De onzichtbare kooi

afbeelding van Unremedied

Volgens de statistiek zou ik inmiddels ongeveer genezen moeten zijn. Of okee, misschien zou het nog ongeveer een maandje moeten duren. "Liefdesverdriet duurt ongeveer de helft van de duur van je relatie," was het toch? We kunnen nu een tweetal dingen concluderen. Ofwel: de statistiek is een fabeltje, ofwel: ik spoor niet. Om eerlijk te zijn, denk ik dat het een combinatie van allebei is.

Liefdesverdriet, wat is dat eigenlijk? Een vraag waarop ik, net als de meesten hier waarschijnlijk, wel een antwoord kan verzinnen. Ik denk dat ik het in mijn leven tot nu toe, het verdriet om nooit tot stand gekomen relaties in mijn middelbare schoolperiode daargelaten, twee keer heb ervaren. Eén keer in de meest heftige vorm die volgens mij denkbaar is, nadat het uitging met mijn eerste vriendin en waarna ik op deze site belandde. Eén keer kort geleden, in de vorm die ik nu als 'normaal' beschouw, vooral omdat die tweede keer aardig overeenkomt met de omschrijving die anderen eraan geven en ook met wat ik hier voor het grootste gedeelte op de site lees. In vergelijking met de eerste keer een stuk beter te hebben, maar nog steeds gepaard gaande met onwelkome gevoelens van verdriet, verlies en pijn. Zoals het die tweede keer was, is volgens mij dus hoe het 'hoort'. Bot gezegd: een klote-gevoel, maar het gaat wel weer over. En zo raken we aan de vraag die ik aan het begin van deze alinea stelde: liefdesverdriet wat is dat eigenlijk? Waarmee ik eigenlijk meer specifiek bedoel: waar houdt het eigenlijk op?

Kut heb ik me gevoeld, toen mijn laatste relatie strandde, maar ik heb wel het gevoel dat ik dat nu allemaal zo ongeveer wel geplaatst heb. Nog steeds heb ik wel het gevoel dat ik haar bijzonder vind en dat ik het jammer vind dat het niet heeft gewerkt tussen ons, maar het feit dat het niet anders is en een zeker begrip van de redenen daarvoor, heeft een hoop geholpen. Maar wat ik me wel afvraag, is waarom het gevoel voor en vanwege mijn eerste vriendin zo krachtig is, dat het zelfs nu nog, zij het bij vlagen - maar helaas wel redelijk frequent - de kop opsteekt en mij in zijn ban kan krijgen. Toegegeven, tijdens mijn relatie met mijn laatste vriendin was het verbazingwekkend goed naar de achtergrond gedrongen terwijl het juist sterker leek te worden tijdens de twee relaties die ik daarvoor heb gehad, maar sinds het uit is, heeft dat aloude gevoel weer aan terrein gewonnen.

Kortom, het is nu meer dan 2,5 jaar geleden dat het uitging met mijn eerste liefde, een relatie die meer dan vijf jaar geduurd heeft, maar ik ben er nog steeds niet in geslaagd om dit écht een plek te geven. Het is niet dat ik er niet van kan eten of slapen. Het is ook niet dat ik geen lol kan hebben, alleen maar depressief zit te doen of niet kan functioneren. Evenmin is het zo dat ik voortdurend loop te huilen of te wanhopen of dat ik de hele dag aan haar denk, noch dat ik voortdurend fysiek voelbare pijn heb. Ten slotte is het niet zo dat er geen ruimte bij mij is voor iemand anders, zoals inmiddels ook bewezen is. Kortom: de hele rits symptomen van liefdesverdriet die ik hiervoor opnoemde en die mij wel bekend zijn, zeker uit de beginfase, doen zich bij mij niet meer voor.

