Afgelopen weekend was de eerste keer dat mijn zoontje een heel weekend bij me was. Daarvoor was het alleen de zaterdag, nu dan voor het eerst zoals afgesproken een heel weekend.

Lang heb ik er naar uit gekeken. Gevochten, geworsteld, maar het verdriet nu overwonnen. Ik ben doorgegaan, heb me ondanks alles sterk gehouden. Die lange weg moeten gaan, die donkerder was dan zwart, maar ik heb die weg genomen.
En ondanks dat, bleef ik positief en vastberaden.

Nu bijna een jaar geleden dat we niet meer samen zijn. Mijn ex is inmiddels getrouwd met haar nieuwe vriend, en leeft haar leven nu zoals het is.

Zaterdag stond ik weer om 11.00 uur bij haar nieuwe woning.
Mijn doel is bereikt, ik wist dat ik nu mijn kereltje een heel weekend bij me zou hebben en ook in de toekomst.
Een moeilijke omgangsregeling zoals deze was in het begin, begint nu gestalte te krijgen. Na bemiddeling, onderlinge afspraken, en veel geduld was het dan zover.

De zaterdag vloog voorbij. Hij mocht in het grote bed van zijn papa slapen! Dat is wat hij zo vaak heeft gevraagd. Bij zijn papa weer terug in het grote bed. Een verhaal vertellen van Flipje en Flapje voor het slapen gaan. Samen 'Knorretje' kijken...om vervolgens in slaap te vallen.
Vaak heb ik naar hem gekeken toen hij vredig lag te slapen. Een ventje die zoveel heeft meegemaakt in zijn jonge leven, ingrijpende veranderingen, maar hij kan het aan. Er gleed een traan over mijn gezicht. Was het geluk of een stukje verdriet? Ach dat doet er ook niet toe. Misschien was het wel allebei.

Het weekend vloog voorbij. Tijd om weer afscheid te nemen. Een tevreden gevoel dat alles zo goed is gegaan. Met geen woord is er gesproken over dat hij naar huis wilde, of dat hij naar mama wilde. Nee, sterker nog, hij wilde niet eens weg.
Om 5 uur stonden we buiten te wachten op mama. In de verte kwamen ze weer aan. Dat blijft voorlopig een moeilijk moment. Ze zag er goed uit, ze is gelukkig. Dat kun je zien, ze straalde het uit.
Twee mensen die elkaar gevonden hebben, elkaar het Ja-woord hebben gegeven. Een vrouw uit mijn leven weggrukt. Zo voelt dat nog altijd, ruw afgepakt door een ander. Maar dat is het leven.
En ik heb het een plekje kunnen geven. Voor haar hoefde ik niet meer te vechten, dat was een ongelijke strijd geweest, maar voor mijn zoontje heb ik alles gegeven. En uiteindelijk heeft mijn liefde voor hem alles overwonnen.
Ik gaf mijn zoontje een dikke kus...tot volgende keer lieverd.

De auto reed langzaam weg. Ik zwaaide, tot de auto uit het gezichtsveld was verdwenen.
Ik voelde me alleen. Twee mensen waar ik zoveel van hield, en waarvan er nog maar eentje een plekje in mijn leven heeft. Maar wel een belangrijk plekje.
Eentje die nooit iemand me kan afnemen.
Het ga je goed lieve ex, tot volgende keer lieve Nathan.
Papa is trots op je!!

Ron