De koek is op?!

afbeelding van mrbean

Ik ben er weer, helaas, sinds 2014 een mooie LAT-relatie, in 2017 begon het dipje al, met als dieptepunt de laatste tijd (jaar?).
We hebben elkaar net via de telefoon gesproken, ik ga vanavond weer naar haar toe. Alleen om het uit te praten.
Echter, via de telefoon heeft ze al aangegeven dat mijn gevoel klopt, dat haar afstandelijkheid de laatste tijd alleen maar is toegenomen. "De koek is op!" Voor haar, maar ik hou vanaf 2014 steeds meer en meer van haar, juist omdat zij mij de ruimte gaf in het begin toen ik nog bindingsangst had.
Echter, na ongeveer 3 jaar, wanneer de verliefdheid volgens haar over is, is het alsof ze niet weet om een stap verder te nemen. Dat heb ik haar ook nooit kwalijk genomen, uiteindelijk moet ze het zelf doen, zoals ze zelf heeft gezegd dat ze nooit een lange relatie heeft gehad en de vader van haar puberzoon haar heeft mishandeld.
Ik ben kapot en apathisch tegelijkertijd, dit voelde ik uiteraard wel aankomen, dat er sinds 2017 ook nooit echt beter op is geworden. Het is tevens met ups en downs, we doen beiden ons best, mijn gevoel voor haar zit goed, alleen haar gevoel voor mij, is weg?
Voel me echt klote, was ik uiteindelijk klaar voor een vaste relatie, om met iemand samen oud te worden, krijg ik dit.
Ik ben al die tijd nooit anders geweest, heb nog steeds leuke vrienden, een mooie baan, eigen plekje, ga nog steeds uit, wel is dat minder geworden sinds de relatie uiteraard.
Zij was degene die in het begin meer wilde, ik moest haar in het begin op een afstand houden, bang om weer enorm gekwetst te worden. Ik ben geen type om iedere jaar een andere relatie te hebben, voor mij is relatie iets duurzaams, geen wegwerpartikel namelijk. Ik ging nooit met haar in zee als ik het niet zeker wist.
Dus sinds 2014 veel samen leuke dingen gedaan, uitgegaan, gereisd, salsa gedanst, lol gehad. En veel opgebouwd, zoveel samen meegemaakt, hoe kan dat gevoel dan opeens weg zijn? We hebben samen zoveel doorgemaakt, nu sta ik weer met lege handen. Het scheelt nu wel, ze zegt in ieder geval dat er geen ander is, de moeder van mijn kinderen had dat wel, dat gevoel van verraad, dat wil ik nooit meer meemaken.
Maar maakt zo'n "koek is op"-einde het minder pijnlijk? Ja en nee. Aan de ene kant, totaal geen verraad, voorlopig geen boosheid, alleen apathie, alsof ik van binnen kapot ben, uitgeput. Ik wil niet weer de datingsites afstruinen, weer de single wereld in. Ik wil gewoon met haar oud worden, that's it. Ik kon in de single wereld gemakkelijk aan dates en korte relaties komen, maar dat wilde ik niet. Vaak geeft de dame mij te weinig afstand. Zij respecteerde me, accepteerde me zoals ik ben, en gaf me in het begin genoeg afstand. Eindelijk iemand gevonden met wie ik een langere relatie kan aangaan. Met haar is het ook nooit gecompliceerd, ze leeft simpel, heeft aan weinig genoeg. Dat down-to-earth mentaliteit vind ik juist het mooie aan haar. Het interesseerde haar alleen hoe ik als persoon ben. Een nuchtere, ietswat onzekere en erg lieve en mooie vrouw. Ik heb al die jaren niets te klagen gehad.
En dat doet wel pijn, dat daar een einde aan komt. Aan alles komt een eind? Misschien ben ik wel te romantisch ingesteld, wil wel investeren in een relatie als het in een dipje zit, wil niet zomaar opgeven. Bij mij is de liefde voor haar niet alleen maar romantisch, eerste 2 jaar gaat alles automatisch. Maar meer diepte in de relatie, die op de een of andere manier nooit echt van de grond kwam. Misschien is er toch teveel verschil. Ik ken haar familie al goed, mijn familie haar ook, ook al is het contact de laatste tijd minder.
Apathisch en leeg omdat ik weer het gevoel heb totaal opnieuw te beginnen, tien jaar na mijn scheiding, nu weer een breuk. Maar nu wel heel anders, mijn tranen zijn op, maar van binnen kan ik wel janken.
Sinds mijn scheiding tot haar relatie zoveel moois meegemaakt, me opnieuw herpakt, als een happy single door het leven, zoveel gedaan, maar nu weer het gevoel met lege handen te staan, zoals bij de scheiding, wel veel geleerd uiteraard, ook van mijn relatie.
Nu op het ergste voorbereid zijn, het single leven begint weer aan te breken, hangt ook af van het gesprek vanavond met haar, maar ik vrees zelf het ergste, na "de koek is op" opmerking. In 2017 vocht ze nog voor de relatie, nu ziet ze dat het geen zin meer heeft. Ik voel me verslagen, normaliter wil ik voor de relatie vechten.

Binnenkort een verjaardagsfeest, met haar en al haar familie ook erbij, moet er niet aan denken om haar, haar zoon en haar familie niet meer uit te nodigen. Dat wil ik ook niet, zie het als een afscheidsfeest.