Maar wat is het dan wel? Nou, ik mag dan weliswaar niet de hele dag aan haar denken, maar ik denk niet dat er een dag voorbijgaat dat ik NIET aan haar denk. De laatste tijd droom ik ook weer af en toe over haar, 99 van de 100 keer overigens dromen die gaan over een hereniging. In de dromen komt het, gek genoeg, altijd goed. Soms droom ik over haar ouders en hoewel dat in het begin soms anders is geweest, zijn die dromen tegenwoordig ook een stuk positiever gestemd. Niet langer mij verguizend omdat ik hun dochter enorm gekwetst heb, maar met ruimte voor begrip voor het verhaal van mijn kant - een verhaal dat ik ze nooit heb kunnen vertellen, omdat zij me, net als M. zelf, ook resoluut uit hun leven gebannen hebben. Al is er, toegegeven, ook weinig aanleiding meer misschien om contact te houden met de ex-vriend van je dochter, zelfs al heb je die zo'n vijf jaar lang als een eigen zoon behandeld.

Het aan haar denken en de dromen af en toe, echter, zijn tot daaraan toe. Het aan haar denken zelf gebeurt redelijk willekeurig, vaak vluchtig en snel, zonder dat daar gevoelens mee gepaard gaan. Alleen soms, soms zijn er, wat ik nu misschien geneigd zou zijn om 'de aanvallen' te noemen. Dat zijn momenten dat de gedachten aan haar niet vluchtig zijn, maar juist intens. Soms probeer ik ze doelbewust weg te drukken als ik doorheb dat ze eraan zitten te komen, omdat ze erg destructief van aard zijn. Ze kunnen mijn dag, mijn avond, of wat ik ook maar aan het doen ben, zonder enige moeite lamleggen. Me vervullen van een gevoel van melancholie en verdriet dat ik niet eens echt kan duiden - een gevoel dat dan wel ook plots zelfs even fysiek weer voelbaar is. Verschillende dingen kunnen dat oproepen - bepaalde gespreksonderwerpen die associaties aan haar bij me teweegbrengen, bepaalde visualisaties die ik zonder echte aanleiding ineens voor me heb, het lezen van dingen die voor associaties zorgen... Maar als ik zo'n aanval heb en ik het niet kan of wil wegdrukken, is er geen land meer met me te bezeilen. Gelukkig heb ik ze niet héél vaak, soms ook echt een hele tijd lang niet, maar toch nog vaak genoeg om nog steeds een flinke stempel te drukken op mijn algehele gevoel van welzijn, van geluk - of het ontbreken daarvan. Al komt dat waarschijnlijk vooral door het feit dát die aanvallen toch iedere keer weer terugkomen, vroeg of laat.

Extern val ik over het algemeen gewoon stil. Als ik in een sociale situatie zit, kan het ervoor zorgen dat ik van een gezellig sociaal figuur ineens verander in een meer in zichzelf, in zijn eigen wereld verzonken figuur, die vooral mat reageert en ineens de mogelijkheid lijkt te missen om belangstellend, enthousiast of geinteresseerd te zijn. Het andere uiterste is juist een zeker gevoel van fatalisme; een soort 'niet-jezelf-zijn' omdat het 'toch allemaal eigenlijk er niet toe doet', waarbij ik misschien dingen doe die ik anders niet zo snel geneigd zou zijn om te doen. Hoe dan ook, erover praten is over het algemeen niet echt een optie; de mensen met wie ik over dit onderwerp kan en wil praten, heb ik er al zoveel mee bestookt, dat er simpelweg niks meer te bespreken is. Praten is op die manier geen uitlaatklep meer; de status quo is onveranderd. Anderen ermee inlaten is op zo'n moment onbegonnen werk; je wilt niet ineens allerlei zware praat op gaan hangen en dan nog zou het veel tijd kosten om enigszins een beeld te kunnen schetsen van wat er precies aan de hand is. Die behoefte voel ik dan ook hoogst zelden. Ook in de wetenschap dat nog meer erover praten, en dan vooral met mensen die niet echt op de hoogte zijn, toch niet zal helpen.

