gaat komen, dat het vreselijk word. Het pakt meestal dan beter uit.

Sterkte!

Liefs,
Deearest...

unremedied, heb je nog een prive gestuurd

Hey Unremedied,

Waarom start je je laatste offensief niet meteen? Ondragelijk lijkt het me om nog een tijd te wachten. Waar wacht je nu eigenlijk nog op? Je bent het er met jezelf over eens dat je nog 1 laaste poging moet wagen. Waarom niet nu. Elke verloren dag is er weer 1 en er komt een dag dat ze aandacht van iemand anders gaat krijgen.

Met mij gaat het de laatste dagen een stuk beter. Heb te horen gekregen dat het tussen mijn ex en haar nieuwe vriend nog niet serieus is. Er zou niet eens sprake zijn van dat het haar vriend is. Ze weet het allemaal nog niet en zit een beetje met zichzelf in de knoop. Ook zou ze nog met mij zitten. Dit heb ik van haar zus.

Ze is zondag trouwens ook bij mijn huis gesignaleerd met een vriendin. Ze zou zijn langsgelopen. Iets dat ze nog niet eerder gedaan heeft volgens mij. Ik kan me voorstellen dat het haar pijn zou doen. Het was toch ook haar huisje en en ze zou zelfs de katten voor het raam kunnen zien zitten. Waarschijnlijk is ze best ver in haar verwerking, anders zou ze niet zomaar langslopen.

Ik voel ook dat ik een stuk verder ben sinds een aantal dagen. Het lijkt wel alsof ik er vrede mee begin te krijgen.

Ben 't niet met Hoop eens dat mensen verkeerde beslissingen kunnen nemen. Want zoals je zelf al zegt, je kan beslissingen maken doordat je in de knoop zit of geen uitweg meer ziet. Dan is die beslissing op dat moment de enige juiste. Als het straks weer goed zou komen, en de relatie is erop vooruit gegaan, dan is de beslissing goed geweest. Ook als het niet meer goed komt en hij over 'n poos iemand tegenkomt waar hij w?ɬ©l een goede relatie mee zal hebben, is die beslissing goed geweest. Je moet ook niet vergeten dat Unremedied al lange tijd twijfelde over zijn relatie...Tis dus geen opwelling geweest.

Ik zie hier zo overduidelijk het patroon: 'heeft mijn ex verdriet, wil ze me misschien terug? dan heb ik 't er ineens een stuk makkelijker mee' (zie Jeronimo). 'Wil mijn ex niks meer van me weten? Ho eens eventjes...dan wordt mijn drang om hem/haar terug te winnen ineens een stuk groter'

Ik durf te wedden dat er mensen zijn hier, die minder liefdesverdriet zouden hebben, en hun ex misschien niet eens terug zouden willen, als die ex veel verdriet had en liet merken het nog eens te willen proberen...

Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar bij mij is toch echt het idealiseren het grootste probleem geweest. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ergens denk ik dat ik ook wel gewoon bang ben geweest voor het onbekende. Bang om alleen te zijn en vooral te blijven. Ik miste de genegenheid.... iemand om me heen. Natuurlijk miste ik ook de leuke dingen aan V, maar het is niet voor niets op de klippen gelopen.

Nadat ik haar de deur heb gewezen merkte ik ineens dat het alleen toch ook niet fijn was. Ik merkte dat ik met haar gelukkiger was dan alleen. Daardoor ben ik haar volop gaan idealiseren. Op een gegeven moment vergeet je gewoon haar negatieve trekjes, de ruzies etc etc. Ze is ineens dat perfecte meisje terwijl ik eigenlijk wel wist dat ik niet oud met haar wilde worden. Gewoon de wanhoop die toeslaat als je ineens helemaal alleen komt te staan. De angst nooit meer iemand te treffen waar je een goede en leuke relatie mee kunt opbouwen. Lijkt erop alsof dat besef bij mij langzaamaan aan het terugkomen is. Ben benieuwd of ik er nog zo over denk als ze ineens voor mijn neus staat

Maaruh.. Unremedied? Weet je zeker dat dit ook niet voor jou geldt? Dat je bang bent voor wat de toekomst je zal brengen en dat je dan eigenlijk het liefst weer terugkruipt in je veilige oude situatie? Zoals hierboven ook al wordt gezegd... zorg dat je er zeker van bent, anders kwets je haar inderdaad misschien een 2de keer.

Lieve Najari, Hoop en Cleo31,

Allereerst heel erg bedankt voor jullie uitgebreide reacties. Het is fijn om te zien dat jullie zo meedenken en meevoelen.

Zelf heb ik altijd de uitspraak gebezigd: als je je relatie uitmaakt, moet je daar niet op terugkomen totdat de problemen die er waren zijn opgelost of zich op z'n minst een oplossing heeft aangediend. Dit is iets wat enorme zelfdiscipline vereist als je iemand als een gek mist, maar maakt het niet minder waar. Ik heb zeer sterk het gevoel, dat het laatste in mijn geval aan de hand is. Er heeft zich een oplossing aangediend.

