Wat een verdriet.....laat de tranen maar hun weg.....gaan.....dat je alles verwijdert hebt is ok....alsnog ga je bij de vrienden p FB kijken (stiekem).....of je hem erbij ziet op de foto's (?).......ergens een normale menselijk drang.....ik lees....dat hij zei...."het feit dat hij ook wilde dat het misschien wel goed kwam. Het feit dat hij zei dat hij me miste. Het feit dat hij zei dat hij van me hield en nog steeds van me houdt."......

jij krijgt inderdaad "HOOP" (!).....Hoop is de onzekere verwachting dat een bepaalde gewenste gebeurtenis zal plaatsvinden.....Er zijn twee tegengestelden van hoop: wanhoop als de kans......op de gewenste gebeurtenis verkeken lijkt......of vrees als de (onzekere) verwachting......een ongewenste gebeurtenis betreft......Bij valse hoop is de verwachting geheel op fantasie gebaseerd.......of op een gebeurtenis met een verwaarloosbare kans van optreden......Hoop kan passief zijn......zoals een wens.......maar ook actief. In het laatste geval wordt de kans op de gewenste gebeurtenis vergroot door persoonlijke inspanningen.

Hij weet....door dit allemaal aan te halen dat jij de deur open laat voor hem......dat is zijn kracht......Carrie......aan jou om hem deze kracht te....ontnemen....

Havana

Hoop....daar is hier heel veel over geschreven. Tja, hoe lang. En waarom toch die hoop?

Ik denk zelf dat hoop ons ook de ruimte geeft om afscheid te nemen. Om het echt in te laten dalen totdat het in elke vezel is doorgedrongen.
Omdat een abrupt hopeloos einde wellicht veels te traumatisch zou zijn.

Op een gegeven moment ga je niet meer drie keer de wereld om voor hem, maar wanneer dat moment komt ligt meer aan jou and aan hem of het feit dat hij jou 'hoop geeft'.

En die weekenden worden echt wel weer leuk! promised!

Sterkte!

Ben je er zeker van dat dat fake is? Je denkt op dit moment misschien dat dat fake is, maar als je die momenten waarbij je aan het lachen was terug voor de geest haalt, ben je er zeker van dat je die niet leuk vond? Ik herken wat je zegt, ik heb zelf vaak het gevoel dat, hoewel ik wel redelijk veel te doen heb en veel plezier maak met vrienden, mijn ex op een of andere manier 'meer', 'authentieker' plezier maakt en plezier maakt om vooruit te gaan met haar leven. Terwijl ik blijf treuren en treuren. En uitga, gewoon om iets te doen te hebben.

Maar is dat wel zo? Volgens mij is het een kwestie van die gedachtegang te doorbreken. Dat wanneer je plezier hebt, dat dat wel degelijk authentiek is en je dat ook doet om vooruit te gaan. Iets wat moeilijk is, zeker als je het blijft vergelijken met het plezier van je ex (ik doe het ook hoor, het steekt geweldig hard wanneer ik mijn ex op maandagmorgen (we zijn collega's) aan de koffieautomaat tegen een andere collega hoor vertellen hoe geweldig leuk haar weekend was. Dan wil ik het liefst onder de grond kruipen en er nooit meer uitkomen).