Intern voelt het als een beklemmende gevangenschap in een onzichtbare kooi, waarbij er zich een mechanisme inzet dat die gevangenschap alleen nog beklemmender maakt, namelijk door nog intensiever aan haar te gaan denken en opnieuw te gaan zoeken naar wegen om die kooi voor eens en voor altijd af te kunnen werpen - in de bittere wetenschap dat ik zo langzamerhand ieder vlekje op het staal van de kooi door en door ken en gewoon wéét dat er niet aan te ontsnappen is. En iedere keer dat de frustratie van die wetenschap toeslaat, slaat hij harder toe, want het is wéér dezelfde conclusie waar je toe komt. En wéér het mezelf uberhaupt in die kooi terugvinden, nadat er ongetwijfeld weer een tijd(je) voorbijgegaan is dat ik heb gedacht dat het allemaal wat minder speelde. Dat ik mezelf gewoon zelfs goed en positief gestemd gevoeld heb. Maar nee, de kooi komt terug.

In minder metaforische termen gesproken: de situatie tussen M. en mij is al meer dan twee jaar hetzelfde, ik heb al van alles geprobeerd om die te veranderen, zonder succes, ik heb van alles geprobeerd om mezelf onder handen te nemen om de grauwe sluier weg te nemen, zonder succes... Er kunnen perioden voorbijgaan dat ik er weinig last van heb en ook weinig aanvallen heb, ook in de mate dat ik denk dat het nu écht wel meer verleden tijd is allemaal, maar zelfs dan kan zo'n aanval komen en me het gevoel geven dat het bijna onbeschrijfbare gevoel dat ik heb gekregen na de breuk met M. toch in de basis er nog steeds zit. Wat blijft er dan nog over?

Soms verval ik dan ook in zelfkwelling, waarvan ik niet eens zeker weet of ik dat nou bewust doe of niet. Dan ga ik me voorstellen hoe ze zich definitief aan iemand anders geeft (gek ergens; begin dit jaar heb ik even gedacht dat dit daadwerkelijk gebeurd was en na een dag of drie leek ik een raar soort vrede met de situatie gesloten te hebben), hoe ze uiteindelijk kinderen zal krijgen met iemand anders, hoe de situatie tussen haar en mij tot onze dood onveranderd blijft, hoe ik op latere leeftijd te horen krijg, desnoods van haarzelf, in een programma als Memories, wat ik had kunnen doen om het toch nog te veranderen, maar dan tientallen jaren te laat. Stel ik me haar met iemand anders voor in situaties waarin ik met haar zat. Soms plaats ik bij die 'iemand anders' bewust een bekend gezicht, van iemand van wie het juist het minst welkom zou zijn dat hij die rol in zou nemen, en het wordt nog kwellender. Op een gegeven moment is de zwartheid van het gat zo compleet, dat de bodem bereikt lijkt te zijn en iedere gedachte of iedere daad op z'n ergst me er nog ietsje langer inhoudt, maar meestal me er juist weer wat uit lijkt te trekken. Ik sus me dan met onwetendheid. Onwetendheid over de toekomst, bedoel ik daarmee. Mijn vorige vriendin heeft bewezen dat het mogelijk is dat ik gevoelens voor iemand anders heb waarbij al deze narigheid daadwerkelijk terrein verliest. Als onze relatie wél was geslaagd, had het op die manier waarschijnlijk toch een bepaalde plek kunnen krijgen. Dus: dat kan toch weer gebeuren? Probleem is echter dat ik niet vaak zulke gevoelens lijk te ontwikkelen. Dus focus ik me soms op compleet andere dingen, die helemaal losstaan van liefde en alles wat ermee te maken heeft; een focus op mijzelf, vooral. Of ik geef me toch over aan bijzonder ruw geschetste romantische fantasieen, waarin zij en ik op een gegeven moment elkaar toch weer vinden en dit alles ineens een betekenis krijgt die het nu lijkt te ontberen.