Wordt vervolgd..

afbeelding van Time

Als volgens haar de 'Koek op

Als volgens haar de 'Koek op is' moet je er niet meer achter aan blijven lopen. Kom je meestal alleen maar bedrogen uit. Laat haar, haar ding zeggen en stem ermee in. Niet wanhopig gaan doen, wellicht ziet ze later in wat ze heeft 'verloren'. Eer aan jezelf houden ook al doet het pijn.

Een LAT relatie is fijn, de benefits maar niet de lasten. Lekker je eigen ding blijven doen en weinig rekening houden met de ander. Je geeft ook aan dat je de ruimte nodig hebt, dus misschien ben je over een tijdje wel blij ermee, als het te serieus was geworden was je wellicht zelf afgehaakt. Tegenwoordig door de datingsites/apps is het zo makkelijk om met iemand af te spreken en er zijn genoeg vrouwen die ook geen vaste relatie willen en alleen maar af en toe op iemand willen zitten. Kerel ik zou zeggen ga er lekker van genieten nu het nog kan!

afbeelding van mrbean

time-out

Beste Time,

Bedankt voor je reactie. Je hebt helemaal gelijk, zij is aan zet, daarom hebben wij nu een time-out van 2 weken ingelast. Het moet van haar kant komen, ik heb te lang aan een dood paard getrokken. De afgelopen dagen sinds de time-out begint het verwerken, om alles te evalueren, en ik merk dat ik ver terug moet gaan voor die roze wolk herinneringen, de eerste 2,5 jaar van de relatie. Maar dat is nog de verliefdheidsfase, eigenlijk is zij nooit over die drempel te gaan om meer verdieping in de relatie te brengen. Ik probeerde wel, maar het vluchtgedrag van haar, door nare ervaringen in het verleden, kan ze het niet. Ze beseft ook wat ze weggooit, ze wil wel, maar kan het niet, een soort angst, die voor vluchtgedrag zorgt. Ik ben haar therapeut niet en kan haar niet helpen ermee. Dat weet zij ook, het is voor haar ook frusterend, dat ze graag de relatie voortzet maar onbewuste gevoelens ervoor zorgt dat ze van me afsluit, mentaal en lichamelijk.
Ik denk dat dit echt einde verhaal is, de intimiteitsloze periode langer heeft geduurd dan de eerste periode, dat is toch niet normaal? Het komt ook door mij, ik wilde de hoop niet opgeven, en zij ook niet.
Dat komt ook doordat mijn leven buiten haar al prima is, mijn vrienden, familie, hobby's, werk, alles is inmiddels prima, dus is de tijd met haar op deze manier doorbrengen minder erg. De valse hoop dat ik ooit met haar kan settelen, dat heeft mij aan haar vastgehouden, terwijl al in het begin duidelijk was dat dat niet mogelijk was. Ik heb de signalen in het begin uiteraard genegeerd. Dit is een mooi leermoment geweest voor me, om te settelen met iemand om zo mogelijk mee oud te worden moet je beide goed in je vel zitten, beiden mentaal gezond zijn. Qua houding over relatie zit het wel goed bij haar, ze is trouw, integer, eerlijk, lief. Ze wil wel, maar haar gevoelens kunnen niet. Dan houdt het helaas op.

afbeelding van Maurice v Bussel

Deductie

Exordium (opening): de spreker moet de aandacht en sympathie van de toehoorder winnen
Narratio (inleiding): het onderwerp wordt omschreven
Propositio (stellingname): de spreker maakt duidelijk wat hij denkt over het onderwerp
Argumentatio (argumentatie): de spreker somt de argumenten op die zijn standpunt ondersteunen
Peroratio (afsluiting): de spreker doet een oproep zijn zienswijze over te nemen

afbeelding van Mellie99

Zelfde verhaal hier !

Mijn ex(vriendin) Heeft sinds vorige jaar mei ineens problemen omdat zij twijfelt. Dit was uiteindelijk omdat ik veel aan het werk was en omdat ik veel bezig was met onze woning ( voor het hele verhaal lees blog “ maakt mijn vriendin het uit door overspanne/depressie )
Ze heeft in een jaar tijd 3x enorme twijfels gehad en bij de laatste twijfel heeft ze de handoek in de ring gegooit. Terwijl wij hadden besloten samen hulp te gaan zoeken voor haar omdat bij haar een overspannenheid is geconstateerd door de huisarts. In eerste instantie wilde ze geen hulp en ging ze dit wel even zelf uitzoeken.

Toen we na de laatste twijfel hadden besloten relatietherapie/ psychische hulp te zoeken voor ons/haar. Ze wilde wel zelf naar de huisarts zonder mij en bij het eerste gesprek heeft ze gezegd dat het niet meer gaat. Ze zei dat de huisarts had gezegd dat ze het uit moest maken. Iedereen reageerde gelijk hetzelfde dat een huisarts dat niet zegt. Vervolgens kreeg zij in der mail een verwijsbrief van de ggz voor een psychologische gesprek. Hier heeft ze nooit iets tegen mij over gezegd en heeft er nooit iets mee gadaan. Dus ze heeft keihard gelogen over wat er is gebeurd bij de huisarts.

Het is nu een maand uit met mijn ex. En ik weet hoe je je voelt dat jij super graag wil vechten voor jullie maar zij dat niet meer wilt !
Ik had niks lieverd gedaan dan 110% voor ons gaan. Maar zij vond mentale hulp al een te grote stap . En dat vond ze al te veel gevraagd.

Sterkte man ! Ik weet hoe je je voelt