Het was inderdaad zo dat ik mijn beslissing om het uit te maken weloverwogen heb gemaakt toen. Maar dat kwam, zoals Hoop ook zegt, omdat we in een situatie zaten waar we allebei geen uitweg meer uit zagen. Vastgedraaid, deels doordat zij heel erg met zichzelf aan 't worstelen was en daarom al lange tijd niet zo blij was (feitelijk was - naar haar eigen zeggen - een van de weinige dingen waar ze echt blij mee was, ik) en ik die als een gek heb geprobeerd om haar zich beter te laten voelen. Daardoor kwam de nadruk daar op een gegeven moment op te liggen en was de balans inderdaad zoekgeraakt. Op dat moment zit je dan echter in een patroon dat heel moeilijk te doorbreken is. Daar kwam bij dat ik inderdaad twijfels had, want zoals het toen ging, daar werd ik niet gelukkig van en ik was er heel erg bang voor om mezelf na tien jaar terug te vinden en er dan achter te komen dat het in die tien jaar nooit beter gegaan is. Om dan in een heel andere levensfase alsnog er een punt achter te moeten zetten. Dat is even heel kort samengevat waarom ik het heb uitgemaakt (maar er zijn nog wel andere dingen die ook meespeelden, maar dit was het centrale).

Iets anders wat misschien handig is om op te merken, is dat het volgens mij helemaal niet zo is dat ze nu gelukkig is en lekker in haar vel zit. Ze wil dat wel doen voorkomen, maar er zijn veel dingen waaruit ik de conclusie heb getrokken dat het zo niet in elkaar zit.

Ik weet niet of ik alles nu te kort samenvat, maar kunnen jullie je voorstellen dat ik heb gezien hoe zij inderdaad haar leven in eigen handen heeft genomen nadat het uitging en ik bij mezelf dacht 'he, he, heel fijn om te zien dit'. Dat het begin van een positieve wending gezet was en de spiraal waar we in zaten doorbroken werd. Ze had zo voor zichzelf vaststaan dat het over was, dat ze daar toentertijds bij gebleven is, maar toen ik haar vertelde dat ik zo graag zou zien dat ze het leven dat ze nu heeft, de dingen die ze nu doet, gewoon doorzet, maar ondertussen ook nog plaats heeft voor mij in haar leven, leefde ze op, leek ze het heel aantrekkelijk te vinden. Maar het was nog te vroeg. Toen was het nog maar vier weken uit.

De voornaamste reden waarom ik zeg dat er zich een oplossing heeft aangediend voor onze problemen is dat ik in ieder geval nu heel erg goed doorheb wat er mis ging, wat mijn aandeel daarin was. Dat is iets waar ik invloed op kan uitoefenen. Uiteraard kan het niet alleen van mij komen, zij zal zich er ook voor in moeten zetten, maar waar een wil is is een weg en ik ben dus in de eigenwijze veronderstelling dat er misschien nog wel eens een wil zou kunnen zijn.

En voor mijzelf geldt dat ik inderdaad ook heel erg hard om de oren ben geslagen met wat ik kwijtgeraakt ben. Uiteraard mis ik haar heel erg, maar eenmaal losgerukt uit die negatieve spiraal, heb ook ik mezelf een beetje teruggevonden en me gerealiseerd hoe vreselijk gek ik op haar ben en hoe fijn het zou kunnen zijn, als we dit met z'n tweetjes zouden kunnen overleven.

Het wachten valt me inderdaad zwaar, maar de reden is eigenlijk dat mijn moeder binnenkort nog een keertje met haar gaat afspreken en ik wil eigenlijk wachten tot na die afspraak. Misschien omdat ik nog wat te horen krijg wat me stimuleert of juist afhoudt van het laatste gesprek, maar eigenlijk voornamelijk omdat ik, als het echt afsluiten word, liever ook niet dan na afloop nog een keer die ontmoeting heb. Als het niks wordt, moet het ook maar beter zo snel mogelijk afgelopen zijn, denk ik.

Maar moeilijk is het allemaal wel, met dat getheoretiseer. Voordat ik het uitmaakte, heb ik me wel eens bedacht: het is niet zo raar dat je zo'n beslissing niet zomaar even neemt - impliciet besluit je of iemand wel of niet de moeder van je kinderen gaat worden en of je over vijftig jaar je hele leven met iemand hebt gedeeld of niet. Exact diezelfde dingen kunnen natuurlijk gezegd worden als je een beslissing hebt genomen waarvan je het gevoel hebt dat het misschien niet zo uitpakt als je had gewild.

Want dat moet ik misschien ook nog even aangeven: ik heb er geen spijt van dat ik het heb uitgemaakt, omdat het toen echt niet anders kon. We zaten vast, we waren daar niet uitgekomen. We hadden dit nodig. Ik heb er veel van geleerd in ieder geval en ik zou het geleerde heel graag met haar in praktijk brengen. Als we weer bij elkaar zouden komen en we zetten ons allebei inderdaad in, dan kan het allemaal heel mooi worden. Komen we niet meer bij elkaar, dan zou ik inderdaad conclusies moeten trekken in de richting dat zij kennelijk niet 'de ware' was, want anders zou ook zij wel wat meer vechtlust getoond hebben. Want er zit nog genoeg in het vat, je moet het er alleen even uit willen halen.

