Voor het laatst hier geweest afgelopen 22 september.

We hebben het geprobeerd, relatietherapie, patronen te doorbreken, geprobeerd situaties anders te gaan beleven. Vorige week dinsdagavond heeft hij dan toch plotseling de handdoek in de ring gegooid. Verdriet, tranen...maar niet meer zo in paniek als de vorige keer. Ik heb vrienden en familie gebeld, ze zijn langs geweest, ze hebben met mij gelachen, gedronken, gehuild, meegeleefd.
Je denkt aan alle mooie momenten, aan de toekomstplannen die we samen hadden, en dan mis je hem zo erg, alles weg.....maar dan blader ik weer even door mijn dagboek, bijgehouden vanaf de vorige breuk..
En heel eerlijk...wat hebben we veel conflicten gehad, wat heb ik me vaak ongelukkig gevoeld, wat heb ik me vaak verbaasd. Over vaak kleine dingen, opvoeding, normen, waarden en fatsoen.
Nu is het voor mij, hoe moeilijk ook, definitief. Ik gooi de handdoek er niet in, maar ik hak de knoop voor mezelf door.
En dan denk ik maar dat de endorfine, die noodzakelijk is voor een geluksgevoel, na 4 tot 6 weken weer wordt aangevuld. Tijd...ik geef het maar de tijd...nog minstens 3 weken te gaan....

Liefs, goudvis