Het wijze antwoord zou natuurlijk zijn (en ik heb deze zinsnede al eerder gebruikt) om geduld te oefenen en je te realiseren dat het haar leven is en dat het haar goed recht is om daar haar eigen beslissingen in te maken en zo, en blablabla... En dat als je je met elkaar blijft bemoeien, zij jou ook moeilijker kan gaan missen.

Het kutte is dat er ongeveer niets moeilijker is dan dat. Je wordt opeens in een zwart gat gestort (hey... ik ken dat) en je weet van voren niet meer dat je van achteren leeft. Spookbeelden van wat zij ondertussen allemaal doet schieten door je hoofd, slapen is moeilijk tot onmogelijk, je kunt nergens aan denken, je weet niet wat je met wie waarover moet bespreken... Plannen om haar of haar vrien(inn)en te bellen ontstaan, om haar pontificaal te confronteren, om hard huilend op te bellen, om, om, om van alles en nog wat te ondernemen, al is het nog zo drastisch.

Ik wil in ieder geval opmerken dat het een KUTMANIER is om dit via de telefoon zo voor je voeten te flikkeren. Dat mag je haar kwalijk nemen. Ze is niet de eerste die dat zo doet en zal de laatste ook niet zijn maar het is gewoon tering laf om er niet even over na te denken hoe je dit je vriendje uitlegt en het op z'n minst face to face te komen vertellen. Dat is gewoon een kutstreek. (Of je moet echt in een ander land wonen of zwaar gehandicapt zijn of zo, of een andere vorm van overmacht, maar zo klinkt het niet...)

Net als altijd geldt echter wel: hoe harder je trekt, hoe groter de kans dat iemand die net heeft besloten afstand te nemen, zich nog verder terugtrekt.

Aan de andere kant: als je helemaal niets laat horen dan weet zij ook niet hoe je hierop reageert
je mag best laten weten hoe jij je erover voelt en wat jouw hopen en wensen en zo zijn.

Ik zou zeggen: schrijf een heeeeeele lange brief, al kost het je een volle dag om hem perfect te krijgen... Schrijf alles erin dat je voelt, dat je denkt, dat je wilt... Maar verstuur hem NIET! Slaap er minstens een nacht over. Gooi hem de volgende dag meteen weg, ga een paar uur totaal wat anders doen, en begin dan de volgende dag helemaal opnieuw met de brief, maar probeer hem dan heel kort te houden. Hoe korter hoe beter. Schrijf niet "ik houd heeeeel veel van je" maar "ik houd van je". Schrijf niet over gedeelde herinneringen, schrijf niet over brandende harten (zeg gewoon "ik heb het er zwaar mee"), schrijf niet over voor altijd bij elkaar, schrijf niet over al dat soort dingen. Beperk het tot de absolute essentie, totdat het twee of drie korte alinea's zijn. Probeer begrip te tonen, praat weinig over jezelf en wijd nergens over uit. Realiseer je dat als jullie elkaar een beetje kennen, dat niet nodig is. Als dat klaar is, slaap er nog minstens een nacht over, laat hem lezen aan je beste vriend(in) en vraag of die er nog overbodigheden in ziet.

Het resultaat daarvan zou je eventueel kunnen sturen.

Mijn pogingen om dat te doen zijn wel succesvol geweest. Ik kan natuurlijk alleen uit eigen ervaring spreken maar ik zie daar op z'n minst één enorm groot voordeel in: je krijgt alles voor jezelf een stuk helderder op een rijtje dan je het nu hebt. Tweede voordeel van een zo kort mogelijk bericht: ze moet hem al bijna helemaal gelezen kunnen hebben voordat ze op het idee kan komen niet verder te lezen. Derde voordeel: hoe meer heftigheid je uit, hoe geirriteerder zij kan raken ('t is naar maar waar).

Okee, dat zijn mijn suggesties. Sterkte! Rustig aan, blijf eten en slapen.

Sorry voor het lange verhaal, ik zou het ook korter moeten maken... Maar ik ben niet aan mijn ex aan het mailen