Want zelfs dat laatste kan het voeden. Dingen zijn toch nooit zonder reden? Het roept in mijn geest, in de staat waarin ik dan verkeer, de wens op dat romantische verhalen over lotsbestemming misschien waar zijn. Dat het misschien een functie heeft dat ik hier zo lang mee blijf zitten, dat zij zo lang in mij blijft doorleven. Dat zij langer de tijd nodig heeft, maar dat ook voor haar een moment komt dat omslag mogelijk is.

Niets is kouder dan de douche van het besef dat ik, terwijl ik gevangen zit in de kooi, mijzelf voed met een zekere mate van op mystiek gebaseerde hoop op een omwenteling, die bijna alleen maar als effect kan hebben dat ik misschien tijdelijk de kooi van me weet af te werpen, maar ervoor moet betalen door hem waarschijnlijk nog vaker weer om mij heen geworpen te zien.

Ach ja, de romantiek zal wel gewoon dalen kennen die net zo diep zijn als de pieken kunnen zijn. Gelukkig biedt dat laatste een troost. Ik hoop alleen dat er nog weer een periode komt dat de pieken het in frequentie en intensiteit van de dalen kunnen winnen. En de eerdergenoemde onwetendheid steunt me daarin: dat zal vast nog wel eens gebeuren. Voorlopig is de kooi in ieder geval even weer afgeworpen.

afbeelding van Lessie

Die statistieken zeggen

Die statistieken zeggen natuurlijk niet alles. Gevoel laat zich niet in statistieken uitdrukken. Ik kan nu ook wel zeggen, mijn relatie heeft 9 maanden geduurd dus het zal 4 maanden nodig hebben het verwerken? Ikzelf denk van niet. Het ligt eraan hoe je er zelf instaat en je jezelf de kans geeft. Ik denk ook niet meer dat je ldvd hebt. Wat je doet is min of meer terugverlangen naar die tijd zonder de pijn. Ik herken het in die mate dat ik een jaar of 5 geleden een intense relatie heb gehad met een Duits meisje. Indertijd tourde mijn band daar wel eens (2x per jaar). Ik werd verliefd op een meisje daar en dat was wederzijds. We hebben bijna 2 jaar `iets gehad` maar uiteindelijk hebben we elkaar 7 maanden echt `gezien`. Beiden wisten we dat het uiteindelijk niet zou werken.
Nu denk ik soms wel eens aan haar terug, zonder pijn maar met een `jammer` gevoel. Misschien is dat ook wel normaal. Als je echt verliefd bent en van iemand houdt dan is het toch goed dat je terugdenkt aan momenten.
Ik kon het heel goed vinden met de ouders van m`n ex, en ik herken het stuk dat je zegt dat je nooit je verhaal aan hun hebt kunnen vertellen.
En inderdaad zijn dingen nooit zonder reden. Hoe cru het leven ook kan zijn. Ik vraag me ook af, wat is dan de reden dat het bij mij niet lukt, terwijl ik al jaren op zoek ben naar een hechte relatie.
Een vriend van me zei dat dat is omdat ik er nog niet aan toe ben.
Dus zie ik het als een leerproces. Zo is dat bij jou ook denk ik. Ik heb sinds twee relaties pas het besef dat ik nooit goed heb nagedacht wat er nou mis ging eerder. Nu is dat tot me doorgedrongen.
Jij leert van fouten en van deze ervaring. Zoals iedereen hier.

