Het is nu een week voorbij.

Ze is een ander tegengekomen en het werd een onhoudbare situatie.

Ik denk ervan overtuigd te zijn dat wij een team waren. Het team. Voor elkaar bestemd waren. Maar ik troost mijn verlies door de wetenschap dat de als je echt voor elkaar bestemd bent, wel bij elkaar blijft of weer bij elkaar komt.

Dit zijn de dagen van de spagaat. Je ratio, het verstandig zijn. En je hart, de emoties die losgemaakt worden.

Niks kan me iets schelen. Ben weer gaan roken, zuip teveel, slaap te laat. Ik weet dat het vanzelf wel weer ophoudt. Ik ben te sterk om hier structurele problemen van te maken.

Gisteren op stap, met de jongens. Ik denk, afleiding zoeken in een discotheek en op nieuwe liefdes loeren. Een nieuwe vrouw leren kennen en toen knakte ik. Ik knakte compleet. Ik denk, ik wil jou niet. Ik wil alleen haar. Mijn liefste lieverdje. Ben zo dom geweest de telefoon te pakken en haar jankend op te bellen. Gelukkig nam ze niet op.

Ik ben kapot. Dit verdriet wil ik nooit meer meemaken. Zoveel liefde als ik haar gegeven heb, wordt zo hard vernietigd.

We hebben afgesproken dat we toch naar dat concert gaan, over 3 weken. Maar dit lijkt me niet verstandig. Helemaal niet als zij verliefd is op een ander.

Ik voorspel dat deze nieuwe ster al gauw een anticlimax wordt en dan keert ze terug. Maar kan ik dat wel? Ik wil niet weer verscheurd worden.

Alles heb ik gegeven. Werkelijk alles. Zoveel liefde had ik voor d'r.

Nu weet ik het allemaal niet meer. Ik ga roken. Jij verdient mij niet langer.