Bijna 4 maanden geen contact.
Wat heeft dat geen contact meer me goed gedaan, in de zin van met niks meer geconfronteerd worden, wat rustgevend.
Hij zoekt het maar uit.
Verdomme.. maar toch mis ik hem diep in mijn hart.
Soms nog spoken en herinneringen en die doen dan toch weer pijn.
Maar ik zie in, hij en ik waren verschillend, TE verschillend.
Maar als de liefde echt was dan had je toch voor elkaar willen vechten ?
Ja dat weet ik zeker.

Of ruil je zonder moeite, zonder pijn, zonder dat het je iets doet een paar uurtjes in voor dik een jaar ? (iemand die je net een paar uur kent)
Oke als ik realistisch blijf dan snap ik wel dat hij ook verder wilt, we niet eeuwig aan elkaar kunnen blijven plakken, de relatie was over maar de liefde is heel sterk gebleven, en als je een week na dat je nog naast mij lag, mij kust, zegt voor me te voelen, om me te geven, me te missen, je je dan zomaar lief en fijn in de armen van een ander KAN storten ? Dan klopt er iets niet.

Heb in die tijd wel een rot mail gestuurd, gevoel, hier en daar een aardig woordje en verwijten naar hem toe en daar niks op gehoord.

Ik was zijn eerste echte vriendin waar hij stapelgek op was, heel veel van hield, heel veel om gaf, niet van af kon blijven.

Vorige week uit het niets een sms gestuurd, spijt ? totaal niet. Het voelt goed.
Een kus omdat ik altijd veel van je heb gehouden, het ga je goed en ik hoop dat je gelukkig gaat worden.
Geen reactie.
Diep in mijn hart weet ik zeker dat het hem wel iets doet.
Dat kan ook een reden zijn van afstandelijkheid.
Niet wetend hoe of wat te doen.

Verliefdheid is in het begin, maar verliefdheid gaat ook een keer over, dan wordt het normaal en dan denk je terug aan oude dingen.

Aan de ene kant hou ik van hem, dat blijf ik ook doen maar aan de andere kant heb ik een hekel aan hem.

Of ik ooit nog wat van hem zal horen ? Het zegt maar hoeveel iemand echt om je heeft gegeven......

Nu kijken we weer vooruit.