afbeelding van eenling

Jij leert van fouten en van deze ervaring

dat zeer zeker

en dat je mensen ??? kunt vertrouwen

afbeelding van Freespirit

Hoi Unremedied

Hoi Unremedied,

Weet je wat jou probleem is?....
Je hebt je hart gevolgd toen...toen je de knoop doorhakte om niet verder te gaan in de relatie die je had met M omdat die niet 'voldoende' was....
Alle redenen waren toen aanwezig voor jou om er een punt achter te zetten omdat het je niet gaf wat je toen nodig had. (remember?)
En ik denk dat dat nog steeds geldig is..Maar omdat je dénkt dat zij 'het beste' was wat je toen was overkomen, heb je haar op een voetstuk geplaatst waar ze maar moeilijk vanaf komt. Wat er schort bij jou is de volledige acceptatie..bij gebrek aan beter...
Zij wás het niet...vandaar ook toen je beslissing om er een eind aan te maken. Maar omdat je nog niemand bent tegen gekomen die haar doet verbleken op elk front dénk je dus dat zij het beste was wat je ooit hebt gehad...En er komt een stukje vergeving bij kijken ... vergeving naar jezelf toe..
Vergeef jezelf dat je haar hebt laten gaan, en er gaan (gevoels) deuren voor je open van ongekende waarde...
Het is puur een kwestie van iets loslaten waarvan je denkt dat dat het beste was. Je gevoel toen zei je dat zij het niet was ...en daar is niets aan veranderd.
Dáár moet je in geloven..want dáár was toendertijd ook je beslissing op gebaseerd. Wat er nu boven komt drijven is wishfull thinking...zéér levendig by the way
wat je op de plaats houd waar je nu bent. Je gevoel hééft je niet belazerd..verre van...Waar jij nu het levende bewijs van bent ís het feit dat je denkt dat er niet beter voor je bestaat. Ik durf te zeggen dat je andere vriendinnen het op hebben moeten nemen tegen een 'spookbeeld' wat jij gevormd had jegens M.
Je was haar kwijt en ineens is er geen betere te krijgen dan M....Nou..boks daar dan maar eens tegenop als nieuwe vriendin van Unremedied...
En in gedachten en herinnering is het altijd mooier en toffer enz enz. Je hart en verstand liggen daarin nog steeds niet op een lijn..terwijl dat wel de bedoeling was. Maar door de schok van het gemis, het vertrouwde, het eigen wat je kwijt was dénk je (nog steeds) dat je de verkeerde beslissing hebt genomen, toen..
Maar niets is minder waar Unremedied...Je hébt toen de juiste beslissing genomen..zij zag dat in..jij ook toen je het vertelde..maar je bent blijven hangen d.m.v angst op allerlei fronten en bij gebrek aan 'beter'... Tuurlijk ben je er inmiddels aan gewend dat je zonder haar bent en is de heftigste ldvd weg-ge-ebt...
Maar die 'voetstuk' herinneringen houden je waar je nu bent...Stel dat jullie nog samen waren..zou ze voldoen aan je 'eisenpakket'...Ik zeg nee...
Zij niet voor jou en jij niet voor haar..Dus waarom hou je dan vast aan iets dat nimmer was? Ja in je 'mind' misschien...maar dat is de werkelijkheid niet..
Die werkelijkheid ben je uit het oog verloren toen de ldvd je je om je oren sloeg en je niet wist waar je het zoeken moest zonder haar...ondanks haar gebreken.
Iets is altijd beter dan niets...en in dát schuitje zit je nu...al die tijd al...M was het antwoord niet op je verlangens en je vragen en je behoeftes enz ....
Dáárom heb je er toendertijd een punt achter gezet omdat het je toen héél duidelijk was en je anders koos...Maar bij gebrek aan....denk je nu dat zij het beste was wat je ooit in je leven hebt gehad. Zij heeft het onder ogen gezien en geaccepteerd..ondanks dat zij diegene was die aan de kant gezet werdt door jou...
Als zij niet overtuigd was dat het de beste beslissing was voor jou én haar, dan was en had zij allang bij je op de stoep gestaan..denk je ook niet?
