Het is nu ongeveer zo'n 1,5 maand geleden dat ze er een einde aan breide. Dat het afgelopen was voor haar. In die 1,5 maand heb ik van alles gevoeld. Ik heb lang gedacht/gehoopt dat ze me zou gaan missen. Maar toen ik erachter kwam dat ze na 3 weken al dolgelukkig was met een ander. Werd ik met beide benen op de grond gesmeten zeg maar.

Vandaag was het moment daar. Het moment dat ik haar overal verwijderd heb. Echt overal.
Ik had haar al van Facebook verwijderd toen er een trotse foto verscheen op Facebook van haar nieuwe date die ze maarliefst al een week kende!

Ze gooit iemand die ze haar ware liefde noemde. Iemand waartegen ze zei: Ik wil voor altijd bij jou blijven want jij maakt me gelukkig. Diegene gooide ze nog geen week later weg. En 2 weken later ouwehoert ze vrolijk met een ander!

Vandaag kwam hij dan, de grote klapper, de klapper die ervoor gezorgd heeft dat ik haar overal verwijderd heb. Dat ik haar nooit meer hoef te zien, en dat ik me schaam dat ik ooit wat met haar ben begonnen. Want mevrouw uploade vrolijk een foto waar ze knus met een andere jongen stond en de tekst dat ze veel moest werken, maar met zijn aanwezigheid was dat vol te houden. Oftewel, mevrouw heeft na 3 weken een nieuwe vlam!

Hoewel ik er niet compleet overheen ben. Merk ik dat ik het meer en meer een plek begin te geven. Ik denk nu zelfs ook al dat mijn ex en ik wel degelijk een perfect stel zijn. Alleen niet op dit moment in ons leven. De zaken die ik nog moet afhandelen zijn voor haar nog te moeilijk te handelen nu. Het was hoe dan ook fout gegaan deze zomer.

Net op het moment dat ik begon te denken dat ik er overheen begon te komen. Kreeg ik gisteravond opeens een bericht van haar. Ik sliep al toen dus ik zag het vanochtend pas.
In het bericht stond een sarcastisch iets over dat ze blij was dat mensen van mijn stage me goed konden steunen.
Mijn reactie hierop was dat ze het goed bedoelde omdat degene van wie ik eigenlijk steun wou, er niet meer voor me was.

Gisteravond was alles in orde. Ik begon er vrede mee te krijgen, vandaag ging wat minder want ik dacht veel aan haar.
Maar toen kwam de meeste harde klap ooit net pas. Ze heeft ze foto van ons verwijderd van haar facebook. Dit kwam zo enorm hard aan, dat ik meteen een bericht heb gemaakt waarin ik gezet heb dat ik dit zo niet aankan en liever een tijdje geen contact heb. Dat ik haar bedank voor alle mooie tijden, maar niet snap hoe ik van haar "ware liefde" naar dit veranderd ben en dat het haar niks schijnt te doen. Ik ben nog aan het twijfelen om het te sturen.

Ik bevind me in de meest lange en vervelendste achtbaan die er bestaat, en ik vraag me af wanneer ik eindelijk uit mag stappen. Zo denk ik: Ja het is beter zo! En zo dwalen mijn gedachtes weer af naar haar en voel ik me weer enorm eenzaam en in de steek gelaten. Het gaat al wel stukke beter met me dan vorige week. Maar toch mis ik haar enorm veel. Ik zou alles overhebben voor een middagje samen, zodat ze weer zou zien hoe leuk we het altijd hebben samen. Maar ik denk dat dat juist de reden is waarom ze dat niet wilt.