Ik kan het nog altijd niet accepteren en niet plaatsen.
De pijn in mijn hart is zo groot en er is maar 1 persoon die dat kan genezen.
Ik weet gewoon dat ze nog van me houdt, het kan niet anders.
Zo'n liefde kan niet sterven, ze verdringt het gewoon en ik weet niet waarom.
Ik leef verder in een pijnlijke droom, de droom van een toekomst met haar in een huisje met diertjes.
Ik snap niet waar ik deze pijn aan verdiend heb.

Ik ben fysiek en mentaal uitgeput.
Zelfs mijn vader waar ik nooit tegen spreek, kwam me zeggen dat ik moet eten.
Ik weeg nu gevaarlijk weinig. En slaap slechts nog 3 uurtjes per nacht.
Maar eerlijk gezegd kan het me niet schelen of ik doodga.
Ik mag mezelf niets aandoen, want anders wil ze niets meer van me weten. Dat wil ik niet riskeren.
Daarom hou ik me sterk, maar diep vanbinnen kan het me niet schelen.

Ik kan deze pijn niet aan en ik vraag me af hoe ik hierdoor moet komen.
Ik snap het gewoon niet. Ze heeft geen ander, ze wilt gewoon een toekomst alleen.
Ben ik dan zo slecht? Ben ik zo erg om mee samen te leven?

Het gepieker raakt niet uit mijn hoofd en ik heb de fut niet om mijn spullen op te ruimen.
Gewoonweg omdat het er teveel zijn en omdat het teveel pijn doet.
Het enige wat ik wil is slapen, maar ik kan niet slapen.
Ik heb de fut niet meer om de huisdiertjes die van ons waren te verzorgen.
De pijn is ondraaglijk. Ik kan alleen zitten en denken, en mezelf langzaam aan kapot maken.