Gisterenavond was het dus zo, mr komt thuis van zijne late shift, komt stilletjes tot bij mij en wil mij een kusje geven (let wel, dat is uit gewoonte hoor! Je moet daar niks meer achter zoeken.)
Ik was uiteindelijk toch op gebleven tot hij thuis kwam. Wou hem nog spreken en moest ik in bed gekropen zijn dan was ik bang dat ik misschien toch zou slapen.

Maar goed. Hij zet hem neer in de zetel en zegt niks.
Ik tv uit en ik zet mij recht over hem op de salontafel. Hij voelt de bui al hangen.
Ergens wil ik hem nog tot besef brengen met wat hij bezig is.
Maar hij wil alleen gaan wonen, alles op een rijtje zetten. Terwijl ik zoiets heb van je loop gewoon weg van je problemen. Ja, inderdaad, de rust qua kinderen en "gezaag" rond zijn oren zal hij er niet hebben.

Ik kan er nog altijd niet bij! Alles wat mij zo dierbaar is valt in duigen ineen. Weg dromen, weg...

We gaan slapen en ik hoop nog altijd dat hij het op dat moment zou inzien!
Dat hij hem naar mij toedraait, mij vast neemt en zegt dat het hem spijt en dat hij dit hier alles niet kwijt wil.
Maar neen… uiteindelijk val ik in slaap. En het is raar maar eigenlijk ben ik op dat moment tamelijk kalm.

Deze morgen word ik wakker naast hem en dat voelt zo raar aan. Wat zou ik willen dat hij van zelf begint te praten… maar neen.
Hij blijft erbij hij wil hier een tijdje weg. Alles op een rijtje zetten.
Iets in mij ontploft en ik begin zijn kleren uit de kast te halen… leg zijn hemden mooi op elkaar,…ik voel mij zo raar…
Het staat te gebeuren, zoveel gemengde gevoelens… verdriet, woede hoe moet alles hier aangepakt worden…
Al die dingen die door mijn hoofd spelen…

Uiteindelijk, als hij zijn boterham opgegeten heeft (hoe hij het binnenkrijgt? Ik krijg geen hap door mijn keel) Rijden we naar zijn ouders.
Onze twee jongste kinderen zijn daar blijven slapen.

Zijn pa zegt “allebei?”
Waarop ik zeg “ja, we zijn hier eens samen maar het is waarschijnlijk voor de laatste keer”.
Weet je wat hij hierop zei? EINDELIJK, het is best!
Wat weet hij verdomme wat er allemaal gaande is!
Eerst bleef ik rustig, maar dat duurde niet lang.
Ik wou hem een voorstel doen maar toen begonnen de verwijten en de vergelijkingen met andere gezinnen “die wel goed geboerd hebben”
Begint hij mij daar niet af te breken… één en al slecht…
Omdat ik mijn verdriet en pijn toon tegenover de kinderen ben ik een slechte moeder!
Omdat ik opvang zocht (om hen de rust te geven en te kunnen spelen met vriendjes terwijl het thuis niet zo goed gaat) Ik wou hen dat besparen… daarom ben ik een slechte moeder!
Ik heb alle problemen in huis gehaald!
Ik heb de vriendschap te sterk gemaakt en ik wou niet luisteren.
Ik ben uiteindelijk in alles slecht! Ook naar hun eigen zoon toe!
We hebben niks bereikt, etc etc…
Ik kon het niet meer aanhoren! En ik sla weer tilt! Ja, ik weet het wel van mijn eigen…
Maar op zo’n momenten zie ik het niet meer zitten.
Ik zeg nog een aantal dingen van waarom ik vb de kids bij vriendjes doe, waarom ik hun zoon niet wil verliezen, waarom ik mij gezin samen wil houden…
Veel geroep van beide kanten…
Een man die staat te wenen en kinderen die over hun toeren zijn…

Ik zet mij in de auto en wil vertrekken, alles achter laten…
Maar mijn (moet ik nu al ex zeggen?) (mijn ventje)… mijn ooit geliefde… Man wat doet dit raar om het hier nu zo te moeten opschrijven!
(ik word er nu op dit moment emotioneel van).
Maar goed, hij trekt de handrem aan en ik wil alsnog verder zijden, dus glijden de banden door.
Echt weer zo’n hectisch gedoe!

Uiteindelijk wacht ik wel tot iedereen in de auto zit maar iedereen is over zijn toeren.
De kinderen ook natuurlijk… Het doet allemaal zoveel pijn.
Zij willen natuurlijk niet dat we uit elkaar zouden gaan.
Eens thuis zoeken ze na een tijdje een vriendje op en zijn ze weer aan het spelen.

De papa wil dat ik naar binnen kom om te praten maar uiteindelijk zegt hij niks!
… zoals gewoonlijk …
Hij weet gewoon niks te zeggen.
Maar het is nu wel duidelijk, dit komt niet goed.

Zijn laksheid ergert mij enorm, het niet praten of het niet handelen!