Maar zij heeft gezien en geaccepteerd dat jij de juiste keuze had gemaakt voor beiden..ondanks haar pijn hierover...Maar jij bent blijven hangen ondanks dat jij degene was die de voorzet heeft gegeven. Zij is doorgegaan met leven en plannen..zoals het hoort...Jij bent blijven steken in het verdriet waar het mee gepaard ging en het vertroebelt tot op heden je denken en doen... Al zou je morgen opnieuw met haar kunnen beginnen...het zal nooit meer zijn zoals het was, zoals in het begin. En dáár hou jij aan vast..aan wat er ooit geweest is toen het in de lift zat...Je kunt never nooit niet met zekerheid zeggen dat zij nu wél aan je behoeftes zou voldoen, want wat er tóen niet in zat voor jullie, zal er nu ook niet in zitten. De aard van het beestje verander je niet..ieder vogeltje zingt zoals hij gebekt is..en zij zong níet jóuw wijsje wat je nodig had om te functioneren/leven...Nu niet ..en nooit niet..Wát jij er ook van maakt in je gedachtengang...
Als zij maar enigzins hetzelfde voelde wat jij intepreteert dan had zij op zijn minst ooit iets van haar laten horen..Waarom denk je dat dat uitblijft?
Er IS een leven ná M...Het is maar net hoe je daar tegenaan kijkt...En jouw kijk is verwrongen met de tijd door verdriet en gemis en gebrek aan anders of beter...Je (angst) gedachtes hebben je op het verkeerde been gezet en je al die tijd een pas op de plaats laten maken in de hoop nog íets te krijgen wat je beleefd hebt met haar...Elke nieuweling moest bewust of onbewust aan een M-eisenpakket voldoen...eerlijk of oneerlijk..bewust of onbewust gedaan,het zij zo..
Mijn advies is dus dan ook om M nu eens een keer voor eens en altijd los te laten en te zien als "iets goeds' wat je is overkomen..maar niet als het beste...
Als je dat doet dan zullen er deuren open gaan...like it or not...Het zit in jou Unremedied..in je gedachtengang waar je aan vast houd..je fantasie jegens M..
In de dingen die er niet waren, niet komen..en nooit was....Er wás geen toekomst met jou en M...Dáárom maakte je toen die keuze om er een eind aan te maken..
Maar nu ineens schijnt ze aan álle eisen die je ooit eens had te voldoen..Krom? Ja..mischien wel...Tis maar hoe je het bekijkt..en dát is je probleen Unremedied.
Laat haar los..laat de illusie over haar los...want dát is het wat je in leven houd...een illusie..iets wat jij graag had willen hebben, doen en laten...
Besef dat wát je wilt in de toekomst ligt, en dat het enige obstakel wat in de weg ligt JIJ bent...je gedachtes over M...die bij langena niet meer kloppen met de werkelijkheid. Want de werkelijk is dat she`s moved on, and you are not...En dat is wat jou leed veroorzaakt...Dromen over hoe het had kunnen zijn...hoe ze nu zou zijn..hoe het voelt als ze/jullie kinderen had met jou ipv een ander enz enz noem maar op..Het beeld wat je nu vormt tot op heden stookt niet met de werkelijkheid..of wel? Het is écht tijd dat je haar in ál haar facetten loslaat..zoals zij jou gedaaan hebt..en zoals het hoort eigenlijk...
M was het niet..ís het niet...en zal het nooit worden...zodra je dat beseft en begrijpt in al zijn glorie, dan is er leven voor Unremedied..mits hij wil natuurlijk...
Het laatste advies wat ik je kan geven is 'lezen'...zoals de werken van Eckhart Tolle en Ester en Jeffry Hicks!, Wayne Dyer en niet te vergeten het beste van het beste , de werken van Neale donald Walsch..zucht.. ( dit geldt voor iedereen trouwens die met levensvragen zit)
Ik weet niet of dit schrijven zoden aan de dijk zet bij je of enig sluier zal oplichten..maar ik hoop het van harte...
Ik wens je het aller,allerbeste Unremedied...verzet je gedachtes en je verzet je leven//Let her go..in all of her ooh`s...
Meer kan ik je niet meegeven en ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel...tussen de regels door...

Een dikke knuf van mij, FreeSpirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

afbeelding van eenling

"Liefdesverdriet

"Liefdesverdriet duurt ongeveer de helft van de duur van je relatie

is dat zo heb ik 16 jaar te gaan
weet ik waar ik aan toe ben ben al 8 maanden verder pppfffffffffffffffff
even door zwemmen dan opwekkend