Hoewel ik er niet compleet overheen ben. Merk ik dat ik het meer en meer een plek begin te geven. Ik denk nu zelfs ook al dat mijn ex en ik wel degelijk een perfect stel zijn. Alleen niet op dit moment in ons leven. De zaken die ik nog moet afhandelen zijn voor haar nog te moeilijk te handelen nu. Het was hoe dan ook fout gegaan deze zomer.

Ergens weet ik dat het haar ook nog wel lichtelijk steekt. Ze was vorige week redelijk overstuur tegen mij om het feit dat mijn moeder haar van social media verdwijderd had. Ze vond dit erg lastig. Ik vroeg me hierdoor wel af of ze alleen even wou klagen, of dat ze er echt mee zat maarja..

Ik mis haar, en het doet me ook zeer als ik zie dat het met haar erg goed lijkt te gaan. En ik ben nog erg bezig met het feit dat er nu andere jongens misschien wel de 'jacht' op haar zullen openen, maar dat lijkt me logisch dat ik zo denk. Ik probeer het gemis als iets moois te zien. Want het feit dat ik haar zo mis, betekend dat mijn gevoel voor haar heel groot en oprecht was. En dat geeft me een goed gevoel over mezelf, ik kan iemand liefhebben en al mijn liefde geven. Niet iedereen kan dat. En daarom denk ik: als zij mij niet mist, vind ik dat enorm jammer voor mij maar vooral ook voor haar. Want dan heeft ze waarschijnlijk niet de echte liefde gevoeld...

En toch, denk ik ergens dat er ooit een dag komt waarop zij en ik weer samen kunnen komen. Ze hoort bij mij. Alleen niet op dit moment, hoeveel zeer me dat ook doet.