Uiteindelijk zeg ik van ok… maar de kids blijven bij mij en…
Ik weet het niet meer zo goed. Heb niet zoveel meer gezegd… behalve dat hij bedankt is dat hij mij uiteindelijk 3 prachtige kinderen heeft geschonken.
Maar voor de rest weet ik niet veel positief te zeggen.

Ik ga even nog bij een vriendin langs om te hulp te vragen aan haar man… ik heb ook hulp gevraagd aan mijn broer…
Ik zie het echt wel zitten als alles achter de rug is maar heel dat gedoe van inpakken, ons huis verkopen, ander huisje opknappen en dergelijke… dat zie ik echt niet zitten alleen.

Maar daarna… als ik een geschikte woning gevonden heb en alles is ingericht dan zie ik het echt al voor me!

Je moet op langere termijn kijken zegt mijn vriendin.

Uiteindelijk rij ik naar mijn ouders want die heb ik in lange tijd niks verteld!
Mijn vader is zwaar hulpbehoevend en ik wou hen deze last van zorgen niet bezorgen!
Daar had mijn schoonpa ook commentaar op! Hij ging mijn ma eens op de hoogte brengen en al het slechte van mij overbrengen…
Als ik eventjes alleen ben met haar vertel ik dat we uit elkaar gaan.
Ze was helemaal van de kaart… zo’n mooi gezin…Net als ik versta ze het niet!
Waarom toch…En tegenover mijn pa wordt nog gezwegen.
De oudsten die daar geslapen heeft gaat mee met mij om de andere 2.
Onderweg maak ik het hem duidelijk wat er aan de hand is.
Hij stelt vragen, we praten… het is jammer, maar hij blijft rustig!
Hij wil wel verhuizen naar een huisje met veel hof aan… hij denkt aan diertjes.
Ik ben tevreden dat ik met hem er kan over hebben. Nu de andere 2.

Ik ga de kinderen gaan ophalen. Die zijn nu al veel rustiger. Ik betrek hen in mijn gedachten van huisje, tuintje, konijntje…
Het opknappen en dergelijke.
Ze weten het nu alle drie en ik vind het goed, de manier waarop we praten, we knuffelen we luisteren naar elkaar… en ik krijg een gevoel van ‘dit komt goed’!

Mijn broer belde mij intussen terug en nodigt mij uit om naar hun te komen.
Hij stelt ook voor om te blijven slapen. Ik ga erop in…
Nog snel even naar huis (ondertussen is hij toch al weg, > vertrokken voor zijn late shift)
Ik neem nog wat verse kleren, wasgerei, luchtmatrassen, kussen, …
En we zijn weg.

Ze hebben hier al veel gespeeld…
Ik kon het niet laten en heb gebeld naar zijn werk… Ik wou hem horen…
Zeggen dat ik niet wil moeilijk doen in heel die procedure, maar dat ik dat van hem ook niet verwacht.
En dan beginnen we over de praktische dingen…
Zoals de auto, die mag ik houden!
Ik ga het meest voor de kids zorgen en ik heb hem nodig voor het werk.
Gaat hij direct mee akkoord.
En zo waren er nog een aantal zaken.

Ik bel daarna nog met een collega van mijn werk die dit alles ook heeft meegemaakt…
Zij raad mij aan om zoveel mogelijk onderling op papier te zetten en te tekenen.

Zal haar raad opvolgen…

Uiteindelijk zijn we samen naar de Quick gaan eten… (wel duur maar de eens leuk voor de kinderen)
En nu zitten ze al een tijdje in bed.
Ik slaap bij de 2 kleinsten. Bij het onderstoppen lag ik er zo bij…
De matrassen op de grond naast elkaar, ik in het midden…
Beiden tegen mij aan liggend, elk een hand vasthoudend…
Echt hartverwarmend!!!

Ik kan alles niet goed vatten…
Maar dit staat vast, “ik zal er altijd zijn voor mijn kinderen” Ik zie die zo graag…
Ik hoop dat ze ooit prachtige volwassen mensen mogen worden!

En nu zit ik hier! Ze vangen mij uitstekend op.

Had ergens gedacht een telefoontje te krijgen… maar neen!
Hij kan genieten van zijne rust!!!
Morgen ook alleen. Als hij morgenavond dan thuis komt zullen de kinderen ook al in bed zitten…
Uiteindelijk zal het woensdagmiddag zijn tegen dat hij ze nog eens zal zien.

Ach ik ga maar eens tussen mijn 2 kindjes aan gaan kruipen…

Nog best dat ik van hen veel liefde mag ontvangen. Aan de andere kant, als ze ruzie maken…
Daar kan ik momenteel niet zo goed tegen.

Nu ik ga nu echt naar boven. Ik denk goed te kunnen slapen want ik ben totaal uitgeput…
Ben benieuwd voor de toekomst…

Uiteindelijk zal ik terug mijn rust ook vinden…

Veel liefs en dank aan beantje, mijn vrienden, en mijn broer en zijn vrouw…
Echt bijou van mensen..

Gelukkig heb ik hen ook nog.

Aan ieder een goede nacht gewenst