Het lijkt erop dat het weer even tijd is voor een dip. Zeker een maand lang is alles tot nu toe eigenlijk wel goed met me gegaan. De blogs die ik de afgelopen maand geschreven heb, waren vooral om geen gaten in het verhaal te laten vallen, maar behoefte om van me af te schrijven bestond niet meer zo. Ik heb me ook aan mijn voornemen gehouden om nog zo weinig mogelijk op deze site te lezen en ook dat ging me aardig af. Zo lijkt het toch te lukken de banden met het verleden enigszins te verbreken en het ldvd-gebeuren steeds meer op de achtergrond te laten verdwijnen.

Maar helemaal weg is het nog niet geweest. Mijn tocht om mijzelf te herontdekken en de nodige (vrouwelijke) fascinaties die daarbij om de hoek komen kijken is een interessante, maar soms ook wel lastige. Vooral op de momenten dat ik die positief ervaar, had ik nauwelijks last van de ldvd. Niet dat die verdwenen was, maar die hield zich dan even koest en gaf me het gevoel erg op de goede weg te zijn.

Toch blijft het niet alleen maar zonder terugvallen steeds beter gaan. Vandaag is alweer de derde dag ongeveer van een dip. Een dip, want deze dagen overheerst vooral de ldvd weer eigenlijk. Gisteren was het vooral een sterke drang naar het 'oude vertrouwde leven', samen met haar, vooral samen met haar. Een vriend van me wees me erop dat het nu toch ook niet slecht gaat, waar hij ook gelijk in heeft, maar, zoals ik tegen hem zei: het liefst zou ik het goede van toen met het goede van nu combineren. Helaas is dat geen mogelijkheid.

Aan het einde van onze relatie zaten we vast. Niet alleen in onze relatie, maar ook in onze levens. Sinds de breuk is mijn leven toch wel erg veranderd. Heel veel nieuwe mensen leren kennen, nieuwe dingen gedaan, mijzelf begonnen te herontdekken. Dat moet allemaal ook voor haar gelden, dat weet ik eigenlijk wel zeker. De behoefte om al deze nieuwe dingen met haar te delen (en ook om in al haar nieuwe dingen te kunnen delen) blijft zo af en toe sterk opspelen. En natuurlijk vraag ik me dan ook wel eens af hoe het ons zou zijn vergaan als we dezelfde ontdekkingstocht hadden kunnen maken zonder uit elkaar te zijn gegaan. Al weet ik dat we dan die ontdekkingstocht waarschijnlijk uberhaupt niet zouden hebben gemaakt.

Een paar dagen geleden bedacht ik me nog dat het tijdsbestek waarin een hereniging mogelijk is, niet alleen een beginpunt heeft, maar ook een eindpunt. Voor het beginpunt van de mogelijkheid van hereniging is een hereniging eigenlijk uitgesloten omdat er nog te weinig tijd voorbijgegaan is, waardoor je zo in oude patronen vervalt. Je hebt er nog niet echt iets van geleerd. Maar er is ook een eindpunt naar mijn idee - het punt waarop je niet meer je in een innige omhelzing met je vriendin kunt verliezen en tegen elkaar kunt zeggen 'ik heb je gemist', omdat het verleden zodanig ver weg is, dat het werkelijk een nieuw begin zou zijn, zonder ook nog maar iets uit het verleden, dus zonder dat je het echt een hereniging kunt noemen. Een opmerking als 'ik heb je gemist' dekt het dan niet meer. En dat zou eigenlijk heel raar zijn - van alle meisjes die op deze wereld rondlopen, waarom zou je dan (opnieuw) beginnen met diegene die je niet meer specifiek mist, maar die je in het verleden wel een hoop pijn en moeilijkheden heeft bezorgd? Wat echter zo lang geleden is, dat het niet (meer) iets is wat nog echt uitgesproken zou moeten of kunnen worden, maar nog wel aanleiding zou kunnen geven tot oud zeer?