Zucht, wat verdomde moeilijk toch allemaal, dit...

Jeetje unremedied het is helemaal helder. Ik begrijp de overwegingen en kan je alleen maar veel succes wensen. Tip als laatste vergeet de aangeleerde patronen niet zoals jullie deze allebei in jullie relatie hebben gehad. Een verandering doorzetten is moeilijk als je je weer in een oude situatie bevind. Succes
een lesje niet geleerd is een lesje over doen x Cleo

Unremedied, ben je nooit bang dat je een beetje teveel voor M. aan het denken bent? Dat je tijdens dat laatste gesprek met jouw bevindingen naar buiten treedt en dat het allemaal niet zo blijkt te zijn. Dat je ernaast zit en dat ze boos wordt omdat je voor haar hebt zitten denken? Kan tricky zijn. Ik zou als ik jou was kort en bondig zijn en haar zeggen dat je haar ontzettend mis en dolgraag met haar verder wilt. Al je theorie?ɬ´n zou ik achterwege laten en haar zelf laten vertellen hoe de vork in de steel zit. Met die theorie?ɬ´n kun je je op glad ijs begeven. Misschien kom je in een gebied waarvan ze niet wil dat je daar komt (Het masker).

Ik vind zeker dat je nog een poging moet wagen! En snel ook. Maarrrr.. zou het niet beter zijn als jij eerst nog eens met haar spreekt ipv je moeder? Je kunt dan zelf zeggen wat je wilt en dat komt misschien een stuk overtuigender over.

Ik denk dat als je moeder met haar heeft gesproken, je mogelijk met een stukje schijnzekerheid komt te zitten. Bedenk je goed dat het heel goed mogelijk is dat M. niet echt zegt tegen je moeder wat er in haar omgaat.

Dat ze bijvoorbeeld zegt dat het "?É‚Ä?cht over is" terwijl ze diep van binnen toch nog worstelt met haar beslissing. Kan zijn dat ze zich bezwaard voelt om open te zijn omdat het juist JOUW moeder is. Snap je?

Als ik zelf de mogelijkheid zou hebben om met V. te praten, dan had ik dat zelf gedaan. Ik laat mijn moeder nu ook een aantal zaakjes voor me opknappen, maar dat is meer omdat V. gewoon niet wil praten.

Edit: Ik snap dat je het eng vindt, maar wees realistisch.... kan het nog erger worden? Je wordt sowieso wijzer kerel! Je komt... en dat hoop ik voor je... ?ɬ?f bij elkaar terug, ?ɬ?f jullie gaan je eigen weg en kun je ?ɬ©cht gaan afsluiten.

Aangezien ik wel even wat wil schrijven maar het niet de moeite waard vind om er een blogje aan te wijden, schrijf ik het maar even in een reactie op mijn eigen stuk. Vooral ook omdat het hier heel veel verband mee houdt. De hoop omhelzen, was het motto. Inmiddels zijn we een paar weken verder en ik stond me net te bedenken wat - naar mijn idee - het gevolg er een beetje van is.

Eerst dit: in de tussentijd is er niks echt veranderd. Er zijn geen schokkende dingen gebeurd en ik heb me dit 'de hoop omhelzen' een beetje eigen weten te maken. Maar ik heb de indruk dat dit er inderdaad voor zorgt dat het loslaatproces in ieder geval tijdelijk is stopgezet. Ik had zelf de indruk dat het in de vrieskist zou belanden ofzo, maar ik heb de indruk dat het toch ietsje minder neutraal is dan dat. Ik heb de indruk dat stiekem en ongewild de hoop toch gegroeid is.

Het duurt niet lang meer en ik zal een stuk beter weten of die hoop nou volkomen onterecht is of niet. Als ik erachter kom dat hij inderdaad onterecht is, zal dat toch wel een harde klap gaan geven, ben ik bang, terwijl de feitelijke situatie natuurlijk niet veranderd is. Eigenlijk dan dus nog hetzelfde als twee maanden geleden, toen ik ook dacht een laatste gesprek te voeren. De afgelopen tijd is het allemaal min of meer te harden geweest, volgens mij vanwege die hoop. Romantiseren en constructief bezig zijn. Geloven in de kracht van gevoelens, geloven in het lot, geloven in de mogelijkheid van een hereniging. Als ik nou binnenkort weer teleurgesteld word, valt dat weg.

Dan zal ik dus opnieuw in een gat vallen. Ik kan mijzelf er dan niet meer in verliezen om door te blijven romantiseren. Ik zal dan op de een of andere manier haar moeten zien los te laten. De zoveelste poging moeten ondernemen. Stiekem beangstigt me dat een beetje. De afgelopen maanden waren voor mij al vrij hellish en een negatieve afloop van dit hele gebeuren gaat er waarschijnlijk voor zorgen dat het allemaal nog even weer een beetje extra hellish wordt. In een dal zitten en nog een stukje terugzakken, joepie.

Soms ben ik erg benieuwd hoe het er allemaal over een jaar zou uitzien.