Vandaag opende ik in een nietsvermoedende bui Facebook, en zag daar een bericht van F. met als kop "overlijdensbericht". Nieuwsgierig opende ik het bericht, want zou er iemand zijn overleden die ik ken? De overlijdensberichten die F. zou plaatsen, zouden mogelijk iemand betreffen die ik ken als docent uit mijn studietijd.

Het bleek F. zelf te zijn; het bericht was geplaatst door een vriend of familielid. En ik moet zeggen dat dit toch wel even bij me binnenkwam.

F. was niet een goede vriend van me, of iemand die ik vaak sprak. F. was van origine een docent van me, tijdens mijn eerste studie aan de universiteit. In het jaar dat M., mijn ex-vriendin door wie ik op deze site belandde en het meisje dat ik beschouw als mijn enige grote liefde tot nu toe, en ik een relatie kregen, verbleven we vanwege onze studie in het buitenland. F. was gedurende een periode de vanuit Nederland in dat land gestationeerde docent.

Die periode, dat was de periode dat M. en ik naar elkaar toegroeiden en een relatie kregen. F. was dan wel universitair docent, maar hij hield ook van gezelligheid. We hadden een stamkroeg waar wij als studenten graag kwamen en de docenten ook, F. in het bijzonder. Ik was al eerder een jaar op die plek in dat land geweest; het jaar dat ik wat met M. kreeg was mijn tweede jaar aldaar. F. kwam er veel vaker. Zowel F. als ik waren derhalve goed bevriend met de kroegbaas van die stamkroeg.

Dertien jaar geleden, is dat nu. De tijd dat ik, samen met medestudenten, en F. biertjes dronken in die kroeg. En blufpoker speelden. F. gedroeg zich op die momenten niet als docent; hij was eigenlijk geestelijk gezien nog altijd een student en hoorde bij ons. En wij waardeerden hoe hij zich opstelde, zagen hem ook min of meer als één van ons. Vooral ik had, van alle studenten, een goede klik met hem.

Op een gegeven moment kwam zijn periode als gestationeerde docent ten einde en zou hij teruggaan naar Nederland. Dat was ook zo rond zijn verjaardag, in december. We zijn toen met z'n allen in die stamkroeg samengekomen en hebben daar bier gedronken - hij whisky, altijd Tullamore Dew - en geblufpokerd. Bijna alsof het een definitief afscheid was, want zo voelde het, omdat, ook al wisten we dat hij gewoon terugging naar Nederland en daar als docent aanbleef, het nooit meer hetzelfde zou zijn als daar in dat verre buitenland. M. en ik hadden toen al een relatie.

Aan het einde van die avond, tijdens het afscheid, schudde F. wat handjes. Bij mij niet. Mij gaf hij een onbedoeld harde klap tegen mijn wang. Onbedoeld, want het was bedoeld als vriendschappelijke klap, alleen F. had hem goed geraakt die avond, zoals hij veel en graag deed. De klap was bedoeld om zijn uitspraak kracht bij te zetten. Zijn uitspraak, die zo ongeveer luidde dat ik goed voor M. moest zorgen.

Daarna heb ik F. met enige regelmaat in Nederland nog gezien, maar het was inderdaad nooit meer hetzelfde. Ook niet tijdens de momenten dat ik hem in de kroeg trof, waar hij graag kwam. Het was altijd gezellig, maar nooit als vanouds. Gek genoeg kan ik me niet herinneren dat ik F. in de kroeg getroffen heb voordat het uitging met M. Alleen maar daarna. En niets was meer hetzelfde toen het uitging met M.

Ik vond F. een melancholicus ten top. Hij was iemand die veel rookte en veel dronk en hield van de goede dingen in het leven. Hij had twee universitaire studies afgerond en was in één daarvan gepromoveerd. Hij was, naar verluidt - want ik heb hem dat nooit op de man af gevraagd - biseksueel. Met regelmaat verliefd, soms ook aan het scharrelen, maar - voor zover ik weet - heeft hij nooit de ware gevonden. Terwijl ik denk dat hij dat wel graag had gewild. F. kwam me altijd voor als een ultieme melancholieke romanticus.

Enige tijd terug was hij begonnen met het schrijven van een roman. Dat was in de tijd dat ikzelf ook op de universiteit werkte - hij overigens inmiddels niet meer, maar hij kwam daar nog vaak op de koffie - dus ik sprak hem toen met enige regelmaat. Even een sigaretje roken voor het gebouw. Over de roman kreeg ik vele updates. Op een gegeven moment was de roman af, maar hadden zijn proofreaders snijdend commentaar. In de jaren daarna vroeg ik hem, als ik hem weer eens zag, wel eens hoe het ervoor stond. Zo ook de laatste keer dat ik hem sprak. Wat me bijstaat, is dat hij zei dat hij het maar had opgegeven. En - ik weet niet of ik dat er nu bij fantaseer of dat hij dat echt gezegd heeft - dat hij zich zou toeleggen op een nieuwe roman.

F. is overleden. Niet iemand die dichtbij mij stond, maar wel iemand die een ikoon was bij de totstandkoming van de relatie tussen M. en mij.

Het is, vanwege het geringe contact, zeker de laatste paar jaar, niet mijn plaats om te zeggen dat ik hem zal missen. Maar het trok me wel terug naar die tijd, daar in dat verre buitenland, naar het moment dat hij me de klap op de wang gaf die net iets te hard was, de klap die wel fysieke pijn opleverde, maar emotioneel fantastisch was - ja, natuurlijk zal ik goed voor haar zorgen, want ik ben hartstikke gek op haar, en - F., wat klote dat je weggaat, want je was de beste docent die we ons hier hebben kunnen wensen.