Gisteren een moeilijke avond gehad. De gedachte dat zij lekker aan het dansen zijn, terwijl ik mijn leven bij elkaar aan het rapen ben, kwelt mij gigantisch. Zowieso sloeg de eenzaamheid toe. Heb mezelf wel even streng toegesproken, want wat heeft het voor zin om mijn leven zo door een afwijzing van één iemand te laten verpesten. Ik wil hem alleen nooit meer zien of tegenkomen, dat weet ik wel.
Was ook niet slim om zijn website te bekijken. Maar een gevoel van verslagenheid overkomt me, alsof iemand over je heen gelopen is. En de gadchte dat hij nu wel gelukkig is....tenminste dat denk ik dan, dat vind ik dan zo .... oneerlijk. Terwijl ik ook wel weet dat dat nergens op slaat. Ik moet zelf iets van mijn leven maken. Me niet als slachtoffer opstellen.