Hoe dan ook, mijn ldvd is duidelijk processueel van karakter. De stijgende lijn was in het begin nog amper zichtbaar, nu ben ik me er ter dege van bewust dat die er is. En het lijkt er ook op dat die in de afgelopen maand toch wat stijler naar boven is gaan lopen. Which is good. Maar nu dus even weer een dip, die ietsje langer duurt nu al dan ik de afgelopen maand gewend was. Gisteren dus vooral nostalgisch en melancholisch van aard, vandaag van een wat pijnlijker, vervelender karakter.

Vandaag lijkt zich de realisatie aan me op te dringen dat het niet alleen voor mij geldt dat de tijd voorbij gaat en er een stijgende lijn in zit. Dat ik niet de enige ben die ongetwijfeld zo zijn fascinaties van/voor het andere geslacht zal hebben en die druk bezig is met het verleden zo goed mogelijk achter zich te laten. In mijn beleving is het met mij nu zo gesteld, dat het in principe iedere dag mogelijk is dat ik iemand tegenkom met wie ik een bepaalde mate van intimiteit (zoenen of zelfs meer) zou kunnen beleven. De voornaamste factor waar dat vanaf hangt is of ik in zo'n gelegenheid kom met een meisje met wie ik die behoefte wel zou hebben. De ldvd en het verleden lijken (althans niet actief) meer echt een belemmering op te werpen, wat ze zeker in het begin wel deden. So far, so good. Maar dit alles zou natuurlijk net zo goed voor haar kunnen gelden.

De tijd gaat voorbij en met mij verandert er van alles. De tijd gaat voorbij en ik weet steeds minder van haar, hoe het met haar gaat, wat ze doet. De tijd gaat voorbij en de dag dat de laatste keer was dat ik wat van haar hoorde of haar gezien heb, zakt steeds verder het verleden in. De tijd gaat voorbij en voordat ik het weet krijg ik dan misschien toch het nieuws te horen waar ik in het begin doodsbenauwd voor ben geweest en wat me nu nog steeds veel pijn zou doen: dat ze een ander heeft. Weet ik veel wat ze nu allemaal al uitgespookt heeft? Wie weet heeft ze al met een (of zelfs meerdere?!) andere gozer gezoend, of zelfs meer... Vooral van dat laatste gaat mijn maag vandaag weer flink op z'n kop staan en krimpt ineen. Met de realisatie erachteraan dat als het niet nu gebeurt, het later wel gebeurt, maar dat vaststaat dat het nog gaat gebeuren. En de prangende vraag erachteraan of er ooit een moment gaat zijn dat ik het dan wel ga trekken, omdat dat vooralsnog nog steeds niet het geval lijkt. Zelfs als ikzelf dergelijke stappen daadwerkelijk in de praktijk heb genomen, heb ik nog geen garantie dat ik die pijn niet voel.

We waren elkaars eersten en onze relatie was te kenmerken als puur, schattig, lief en onschuldig, alleen met veel complicaties waardoor het toch uiteindelijk niet goed is gegaan. Maar maken die dingen soms dat ik dit gevoel zo sterk heb? En tegelijkertijd het gevoel dat zij me heeft gegeven nadat het uitging dat ze nu nog wel amper tot niet meer met me bezig zal zijn? Als ze niet al iemand anders heeft inmiddels, bij haar misschien meer de onzekerheid leeft of ze nog wel weer iemand vindt dan dat ze mij zozeer mist?

Zelfs al zou ik antwoord hebben op al dat soort vragen, dan nog zou het de praktijk niet veranderen. Het feit dat ze nooit meer bij mij zal horen, het feit dat ze vroeg of laat, of misschien nu al wel, bij iemand anders hoort en zichzelf helemaal aan iemand anders geeft. Daar is geen kruid tegen gewassen - een hart ommuurd door ldvd krimpt dan ineen en doet mij mij realiseren dat hoezeer ik ook vooruitga en hoeveel positieve dingen er ook te noemen zijn, mijn charmante ex-vriendin mij nog altijd in haar greep houdt.

En ondertussen zijn er nog maar weinig mensen die weten dat dit monstertje diep van binnen nog steeds in mij leeft...