Houdini, zo noem ik hem... vanaf de eerste keer dat hij deze stunt uithaalde.

Ik leerde hem kennen op cafe. Liefde op het eerste gezicht, had dit in geen jaren meegemaakt.
Het gevoel waar ik al zo lang naar op zoek was... DIT WAS THE ONE!
Ben er zelf op afgestapt, hebben 2 uur gepraat en de puzzel schoof in elkaar...
Een dag erna iets gaan drinken samen, en continu smsjes heen en weer. Was in jaren nog niet zo gelukkig geweest.
Toen moest ik een week weg voor het werk. Geen probleem, elke dag berichtjes van hem, dat hij mij miste dat hij wou afspreken als ik terug was. En dan ineens....niks meer. Geen reactie meer gedurende een hele dag op mijn laatste sms. Kijk, ik ben getrained in die dingen... mijn zesde zintuig kon het vanop 10000 km afstand voelen. Hier is iets mis.
Een dag later toch een sms van hem, het ging te rap... zijn molen was beginnen draaien. Hij heeft het moeilijk met zichzelf en denkt nog teveel aan zijn ex. Het was verkeerde timing. Mijn wereld stortte in met dit berichtje, snapte er niks van... maar hij verdween.

4 weken later, ineens een sms... hoe het was en of we samen zouden trainen voor de loopwedstrijd die hij ook ging doen. Hoop, Hoop... misch is hij nu bij zinnen gekomen! Samen gaan lopen, samen gaan eten.... weer een week intens contact. Tot een dag voor de wedstrijd: "ïk ben ziek"... ik ga niet meelopen. En ineens verdween hij weer.
Razend was ik toen!! Heb hem na de wedstrijd gestuurd dat dit niet hetgene was waar ik op naar zoek ben. Ik had duidelijk andere verwachtingen dan hem en dat het hier maar moest gedaan zijn. Snel stuurde hij terug dat hij zich volledig excuseerde, dat hij fout was geweest... dat hij in de knoop ligt met zichzelf en beter eerst aan zichzelf kan werken. En weer was hij verdwenen voor weken.

6 weken later reactie op een fb foto... vroeg hij of ik ook naar dat festival ga? Kon het niet laten te antwoorden, hij zat nog altijd in mijn hart. Weer een aantal dagen contact, en dan zag ik hem op dat festival. Twee fantastische dagen beleefd, zijn vrienden wisten alles over mij... hij had hen al heel veel vertelt over mij. Na het festival, terug veel contact en samen iets gaan drinken.... en dan kwam het er allemaal uit. Hij had nog een vriendin, maar sinds hij mij had leren kennen was alles in een stroomversnelling gegaan... hij kon mij niet vergeten. Maar had ook het lef niet het met haar uit te maken, ondanks het feit dat hij haar negeerde, niet verliefd was op haar... Hij voelde zich schuldig over het contact dat hij met mij had tov haar... vandaar dat hij ook altijd verdween, vandaar dat er nooit iets meer was gebeurd tussen ons dan gewoon praten (heb em nooit gekust of meer...). Ik heb em toen duidelijk gemaakt dat ik helemaal weg was van hem maar dat hij eerst orde op zaken moest stellen vooralleer we verder konden.

En dat heeft hij ook gedaan, een week later maakte hij het uit met haar en stond hij voor mijn deur.... Dolgelukkig was het woord, eindelijk samen met de man van mijn dromen!! Hij zei wel dat hij het rustig aan wou doen want dat hij het nog moeilijk had. Zijn ex had veel geweent en hij haatte het haar zoveel pijn te doen. Maar hij was eerlijk geweest, niks achter haar rug gedaan... Goed zo.

Na een week samen vertrok ik op reis voor 3 weken... vakantie stond al heel lang vast. Met een zwaar hart nam ik afscheid. Hij zou mij missen, maar eens ik terug was zou alles super zijn tussen ons.
De eerste dagen op reis, intens contact.... en dan ineens niks meer. Mijn stoppen sloegen door... en dan zijn mailtje.
2 pagina's lang... dat hij het niet meer aankon. Verscheurd tussen gevoelens had hij besloten terug te gaan naar zijn ex... hij zag haar toch ineens doodgraag. Hij gaf toe dat hij enorme moodswings heeft en soms gewoon ni weet wat hij wil. Het ene moment A en het andere B. Hij moest in therapie, was ingestort die week en bij de huisarts beland. Hij ging naar een psychiater gaan. Maar ondertussen was hij wel terug naar haar gelopen... de 12 jongere ex die toch zo goed begreep dat hij problemen had. Mijn wereld storte voor de derde (!!) keer in...
Ik had em, en nu ni meer....

We zijn nu 6 weken verder, 3 weken geleden had ik em nog een lange mail gestuurd dat het nu volledig over is voor mij... dit kan en wil ik niet nog een 4de keer meemaken! Daarop antwoorde hij dat hij zich weeral vercshrikkelijk slecht voelde... ondanks dat hij met haar is, is hij weer kei ongelukkig. Maar hij weet wel zeker dat het niet onze moment is. Wat moet ik nu???

Heb al 4 weken geen contact meer gezocht, maar ik mis em nog elke dag.... Mijn psychologe zegt dat hij waarsch border line disease heeft. Hij gaat nog wel weer terugkomen... maar kan ik dit aan? Ben ik sterk genoeg om nee te zeggen? Ik hou van deze man!! Ik wil em zooooo graag terug.

Iemand enige ervaring met dit soort verhaal? Ik wil em volgende week een sms sturen. Nog 1 keer proberen...